En toen was het voorbij

Toen mijn kleine jongen werd geboren veranderde ik. Ik voelde me in één klap moeder . Dat mooie, kleine mensje werd op mijn buik gelegd en ik was verliefd. Ik was totaal verliefd en ik had me nooit eerder zo compleet en gelukkig gevoeld.

Anderhalf jaar later was ik opnieuw zwanger. Ik probeerde er heel bewust van te genieten, want ik wist inmiddels dat het voorbij is voordat je er erg in hebt. En toch vlogen die negen maanden om kwam mijn dochter ter wereld. Na een razendsnelle bevalling van slecht drie uurtjes had ik onze kleine prinses in handen.

Mijn tweede babytijd begon, heerlijk uren knuffelen op de bank. Superzacht babyhuidje, heerlijke zwitsal en lieve geluidjes. Maar ook dat gaat voorbij en een nieuwe periode breekt aan. Mijn baby wordt een dreumes en begint van alles te ontdekken. Ook weer een fantastisch moment om van te genieten. Gelukkig doet mijn meisje het iets rustiger aan dan haar broer toentertijd.

Maar vandaag raakte het me opeens.... Mijn dochter is een eigenwijze peuter, de babytijd is helemaal voorbij en komt voor mij nooit meer terug... Ze is bijna 26 maanden en ze draagt geen luiers meer, ze slaapt in haar grote bed, gaat zelf naar de WC en ik mag niet helpen, ik mag haar niet aankleden, geen haartjes kammen, alles moet zelf.... In januari gaat ze voor het eerst naar de peuterspeelzaal en dan gaat het nog veel sneller! Natuurlijk ben ik heel trots op mijn kleine meid, maar had had nog wel iets langer mogen duren :-)