Geen kinderwens. Of toch wel?

Toen ik 16 was kreeg ik verkering met mijn nu man. De liefde van mijn leven want we zijn dit jaar alweer 2 jaar getrouwd en 10 jaar samen. Happy parents van Ivy en onze diertjes! 

Maar eigenlijk, heb ik dus altijd geroepen dat ik geen kinderwens had. Ook tegen mijn moeder riep ik dat ze geen oma zou worden. Misschien van mijn broertje, maar zeker niet van mij! En iedereen wist dat. Baby’s, peuters en kleuters vond ik maar niks. Zeker niet als je op kraambezoek ging en zomaar een baby in je handen werd geduwd. Peuters vond ik maar vervelend en kleuters kregen mij al een te grote mond. Dus nee, ik vond het maar niks. Geef mij maar dieren. Daar zorg ik met alle liefde voor!

Totdat ik dus verkering kreeg.. want vriendlief was 3 jaar ouder en kon niet wachten om papa te worden! Toen ik daar achter kwam schrok ik best want mijn standpunt was mijn standpunt. Hij heeft daar nooit op gereageerd, maar stiekem wist ik dat hij mij over zou gaan halen. Of nouja overhalen...

Op een gegeven moment kon hij er maar niet over op houden. Ik woonde nog thuis en telkens met het avond eten zat hij zijn wensen wel te vertellen. Wat hij later met haar, ja hij was er van overtuigd dat het een meisje zou worden, allemaal voor leuke dingen en uitjes zou gaan doen. Wat voor een trotse papa hij zou worden en absoluut niet kon wachten.

Zo ongeveer 3 jaar geleden werd ik maar niet ongesteld. De zwangerschapstesten werden gehaald, negatief. Is het misschien nog te vroeg om te testen? Moet ik nog wachten? GOD NEE BLIJF NEGATIEF! Janken, janken en nog eens janken, ik wilde echt niet. ECHT GEWOON NIET! Ik was er niet klaar voor, ik kan geen mama worden en ik was zeker niet van plan om mijn drankjes en sigaretten te laten schieten, net zoals mijn sushi en biefstuk, niemand mag dat van mij afnemen! Ohgod mijn feestjes, festivals, kroegavondjes! Nee nee, ik wilde met man en macht echt niet. Maar ik zag bij hem al enige schittering in zijn ogen. Hij was er meer dan klaar voor. De teleurstelling dat ik daar jankend op de bank zat. De teleurstelling dat ik toch eindelijk (na een week) ongesteld werd. 

Een jaar later zijn we getrouwd. Ik mag dan wel jong (nu 26) zijn maar ik ben behoorlijk van de oude stempel. Eerst trouwen, dan kinderen. Dus hij natuurlijk, wanneer hij daar eindelijk klaar voor was, op z’n knieën want meneer wilde een kindje! Na wat enige meningsverschilletjes dan toch eindelijk gestopt met de pil. Niet oplettend wanneer de ovulatie was, want daar had ik dan weer net geen zin in. Komt het wel, komt het. Komt het niet, dan niet! Maar na bijna een jaar was het nog niet raak.. Zo kwam ik toch wel een beetje in onzekerheid, wat als ik niet vruchtbaar was? Of hij? 

En toen raakte ik zwanger... 

Tot de volgende!