En ik dacht, dit is het. Ons kind is dood.

Een doodnormale zondag. Ik had wat huishoudelijke taken gedaan, ontbeten met de kleintjes en de hond uitgelaten. Onze tiener was inmiddels ook uit zijn slaap ontwaakt. Die zal vast wel weer tot de late uurtjes met zijn vrienden online hebben zitten gamen. Maar ach, het is weekend. Dan mag dat.

Ik was van plan boodschappen te halen met hem erbij want dan komt hij tenminste ook buiten de deur. Dat is best een behoorlijke prestatie bij tieners kan ik je vertellen. Hij was eindelijk aangekleed, had twee boterhammen achter zijn mik en we waren klaar om te gaan. De jongste was al heel de ochtend opstandig maar ook dat was niks nieuws. Ik stuurde mijn tiener naar binnen om zijn fles te vullen voor onderweg en zette hem in de kinderwagen die ik eigenlijk alleen maar mee had om de boodschappen wat makkelijker mee te vervoeren.

Manlief lag nog in bed en zou zo naar ons oude huis gaan waar de achtertuin nog steeds afgemaakt moet worden. Door alle tegenslagen en het vele moeten werken was dit er behoorlijk bij ingeschoten. Ik was een beetje verbaasd toen hij mij ineens belde dat hij vond dat onze oudste zoon wel een straf verdiende. Hij had namelijk onze middelste zoon bedreigt met dat hij zijn hersenen in zou slaan omdat hij hem pesterig sloeg met een stok. Zijn telefoon mocht hij de rest van de dag inleveren.

Hiervan was onze tiener ontzettend overstuur. Zo heb ik hem eerlijk gezegd nog nooit gezien. Ik vond dat hij overdreven reageerde gezien hij een passende straf had gekregen voor wat hij had gedaan. Ik bedoel wij hebben hier duidelijke regels over. Doet iemand iets wat jij niet leuk vind, dan kom je naar een volwassene en die lost het op. Ik werd vervolgens ook boos op onze middelste zoon omdat nu door zijn toedoen eigenlijk zijn grote broer straf had.

We vervolgde onze weg naar de supermarkt tot ik ineens mijn tiener zag vallen achter me. Hij had zijn hand nog in zijn broekzak maar die trok hij als het ware naar achteren in een spasme. Hij was aan het schokken met zijn hele lijf en werd lijkwit. Er kwam kwijl uit zijn mond en zijn ogen draaide weg en het enige wat ik kon doen is toekijken. Een omstander had Jason vast tijdens zijn insult. Jason stond zelfs op en leek haast bezeten. Ik schreeuwde "Jason, rustig blijf mij me. Hoor je me? Jason alsjeblieft!" terwijl die kleintjes begonnen te krijsen, werd zijn lijf rustiger. Ik dacht echt, dit is het. Zijn broertjes en ik hebben zojuist onze oudste zoon zien sterven. "Het is mijn schuld" huilde onze middelste zoon. 

Er waren gelukkig een hoop mensen om me heen die zich om ons ontfermde. Ik was mijn kleintjes aan het troosten toen ik zag dat een vrouw zich om hun ontfermde liet ik die los, knuffelde met onze oudste zoon, aaide over zijn hoofd en beantwoordde de vragen die de hulpdienst stelde via een omstander die 112 had gebeld. Ik had manlief aan de telefoon gelukkig toen het gebeurde want anders had ik niet geweten of ik in staat was hem te bellen. Hij racete met de auto naar ons toe en ging achter onze tienerzoon zitten die leek bij te komen. 

De ambulance kwam inmiddels aan op het moment dat het al wat beter leek te gaan. Aangezien onze zoon al dertien jaar is, stelden we vragen over eventueel drugsgebruik. Want ja, dat zijn helaas vragen die je stelt aan een tiener op dit moment. Zonder vooroordelen vertelde we hem geruststellend want we kunnen ons goed voorstellen dat je zoiets niet durft te vertellen op zo'n moment. Maar dit bleek gelukkig niet het geval. Of nou ja gelukkig..

Ik zag ineens voor me dat dit voortaan ons leven zou zijn. Dat hij ieder moment een insult kon krijgen want mijn gedachte was dat hij dus epilepsie moest hebben. Dit kende ik nog van een bekende van vroeger en ik zag heel zijn toekomst al helemaal aan dichelen gaan. Zeker gezien hij animatiefilms/series wilt maken als beroep later en bepaalde beelden een insult kunnen triggeren. Totdat ik via de telefoon te horen kreeg van mijn man dat dit dus vaker voorkomt eenmalig in een mensenleven. Dat wist ik helemaal niet! Waarom leren we dit soort dingen niet bij biologie?!

Hij mocht gelukkig na wat controles weer naar huis, maar echt een geruststelling was dat niet. Ik bedoel, hoe moet ik hem nu ooit nog zonder angst naar school laten reizen met het openbaar vervoer niet wetende of dit onderweg kan gebeuren en er mogelijk niemand is om hem te helpen. Vanochtend dan ook direct naar de huisarts gegaan en manlief bij het ziekenhuis aangedrongen om toch de testen te gaan doen om te kijken of het epilepsie is of hopelijk blijft bij deze enkele aanval. Moet je je voorstellen dat ze normaal gesproken dit niet doen bij een enkele insult! Bizar eigenlijk hè!

Natuurlijk namen wij nee niet voor een antwoord. Je moet weten waar je aan toe bent en iedereen (bijv. ook school) moet dit weten en hierop voorbereid zijn. De huisarts gaf aan als de afspraken mogelijk toch verplaatst wordt voor het onderzoek, ik moest bellen. Als mede-moeder voelde ze mij en begreep ze mijn bezorgdheid. En onze oudste vanzelf ook. Die was nog een echte tiener erover en snapte niet zo goed waarom het verder onderzocht moest worden. Tot ik hem vertelde dat hij mogelijk kan sterven tijdens zo'n aanval. Hij zag de ernst van de situatie niet zo in. Ook mede omdat hij het zich niet bewust heeft meegemaakt. Hij werd ineens "wakker" in de ambulance.

Ook heb ik hem als PTSS-er ook op voorbereid dat de emotionele klap mogelijk weken, maanden of zelfs jaren later kan komen. Niet veel mensen beseffen dat. Ik heb hem laten weten dat er ruimte is om over alles te praten. Ook al weet ik dondersgoed dat hij dit zelf ook wel weet. En dat de overbezorgheid van zijn moeder mogelijk vervelend is als tiener, maar ik nu even alle recht heb om dat niet 100 procent maar 200 procent te zijn op dit moment.

Voor de rest moest hij beter en langer slapen, minder gamen of filmpjes kijken en beter eten en drinken. Door zijn autisme vergeet hij dit nogal vaak (hij niet alleen). Maar nu je zoiets heb meegemaakt, neem je zoiets al meer serieus. Anders is het gewoon iets wat die vervelende moeder van je weer te zeuren heeft. Ik zou willen dat alle tieners dit leren en desnoods zien hoe zo'n aanval eruit ziet. Om te doen beseffen dat dit mede dankzij slaaptekort en/of slecht eten en drinken bij hun kan gebeuren. Ik wil dat er meer tieners (en hun ouders) op voorbereid zijn. Dat men weet dat dit iedereen kan overkomen. Ik wist het namelijk niet en het wetende heeft het me toch iets (al is het maar een piepklein beetje) gerust gesteld.

Fotografie www.firsttakefotografie.nl