Geen goede woning voor ons meisje?!

Iedereen weet ondertussen dat ons meisje Kathleen een algehele ontwikkelings achterstand heeft, maar dat ook nog niemand weet wat er aan de hand is.

We zijn goed 2 jaar geleden verhuisd uit een huis vol schimmel, en zijn gaan wonen in een huis op ongeveer 15 minuten van haar ODC, wat op zich heerlijk is, ze kan lekker uitslapen tot half 9 terwijl ze voorheen dus om 7 uur s ochtends op moesten omdat ze om half 9 met de bus moest, maar ondanks dat lopen we nu tegen andere problemen aan.

Kathleen wordt in deze buurt niet echt geaccepteerd, niet door de kinderen, maar vooral niet door onze buren, ze is te luidruchtig (ja, dat is ze, vooral als ze boos is) ze heeft toen we er net woonde met een tuinslang per ongeluk over de schutting gespoten waardoor de keuken van de buren nat werd (was in de zomer) en wat het meeste pijn deed waren de woorden van de buurvrouw dat ze graag van te voren had geweten dat er een probleem gezin langs haar kwam wonen, als of we dat zijn alleen omdat we hulpverlening hebben!

Maar dit is nog niet alles, Kathleen blijft immobiel, ze botst tegen de deurstijlen op, kan niet zelfstandig de trap op en af zonder haar hekje bijna te breken, en omdat ze zowel een hele hoge pijngrens heeft waardoor als ze ziek wordt niks laat merken plus het feit dat ze amper tot niet kan praten slaapt ze noodgedwongen bij mij in bed.

Mijn man slaapt al jaren op een andere kamer, zodat ik 24 uur over haar kan waken, en soms..ook al zeg ik het niet graag omdat het voelt alsof ik dan een slechte moeder ben, is dit best zwaar.

Het enige wat wij wensen is een gelijkvloerse woning, geen flat, omdat we 3 honden hebben, en Kathleen voor haar ontwikkeling echt een tuin nodig heeft, maar jeetje het voelt ondertussen alsof we het enigste gezin zijn met een gehandicapt kind, steeds lopen we tegen een muur van weerstand op.

Fokus woning kunnen ons niet helpen want ze is nog geen 18, en ook nog geen indicatie over wat ze mankeert.

En kopen kunnen we niet.

Ik word er radeloos van, en kan er soms in stilte best om huilen, we willen het beste voor ons meisje, maar hoe kan je dat bereiken als je niet meer weet hoe.

Ze zijn ook al van de WMO geweest, en ja heel misschien kunnen we een traplift aanvragen, maar ja het potje is wel leeg.

Leuk, maar ze kan amper een kraan open maken hoe komt ze dan veilig boven,want knoppen indrukken kan ze niet...

Echt soms hoop ik dat dromen toch uitkomen en dat we ooit wel de juiste instantie kunnen vinden...tot die tijd blijven we roeien met de riemen die we hebben.

Gelukkig is ons meisje altijd vrolijk, en dat red mij om er steeds weer tegen aan te gaan...

Dus bij deze dank ik haar voor deze lach, het is onvervangbaar!