Liefde en het AZC

Om het verhaal van Adam te vertellen gaan we een stuk terug in de tijd, maar voordat ik het verhaal ga vertellen wil ik nog zeggen dat ik niet te veel in details ga treden over Adam zijn vader. Ik wil graag dat hij in de toekomst zijn eigen beeld kan vormen over zijn vader en hierbij niet te veel beïnvloed is door wat ik van hem vind.

Op een gegeven moment heb ik een relatie gehad die ongeveer 1,5 jaar duurde. Daarvoor ben ik een hele poos vrijgezel geweest en heb toen gezegd: ‘ik zou graag moeder willen worden. Als ik op een bepaalde leeftijd nog vrijgezel ben dan zou ik willen kijken of het mag lukken om alleen moeder te worden’. Dus toen deze relatie uit ging ben ik daar behoorlijk kapot van geweest. Niet alleen van het feit dat ik van hem hield en ik hem heel erg zou gaan missen, maar wat misschien nog wel meer in mijn hoofd rondspookte is dat de kans heel groot was dat het nu nog veel langer zou gaan duren voor ik mocht proberen moeder te worden. Ik ben mij toen weer wat gaan verdiepen in het zijn van een BAM-mam, ik zag dit wel zitten, maar wel als ik klaar was met mijn masteropleiding tot kinderfysiotherapeut. Dit zou ongeveer nog 1 jaar duren. Als ik dit zou willen dan moest ik ook weer verhuizen van de regio Utrecht waar ik toen woonde naar de Noordoostpolder waar ik van oorsprong vandaan kom. Dit was geen probleem omdat ik merkte dat ik mij steeds meer alleen ging voelen in Utrecht en het liefst het weekend doorbracht in de Noordoostpolder in de buurt van mijn familie. Het regelen van een nieuwe opdracht voor mijn werk was geen probleem, wel vond ik het lastig om mijn opdracht in Utrecht op te zeggen omdat ik het daar heel erg naar mijn zin had en het heftige jaren waren geweest voor de praktijk vanwege ziekte en overlijden van de praktijkeigenaar. Mijn appartement in Nieuwegein werd te koop gezet en er waren genoeg belangstellenden, na 2x een open huis was 3 maal scheepsrecht en was de verkoop rond. Ik ben per 1 maart 2019 begonnen met werken in de polder en weer bij mijn ouders ingetrokken opzoek naar een huis hier. Ik wist van een paar huizen in mijn prijsklasse dat ze op de markt zouden komen, maar niet precies wanneer. Het eerste huis wat ik ging bezichtigen ging net aan mijn neus voorbij, op ongeveer €1000,- verschil. Dat was even balen, maar gelukkig ging het bij het tweede huis wel goed. Dus het voorlopige koopcontract werd eind maart getekend.

In April leerde ik tijdens een avondje stappen in de lokale kroeg de vader van Adam tegen. Ik moet heel eerlijk zijn dat ik van de avond zelf niet meer heel veel afweet door de hoeveelheid alcohol, maar het blijkt dat ik hem heb gevraagd te dansen. In de week die volgende hebben we veel contact gehad via whatsapp, maar ik wist niet, wat ik wilde. Hij kwam uit Algerije en zei dat hij op bezoek was bij een vriend. De vriendin van zijn vriend nodigde ons uit voor een etentje op vrijdag en dat was onze eerste date. Het was wel wat ingewikkeld door de taalbarrière aangezien ik geen Arabisch sprak en hij geen Nederlands. Ik kwam er deze avond ook achter dat hij niet op bezoek was, maar als asielzoeker in het AZC woonde.

Geen ideale start voor een relatie, maar ondanks alle omstandigheden en onzekerheden vond ik hem steeds leuker. We gingen meer dingen samen doen, hij kwam bij mijn ouders thuis en ik ging naar het AZC. Daar was ik nog nooit geweest, dus dat was wel even spannend. Elke keer melden bij de balie, paspoort laten zien, gegevens laten noteren en de regels dat je je voor 23:00 weer af moet melden, anders mag hij geen bezoek meer ontvangen. Er was een uitzondering van 3 avonden per maand dat je mocht blijven slapen, maar dit moet je tijdens het aanmelden wel aangeven.

Ondertussen ging ik steeds meer opzoeken, hoe zit het met asiel verlenen? Is er recht op samen zijn? Wat gebeurt er als zijn asiel afgewezen wordt? COA? IND? Dublinverordening? IOM? Zoveel vragen, zoveel termen en zoveel onzekerheid. Wil ik dit wel? Houdt hij wel echt van mij of is dit omdat hij in Nederland wil blijven? Maar liefde maakt blind, in ieder geval aan mijn kant. Er is wel altijd een stemmetje in mijn achterhoofd gebleven, zodat ik mij niet 100% kon geven, maar ik ben wel heel eerlijk dat dit een heel zacht stemmetje was. Ik hield op dat moment van hem en als ik van iemand houd dan wil ik alles doen wat binnen de regels en mogelijkheden valt om diegene te helpen. Dit is ook mijn valkuil. Maar daar lezen jullie de volgende keer meer over.