Een kind krijg je, die neem je niet

Ohhh hoe vaak ik de titel van mijn blog wel niet gehoord én gezegd heb! Maar het is wél waar. Een kind krijg je.

Door chronische ziekte heb ik maar ongeveer 2% om zwanger te worden. Dat is heel erg weinig, dat besef ik me echt wel. Maar bij ons eerste wondertje ging alles zo makkelijk dat het toch een verwachting schept voor de tweede.

Toen ik 2,5 jaar geleden te horen kreeg dat ik verminderd vruchtbaar was, zijn manlief en ik meteen gestopt met voorbehoedsmiddelen.

Want ach, het zou toch niet lukken, niet nu, misschien na jaren proberen en dan zou het welkom zijn. En als het nooit zou gebeuren....ach dan zouden we gewoon genieten van de vrijheid en lekker samen reizen maken over de hele wereld.

Nadat we gestopt waren met voorbehoedsmiddelen ben ik nog één keer ongesteld geweest. Maar omdat ik ondergewicht heb, werd ik wel vaker niet ongesteld, soms zat er wel 3 maanden tussen. Maar toen ik maar moe bleef en pijnlijke borsten had deed ik toch een test, en ja hoor, zwanger!!

Na de bevalling heb ik 15 maanden borstvoeding gegeven en in die 15 maanden had ik geen cyclus. Daarna wel en dus hebben we besloten om er voor te gaan, een tweede wondertje!

Maar we zijn nu bijna 5 maanden verder en er is nog niks gebeurd. Ennatuurlijk weet ik dat 5 maanden echt nog heel kort is. En ik weet dat ik sowieso maar heel weinig kans heb. M

aar ik blijf denken 'de eerste keer ging het toch ook heel snel, als het één keer kan, kan het ook twee keer'. Maar ja zo werkt het natuurlijk niet.

Het is niet zo dat ik er erg mee zit, want het grootste deel van mij heeft er vrede mee dat de kans op een zwangerschap heel klein is. En als we met zijn drietjes blijven ben ik ook heelgelukkig.

Maar toch knaagt het af en toe wel. Ik ben geen type dat voor de medische molen zou kiezen, maar ik zeg nooit nooit. Wellicht dat ik over een paar jaar toch van gedachten verander, maar ik verwacht het niet.

Ik zit in ieder geval voorlopig iedere maand wel even een paar dagen in spanning, maar zolang ik nog niet in huilen uitbarst bij het eerste spoortje bloed bij het afvegen valt het allemaal nog wel mee ;)