Au het is me wat deel 1

Ooit lang gelden blogde ik voor Mamaplaats en wat vonden jullie het leuk om mijn blogs te lezen. Ze waren herkenbaar voor jonge moeders. Inmiddels ben ik ruim 8, bijna 9 jaar mama en wat kan er veel gebeuren. Ik neem jullie graag mee op avontuur in ons leventje met ups en downs. Want in de afgelopen jaren kwamen wij erachter dat onze oudste een bijzonder meisje was en daarop volgde een diagnose.

Peuter

Wat hadden we een lieve zorgzame vrolijke peuter, tot ze grote zus werd. Daarvoor zagen we wel eens wat signalen maar nooit stonden we er heel erg bij stil. Ze hield niet van knuffelen alleen als ze zelf kwam. Ze was heel erg van de structuren, bepaalde blokjes bij elkaar en ze praatte ontzettend goed. Toen werd haar zusje geboren en haar hele wereld leek in te storten, van een vrolijk meisje wat alles at stopte ze met eten, viel in patronen terug en kreeg veel driftbuien. Ze stootte zich van me af. We werden na een jaar aanrommelen doorgestuurd naar een eet team om mee te kijken. Daar viel de eerste keer het idee dat ze autisme kon hebben. Daarop werd ze behandeld zonder resultaat. Het enige wat erin ging waren boterhammen en kipnuggets.

Basisschool

Vanuit de crèche waar ze haar schijnbaar observeerde zonder dat wij het wisten. We kregen daar zeer slechte informatie en toen ze naar school kwam kregen we de opmerking dat het niet zeker was dat ze toegelaten zou worden. Op dat moment dachten we echt waar komt dit vanaf. Ze mochten niets uitspreken maar ze adviseerde ons om diagnostiek te laten doen om te laten onderzoeken wat er zou zijn. Alleen ze was te jong, pas op 5-/6-jarige leeftijd werd onderzoek geadviseerd. We rommelde aan, we kregen vaak een boze en teleurgestelde dochter thuis omdat niemand met haar wilde spelen omdat ze anders was. Ze werd vaak gepest, ja echt 4-jarige kunnen zo gemeen zijn. Tijdens filmpjes van een voorstelling zag ik al hoe ze aan de kant gewerkt werd. Wat kan een moederhart breken. De juf deed alles voor ons maar vooral met buiten spelen was het foute boel. Ze mocht niet met de jongens mee voetballen, wat ze graag deed en de meisjes wilde niet met haar spelen omdat ze van jongens speelgoed en spelletjes hield. En de leerkrachten op het schoolplein zagen het niet, want 50 kinderen die rondrennen met 2 juffen, het zijn er nogal wat. Een vriendin liep vaker tijdens de pauze met haar hond langs en ik kreeg vaak een berichtje dat ze alleen zat te op een bankje te wiebelen met haar benen.

Onderzoek

En dan volgen de eerste onderzoeken, waarop de diagnose volgde dat ze een hechtingsprobleem heeft en autisme, mogelijk ADHD. Op school kon ze niet aarden, ze was doodongelukkig en de juf trok vaker aan de bel. We gingen via de gemeente de gesprekken aan om hulp in te zetten en er werd begeleiding op school gegeven door een autisme specialist. Die zag veel en dacht gelukkig goed mee. Volgens de directrice kon ze gewoon op school blijven. Maar die werd ziek en zo kwam de teamleider van de onderbouw uiteindelijk naar ons toe. Ze zag onze dochter, samen met de juf. En ze vertelde ons wat wij al lang zagen, ze zat niet lekker in haar vel, kon niet mee op sociaal gebied en fladderde overal heen. Observaties door de boven schoolse commissie volgde en er werd een advies gegeven voor speciaal onderwijs. Tijdens het gesprek wilde de psycholoog haar nog op school laten. Ik heb nog nooit zoveel mensen vuur zien spuwen, hij durfde niets meer te zeggen en wij kregen groen licht voor het speciaal onderwijs.