Mijn vriend was uitgeprocedeerd.

De vorige keer vertelde ik dat ik een huis had gekocht, op 6 mei 2019 was de sleuteloverdracht. Normaal gesproken wel een feestelijke gebeurtenis. Nu eentje met een donker randje. Toen ik naar buiten liep bij de notaris had ik verschillende oproepen gemist van mijn vriend. Toen ik hem terugbelde bleek dat er een brief was gekomen met de afwijzing van zijn asielaanvraag i.v.m. de Dublinverordening, i.p.v. een gezellige middag klussen, eerst naar het AZC. Om 12.30 had hij een bespreking en hij wilde graag dat ik daarbij was. Uit deze bespreking bleek dat we niks konden doen. We moesten nog een rechtszaak afwachten, maar die was om te kijken of de procedure goed verlopen was.

Het lastige aan deze dag was dat het de eerste dag was van de Ramadan. Voor mij extra lastig, ik sla graag een arm om iemand heen om te troosten. Even een knuffel of een kus, het zat er niet in. Waar dit voor hem allemaal vanzelfsprekend is, was dat voor mij lastig. De eerste keer de Ramadan meemaken als ‘vriendin’ van een moslim jongen. Vriendin tussen aanhalingstekens, want officieel gezien mocht hij geen relatie hebben. Ik probeerde er zo goed mogelijk mee om te gaan. Deed wat dagen mee vasten. Dit ging goed. Alleen het was zwaar om thuis te komen uit mijn werk en aan tafel te zitten met mijn ouders en broertje die wel aan het eten waren. Die niet begrepen waarom ik niet at, want ik was toch geen moslima. Ik probeerde ze uit te leggen dat ik het deed zodat ik liet zien dat ik zijn geloof respecteerde en dat ik wist hoe het voelde om de hele dag te vasten. Op de dagen dat ik op het AZC was en ik daar mee at was het niet zo’n probleem, dan vond ik het goed vol te houden. Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat wanneer ik thuis at ik tot het avondeten ging vasten en dan mee ging eten met mijn ouders. Dit was in mijn ogen een goede oplossing, hij vond dit minder en dat vond ik lastig. Ik deed mijn best, maar blijkbaar was ik een afleiding tijdens de Ramadan en dat mocht niet. Hij zocht minder contact, wat bij mij dan omgekeerd werkt. Ik ben dan bang om iemand te verliezen en ga juist claimen, dit is een van mij valkuil.

Op 17 mei stuurde hij mij een bericht terwijl ik aan het werk was dat hij naar Duitsland zou vertrekken. Hij had gehoord van vrienden dat hij daar met vrijwillige terugkeer €1000,- mee kon krijgen. Ik had net een gesprek gepland met een mevrouw van het IOM over vrijwillige terugkeer vanuit Nederland. Die stond gepland voor maandag 20 mei, maar hij vertelde mij dat hij maandags zou vertrekken. Op dat moment had ik nog de hoop dat ik hem kon om praten om toch vanuit Nederland te vertrekken, dan zouden we nog wat extra tijd hebben. Dan kon ik nog wat langer bij hem zijn. Ik wilde hem niet kwijt.

Tegen zijn beste vriend en zijn vriendin zei hij dat hij naar Frankrijk vertrok en ik mocht absoluut niet zeggen dat het Duitsland was. Ze waren de enige gemeenschappelijke vrienden die we hadden, dus wat was het lastig om mijn mond te houden. Ze vertelde mij het hele weekend, hij gaat niet weg, hij blijft wel bij jou. Maar ik wist dat het niet zo zou zijn. Die laatste nacht ben ik blijven slapen op het AZC. Ik wilde gewoon zo lang mogelijk bij hem in de buurt blijven. Hij sliep in de keuken en ik op zijn kamer. We waren aan het videobellen tot we in slaap vielen.

Na het gesprek met het IOM had ik nog steeds hoop, maar dit was tegen beter weten in. Hij ging samen met een andere Algerijnse jongen naar Duitsland. Ik had het idee dat deze jongen hem aan het pushen was toch te gaan. En dat deed hij ook, met pijn in mijn hart bracht ik ze beide naar Zwolle zodat ze de trein konden pakken naar Duitsland. Op het station was ik zo verdrietig, niet alleen moest ik afscheid nemen van mijn vriend. Ik mocht hem niet kussen, geen knuffel geven. Dit kon ik echt niet, hij zag dit aan mij en uiteindelijk kreeg ik toch een knuffel en een kus op mijn voorhoofd. Toen kwam de trein en hij stapte in, zelf was hij ook wel wat emotioneel, want wanneer zouden we elkaar weer zien? De trein reed weg met hem erin, ik wilde het station bij elkaar schreeuwen, zodat hij weer terug zou komen. Mijzelf op mijn knieën laten vallen en in tranen uitbarsten, maar dat deed ik niet. Ik liep naar de auto en pas daar kwamen de tranen.