Gebroken #3

Op dit moment was ik ook echt een depressief kind. Ik wilde niet meer. Wat was het doel van mijn leven. Ik had het gevoel dat niemand om mij gaf. Het gevoel van een veilige haven was in een klap weggeslagen op het moment dat mijn ouders besloten dat ik niet meer thuis kon wonen. En ondanks dat dacht ik we gaan ervoor en ik laat me niet gek maken. Maar dit lukte me niet. Ik sprak mijn moeder maar 1 keer per week een kwartiertje en kreeg nu en dan een kaartje maar ook dat werd op een gegeven moment minder. In die kaartjes stonden teksten met hoe leuk ze het hadden gehad op vakantie, of wat ze hadden gedaan zonder mij. Tussen de lijnen door stond wel dat ze trots op me waren maar dan vroeg ik bij mezelf af op wat ze trots waren want zoveel had ik niet bereikt de maanden dat ik daar al zat. Ik had stomme leerpunten zoals anderen niet altijd de schuld geven. Maar ik zag niet wanneer ik dit deed. Wat dat betreft was ik voor mijn gevoel altijd wel een eerlijk kind. Tuurlijk ik heb wel eens gelogen maar welk kind niet? Die kaartjes die ik dan kreeg voelden als een steek onder water want schijnbaar hadden ze het heel erg gezellig met zijn drieën zonder mij. In ieder geval zo voelde dat.

Na 9 maanden op het Jannetjesdal te hebben gezeten kreeg ik een diagnose. Ik zou PDDnos hebben en een lichte vorm van ADHD. Okay ik ben dus niet normaal was het eerste wat ik dacht.  Ook kreeg ik te horen dat ik naar huis mocht want ik zou al mijn doelen behaald hebben. Zou niet weten wanneer maar fijn eindelijk weer naar mijn vertrouwde omgeving terug. 

Na 2 weken was ik officieel weg van het Jannetjesdal en woonde ik weer thuis in het nieuwe huis. Ik had daar mijn eigen kamer en uiteraard met heel veel kleurtjes. Die week daarop zou ik voor de zoveelste keer op een nieuwe school beginnen. School nummer 7. Ik ging naar groep 8. 

Met lood in mijn schoenen stapte ik de zoveelste nieuwe klas binnen. Weer nieuwe gezichten, weer een nieuwe leraar, weer het nieuwe meisje. Gelukkig kreeg ik in deze klas wel een paar vriendinnen. Maar ondanks dat werd ik gigantisch gepest door 2 zussen die het voor elkaar kregen de hele klas tegen mij te krijgen.  Groep 8 was dan ook wederom een ware nachtmerrie. Vaak moest ik nablijven omdat ik terug sloeg. Ook thuis was het niet beter. Er waren nog steeds veel ruzies met mijn ouders en zusje. 

Twee dagen voor mijn cito toets, stond ik af te wassen in de keuken. Mijn zusje en ik hadden beide taken zij dekte de tafel en ik ruimde deze af en deed de afwas. Dit was overigens wel om en om. Die avond kregen we weer ruzie. Mijn zusje is gewoon heel anders dan ik ben, ook dat kreeg ik vaak te horen want ik leek nou eenmaal meer op mijn vader en dit moest me uiteraard ook vaak medegedeeld worden.  De ruzie liep op een gegeven moment uit de hand waarop mijn zusje mij met een koekenpan hard tegen mij hoofd slaat waardoor ik val van de klap. Mijn ouders waren overigens niet thuis die deden na het eten altijd een ronde met de hond samen. Bij thuiskomst is mijn zusje naar mijn ouders gerend en opeens was ik degene die haar met de pan had geslagen. Mijn ouders waren zo boos dat ze niks meer tegen me hebben gezegd. Ze wensde me geen goede nachtrust meer, geen fijne dag op school. Wederom voelde ik me alleen en eenzaam.  Het enige wat ik kreeg te horen was dat ik mijn medicatie in moest nemen.  Ik ben op een gegeven moment zo boos geworden dat ik tegen mijn stiefvader heb geroepen dat hij mijn vader niet is. Dit was de druppel ik ben naar boven gestuurd en zat ook nog eens een paar dagen op mijn kamer inclusief huisarrest. 

Je moet je voorstellen dat ik dus rond deze tijd mijn cito toets had en ik ook nog eens enorm bang was dat deze ruzie mijn toekomst zou bepalen. Met het beetje geld wat ik had ging ik uit school stiekem naar de primera om snoepjes te halen voor bij de cito toets. Net voor de Cito toets besloten ze omdat mijn toets bijna was toch maar tegen me te praten. Voor mij hoefde het allemaal niet meer. Dit is ook de periode geweest dat ik me heb afgesloten voor de rest, dit is het moment dat ik een fort om me heen ben gaan bouwen voor zelf bescherming. Ik kon niet meer, ik was op......