De baas van haar eigen lijfje

De baas van haar eigen lijfje...

En dan is het een feit mijn kleine grote meisje bloed nu al een jaar bijna dagelijks.

Oktober 2019, mijn jongste moppie was de afgelopen weken onrustig, snel boos,, hard schreeuwen, verdrietig, sliep slecht en had regelmatig buikpijn. Er ligt met een zus met PTSS veel druk in het gezin. Dus hing ik het daaraan op.

Tot dat ik alleen met de meiden was en de jongste naar de wc ging, daar heel relax wel 15 min zat, al zingend in het donker met de deur op slot, zoals ze dat altijd doet.

Toen ze klaar was en mij riep zag ik een heel wit weggetrokken gezichtje, ze bukte naar voren zodat ik kon afvegen en daar stond ik dan, met haar en een toiletpot tot ongeveer 3 cm onder de rand helemaal gevuld met bloed en stolsels.

Ze zag dat ik schrok, mamma wat is er? Terwijl ik naar haar keek en mijn telefoon zocht om hier foto’s van te maken zag ik haar kleur uit haar gezicht verdwijnen. Ik pakte haar op, legde haar op de bank en belde de dokter, dit kon niet goed zijn. De hoeveelheid bloed was enorm en dat uit haar vierjarige lijfje. Of er een ambulance moest komen, nee ze is aanspreekbaar en lijkt oké te zijn. 

Op naar de EHBO met mijn kleine meisje achterin en zoveel angst in mijn lijf. De adrenaline won het van de angst. Vechten en overleven dat is iets wat ik de afgelopen jaren vaker moest en kon, dus nu moest dat ook.

In het ziekenhuis kreeg ze de meest nare onderzoeken, ze ging eerst in gevecht, het is mijn lijfje, blijf van mij af.

Iets wat ik mijn meiden meegeef; ik ben de baas van mijn lijfje!! Maar wat nou als hun lijfje dus niet doet wat moet en zij daar niet meer de baas over kan zijn. Nu al een jaar lang niet meer.

Nog steeds na een jaar lang onderzoeken, verschillende opnames en alle mentale grenzen die zijn overschreden. Bloed mijn kleine meisje nog bijna dagelijks. 

Ik geef haar de regie en probeer steeds weer uit te leggen dat je lijfje soms niet sterk genoeg is om alleen de baas te zijn. Het doet pijn, de adrenaline verliest het steeds vaker van de angst, boosheid en verdriet. 

We gaan opnieuw de molen in, iemand moet toch weten wat ze heeft. 

Gisteren op de bank zei ze, mamma als je ziek bent ga je toch dood? Ja lieverd maar dan moet je lijf wel heel ziek zijn en niemand meer weten wat te doen.

Weet je mamma, ik blijf denk ik niet meer lang bij je... dat voel ik... Say What?!?! ik heb haar toen maar heel stevig geknuffeld en gehuild en daar zaten we dan, allebei onzeker, allebei bang, allebei onwetend, allebei alleen maar zo sterk samen. Wie kan ons helpen? Wat heeft ons ijzersterke meisje? Help....