81▪︎Laat maar zitten

En daar was het geluid weer, net als gisteren. Een doffe plof gevolgd door gehuil van Ayven. 

Ik sta in de keuken een cracker te smeren, want de beide heren hebben honger, maar ook al kijkt onze keuken over de woonkamer uit, vanuit dit kraaiennest is helaas niet alles te overzien. De dode hoeken weten ze dan ook veilloos te vinden als ze weer de terrorbroertjes uithangen.Ik snel naar de balustrade en vraag aan Ayven waarom hij huilt.Iets onsamenhangends als in 'Dyodyo, *snik* toel *snik* Aynen' kwam eruit, terwijl ik Dyordan triomfantelijk als een overwinnaar op zijn troon zie zitten.Ik vermoed dat Ayven op de ikea stoel van Dyordan was geklommen ter voorbereiding op de lunch, maar doordat er met grote koeieletters Dyordan op de stoel gestickerd staat, werd deze weer ingevorderd, door Ayven met een licht duwtje te laten wankelen.De doffe plof zou Ayven geweest kunnen zijn die het verloor van de zwaartekracht.Ik schud mijn hoofd, vraag mij af wat ik hier nou weer op moet zeggen. Het is Dyo zijn stoel, maar ja Ayven zat er even op en ik vind delen een belangrijke waarde.Dyordan is nog maar 4 en Ayven bijna 2. Welke wijze les moet ik hier nu geven. 'Dyordan als Ayven op de stoel zit is het niet lief dat je hem eraf duwt, je kunt vragen of hij plaats wil maken voor jou, en anders kun je beter even wachten tot Ayven er zelf af gaat.' Ik begrijp ook wel dat het lastig is met twee jongens in huis en maar een enkele stoel, maar tot voor kort kon Ayven er nog niet eens op klimmen. Ik vervolg mijn opmerking. 'Ayven het is Dyordan zijn stoel, als hij... wil jij misschien ook een stoel voor jezelf?''Aynen toel!' Roept hij met goedkeuring uit.Teruglopend naar het hakblok met beboterde mes en gebroken cracker, welke ik net iets te hard had laten vallen, bedenk ik mij dat ik mijzelf weer een rede heb gegeven om wat te kopen.Met een dikke glimlach sta ik de lunch voor te bereiden. En mij al te verkneukelen op een ontwerp voor een nieuw stoeltje.Na wat freubelen en tekenen in de foto editor van mijn telefoon heb ik een interieurproof model ontworpen en besteld. Bijna 4 weken later staat hij te pronken aan de salontafel. Als cadeautje voor Ayven zijn verjaardag vast.Een harde knal dit keer en wederom gehuil van Ayven.Wat nu weer denk ik.Dyordan zittend op de stoel van Ayven, zijn eigen stoel op zijn kant gesmeten en Ayven boos huilend ernaast, doet vermoeden dat we nog niet helemaal tot een oplossing zijn gekomen.'Dyordan, jullie hebben nu beide een eigen stoel, laat Ayven op zijn stoel zitten en neem jij de jouwe. Het is niet leuk hier ruzie om te maken.'Driftig nee schuddend nog net niet met de armen over elkaar, blijft hij als een greenpeace strijder zitten op de stoel.Ayven kijkt hoopvol naar mij met zijn natte oogjes.Maar ik weet even niet wat te doen, behalve te zeggen wat ik net gezegd had.Ik vind dat ondanks leeftijd verschil, kids best zelf hun zaakjes kunnen oplossen en ik er niet steeds als scheidsrechter ertussen hoef te komen. Maar in dit geval wist ik gewoon echt niet wat opvoedkundig juist was.Situatie zo laten en Ayven vragen even op Dyordan zijn stoel te gaan zitten of op strepen staan dat ze beide de stoelschikking moesten volgen en de billen moesten planten op de stoel met hun eigen naam. In beide gevallen was in ieder geval een jongen over de zeik en in beide gevallen denk ik, ja waar maken kids zich zo druk om. Ik bedenk mij dat ik in deze situatie mijn fluitje in mijn zak wil laten zitten. En alsof Dyordan de lange stilte zat was en zijn kans schoon zag, begon mijn vierjarige met zijn onderhandeling. Hij staat op en zegt 'Ik wil dit, dit en dit ook, maar dit niet, want daar staat geen Dyordan.' Terwijl hij één voor één naar de kleur, het vosje, de vlaggetjes en uiteindelijk de naam van Ayven wijst.Pakt uiteindelijk zijn eigen stoel van de grond en gaat erop zitten.Alhoewel de jongens alweer vrienden zijn, ze allebei zitten op hun eigen troon, kan ik het niet laten nog even te laten bezinken wat hier zojuist gebeurde.Werd ik hier nou gesommeerd om een redelijk identiek exemplaar te bestellen voor de kleine directeur?En hoe gaan we hier opvoedkundig mee om, want eigenlijk heb ik als koopzieke dame weer een perfecte rede gekregen om centen te laten rollen...