En toen miste er een vingernagel..

Na een dagje lekker gewerkt te hebben, zat ik van de week relaxed op de bank te wachten, totdat manlief met dochterlief zou thuiskomen. Ik had manlief gevraagd even te bellen als hij Juno opgehaald had bij opa en oma, zodat ik met het eten kon beginnen. Zo gezegd, zo gedaan, rond half zeven word ik gebeld door manlief; "hoi... Dochterlief is een nagel kwijt". Say whaaaaaat! Hoe kan dat nou? Ik zie gelijk het ergste scenario voor me, dus ik begin als een razende vragen te stellen; "issie er helemaal af? wat is er gebeurd? issie er echt helemaal af? heeft ze pijn? Issie er écht af? enzovoorts. Manlief wist niet zo goed wat hij er mee aan moest en wist alleen maar te vertellen "dat opa en oma niet wisten wat er gebeurt was en dat dochterlief ook niet gehuild had". 

Nou ja, dan maar wachten tot ze thuis zouden komen. Jeetje, wat kan een ritje van 15 minuten toch lang duren... ondertussen vanalles in mijn hoofd gehaald, want ja.. nagels vallen er toch niet zomaar af? En hoewel dochterlief lekker ondernemend is, heeft ze eigenlijk, op een blauw oog na, nog nooit een serieuze verwonding opgelopen..

Eenmaal mijn dochter in mijn handen, ben ik gelijk haar vingertjes gaan inspecteren. En ja hoor, daar hing ie, er was geen woord van gelogen, de nagel is er helemaal af.. Als een kunstnagel, aan enkel nog een randje vast aan haar vingertje. Verder viel het qua akeligheid gelukkig wel mee. Aangezien ik geen idee had wat te doen met een losse nagel, maar een vingerpleister er over geplakt. De aanblik van haar nagel bracht wel weer wat naar boven, die nagel zag er laatst bij het nagel knippen ook wat raar uit, het randje tussen het witte en het roze van de nagel was redelijk vaag, maar verder heb ik mij daar toen niet druk om gemaakt. 

De volgende dag maar even de huisarts gebeld met de vraag wat ik er mee moest. De assistente vertelde me dat ik het nageltje er zo lang mogelijk op moest laten zitten, omdat het anders heel gevoelig is en verder blijven afplakken met pleisters, evt. nog even ontsmetten met jodium. Ze zei dat ze waarschijnlijk klem had gezeten met haar vingertje. Daar gingen mijn radartjes even van werken. En inderdaad, dochterlief doet de afgelopen weken niets liever dan keukenlades opentrekken. En zeker in het begin, kwamen daar telkens vingertjes tussen, als de lades weer dicht gingen. Meestal heel onschuldig, maar ik weet dat ze een keer goed klem heeft gezeten. Geen idee of dat hetzelfde vingertje was (er was verder niets aan te zien, ook nooit blauw geworden of wat dan ook), maar het lijkt me dan van wel.. In ieder geval heb ik er nooit bij stil gestaan dat ze dat nageltje wel eens zou kunnen verliezen...

Buiten een nagelloze vinger, gaat het gelukkig super goed met dochterlief. Sinds een maand kan ze lopen (wow! super trots!!) en is ze met 14 maanden in mijn ogen nu toch echt wel een dreumes. En nu ze kan lopen vind ik haar ook weer een stukje rustiger en kan ze ooit zelfs wel even lekker rustig gaan zitten spelen, in plaats van overal heen kruipen en alles meeslepen :) Daar staat dan wel tegenover dat ze nu veel gemakkelijker overal bij kan en daar dan ook heerlijk gebruik van maakt.. echt niets is meer veilig ;)