Kraamvisite

Vorige week kregen we kraamvisite van een oom en tante van mij. Van mijn moeders kant, één van de broers van mijn moeder.

Ontzettend leuk om ze weer eens te zien. Heel erg, maar vaak zie en spreek ik veel familieleden alleen maar tijdens een uitvaart. Nu zag en sprak ik ze eens een keer voor iets leuks, de geboorte van onze dochter Zoey.

Ik vond het leuk dat ze op bezoek wilden komen, en het was dan ook erg gezellig. Jammer dat ze er kort waren, maar leuk om weer bij te kletsen.

Zij zijn ook opa en oma van een kleinzoon van 2 jaar. En ik hoorde dat ze weer opa en oma gaan worden. Geweldig nieuws!

Toen ze Zoey aan het bewonderen waren terwijl ze lief in de box lag te slapen, zag ik direct dat ze helemaal verwonderd en verliefd waren. Dat was zo leuk om te zien! Mijn oom maakte daarop, met zo'n verliefde blik, de opmerking dat hij het nooit gedacht had hij zoveel plezier aan kleinkinderen zou beleven. 🥰

Een hele lieve opmerking. Vond ik ook. Maar toen gingen mijn gedachten met me aan de haal. Toen kwam het besef dat deze opmerking voordat mij heel pijnlijk bleek. Mijn eigen moeder namelijk. Ik zal niet onder stoelen of banken schuiven, dat ze zich niet voor haar eigen kleinkinderen interesseert. Dat koude, kille en afstandelijke kaartje wat we van haar kregen op het geboortekaartje van Zoey was daarvan het zoveelste voorbeeld. Geen Hoi, of lieve... en niet groetjes of liefs mama/oma, maar alleen haar eigen voor en achternaam. Het was een kaart die een vreemde voor haar had kunnen krijgen.

Hoe erg is het, dat je oom en tante (nota bene haar eigen broer en schoonzus) zo verliefd naar je baby staan te kijken (waarschijnlijk wordt dat versterkt doordat ze zelf binnenkort ook weer opa en oma worden) terwijl je bloedeigen moeder je gewoon voor de zoveelste keer keihard in de steek laat? Zich niet eens voor haar eigen kinderen en kleinkinderen interesseert?

Dat is weer dat stukje narcist in haar, dat wij geen contact meer hebben sinds het afscheid van onze ⭐️ Jaime, ligt natuurlijk aan mij, zij zal niks fout hebben gedaan. En iedereen dient maar rekening te houden met dat zijn het zo zwaar en moeilijk heeft. Zelfs als je eigen kind haar kindje verliest... Hoe egoïstisch ben je dan...

Hoe dan ook, de opmerking van mijn oom deed me echt ontzettend veel pijn en verdriet, niet om de opmerking zelf, ik vond het zo vertederend dat hij het zo leuk vindt om opa te zijn, maar gewoonweg omdat mijn eigen moeder weer in geen velden of wegen te bekennen is.

Ik heb al besloten om haar een brief te schrijven, waarin ik alles wil opschrijven (alleen weet ik nog niet hoe eraan te beginnen), vanaf mijn jeugd, tot aan het overlijden van Jaime aan toe. Het advies is wel, zeker omdat ik al niet lekker in mijn vel zit, om deze niet, of niet gelijk naar haar toe te sturen. Maar ik ben al wel op een punt dat ik niet wil dat ze het zo goed gedaan denkt te hebben, en overal mee weg kan komen. 💪