How I Met Your Father #22

Ik voel de woede opborrelen maar toch houd ik me in. "Zou je asjeblieft wat verder van me af gaan staan?" vraag ik mijn schoonmoeder terwijl ik mijn woede onder controle probeer te houden. Helaas luistert ze hier niet naar en komt nu zelfs tegen me aan staan. Op dat moment dacht ik nog, gelukkig ben ik langer.  "Jij hebt het leven van mijn zoon verpest, door jou heeft hij geen jeugd meer" schreeuwt ze. "Jij probeert deze familie kapot te maken". Ik weet niet wat ik hoorde en werd zo ontzettend kwaad maar nog steeds probeer ik de woede de baas te zijn want ik kan niet uitvallen tegen mijn schoonmoeder. "Kun je asjeblieft verder van mij af gaan staan want anders ga ik zo slaan" zeg ik haar iets minder kalm dan de vorige keer dat ik het vroeg. Maar helaas luistert ze niet en blijft ze verwijten maken en schreeuwen. Ik weet niet hoe lang ik mezelf nog rustig kan houden. En dan floep ik F*CK OFF uit. Uit het niets hoor ik de stiefvader van J. naar beneden komen schreeuwend F*CK OFF??? Op dat moment sta ik niet meer voor mezelf in en zeg het ergste wat ik ooit heb gezegd ik ga het hier dan ook niet neerzetten maar laten we het erop houden dat ik met een ziekte gescholden heb. Op dit moment escaleert alles, ik word vast gepakt en letterlijk het huis uitgetrokken. Ze proberen J. tegen te houden maar ik hoor J. schreeuwen je blijft van haar af. Na een paar pogingen van zijn stiefvader om hem tegen te houden geeft J. een duw en loopt achter mij aan. 

Daar stonden we dan. Buiten met al onze spullen. We besluiten om maar richting het treinstation te gaan en ons plan wat we al hadden voort te zetten. Ik bel mijn moeder en leg het verhaal uit. Gelukkig konden we daar al eerder komen.

Na een uur zijn we dan bij mijn ouders. Mijn moeder vraagt of we wat te drinken willen. Als we allemaal zitten doe ik mijn verhaal en vertel ik ook eerlijk wat ik heb gezegd. "Is er een mogelijkheid dat ze hier een tijdje kan wonen gezien de omstandigheden en de zwangerschap vind ik het wel belangrijk dat ze een dak boven haar hoofd heeft. Ik ga dan wel terug naar mijn ouders" hoor ik J. zeggen. Ik was zo ontroerd om het feit hoeveel hij om mij geeft. Hij had ook kunnen kiezen om bij zijn moeder te blijven en mij alleen te laten gaan. Dat had ik overigens ook heel goed begrepen als hij dit gedaan had. Mijn ouders kijken bedenkelijk en zeggen dan "Ik denk niet dat dat een heel goed idee is gezien het verleden". Mijn mond valt open. Ik word gewoon de deur gewezen door mijn eigen moeder.  Op dat moment knapt er iets in mij. Ik had toen ik naar mijn vader ging fotoboeken gekregen met daarin brieven over hoe het in het verleden is gegaan.  "Mam, kan jij mij uitleggen waarom ik naar het Jannetjesdal moest? En kan jij mij uitleggen waarom mijn vader niet bij die gesprekken mocht zijn" vraag ik haar. Er knapt iets in mijn moeder en opeens uit het niets begint ze te schreeuwen naar mijn stiefvader "IK WIST DAT DIT GING GEBEUREN, IK WIST HET" ze begint te huilen en rent de trap op. Ik snap op dit moment niet wat ik verkeerd heb gedaan ik vroeg naar het verleden meer niet. Mijn stiefvader gaat verzitten kijkt J. aan en zegt "Ik denk dat het beter is als jullie gaan, ze heeft al teveel aangericht hier en dit is de druppel". Vervolgens staat hij op en wij doen hetzelfde. Ik ben zo ontzettend verdrietig en boos dat ik de tussendeur opentrek, mijn sleutels op de tafel in de gang neergooi en naar buiten ren. Ik hoor mijn stiefvader nog fluisteren tegen J. en dan komt ook hij naar buiten.  Daar staan we dan. Misschien heb ik het niet goed aangepakt maar ik ben gewoon vol emotie en kon het niet meer.  Ik bel mijn vader op en vraag of we daar heen kunnen komen. Gelukkig mag dit en hebben we een bestemming. We hebben nog een lange dag voor de boeg gezien net 2 uur reizen is eer we daar zijn. Dan komt mijn stiefvader langsrijden en geeft wat zwangerschapsboeken aan J. en rijd daarna zonder ook maar iets te zeggen weer terug naar huis.....

EDIT: mijn volgende post gaat de moeilijkste ooit worden.  Dit zal dan ook geen vervolg zijn op de How I Met Your Father reeks dit ga ik uiteraard wel blijven doen maar om het voor iedereen duidelijker te maken waarom ik destijds gereageerd heb zoals ik deed en zo'n muur om me heen heb vind ik dat ik dit moet plaatsen. Het gaat het meest moeilijke bericht ooit worden maar misschien helpt het mij ook verder. 

Mocht iemand herkennen aan het verhaal wie ik ben of wie mijn schoonouders zijn. Het word allemaal beter en mijn schoonouders zijn de meest lieve mensen die er zijn echter is dit wel wat er destijds gebeurd is en is dit dus onderdeel van mijn verhaal.