Denk alsjeblieft na!

Een van de honderden brieven/berichten die ik zo graag zou willen versturen. Maar ik doe het niet: 

Ik wil graag even benoemen dat, ondanks dat je zo loopt te pronken met je nieuwste aanwinst op Facebook, dat dit niks veranderd over de afspraken voor de kinderen. Het eerste halfjaar komt ze sowieso niet bij de kinderen. Ik maak me hier echt heftig zorgen over, ik slaap er zelfs slecht van.

Ik wil het niet eens hebben over het gebrek aan respect dat jullie laten zien naar mij en de kinderen door jullie zelf al als een of ander getrouwd stel te profileren op Social media, voordat je überhaupt gescheiden bent. Je hebt het nu al over jullie auto's, terwijl die wettelijk gezien nog eerder van mij zijn dan van haar. Je bent geld aan t uitgeven aan dure restaurants, terwijl aan t eind van de hele procedure er nogmaals gekeken gaat worden naar het bestaande spaargeld. Als ik dus pech heb, mag ik jou dan uiteindelijk extra geld gaan geven omdat jij alles aan haar en je nieuwe leven uitgeeft, terwijl ik probeer te sparen om voor de kinderen te kunnen zorgen. Niet oke... Ik lig nachtenlang wakker van de gedachte hoe ik alles maar voor elkaar moet krijgen, hoe ik de kinderen kan beschermen tegen nog meer ellende. Iets wat ik me niet kan veroorloven, want ik moet gewoon fris en fruitig aan t werk iedere dag. Als ik mijn baan verlies, zijn wij nog veel verder van huis.

Maar goed, daar gaat het nu verder even niet om. Ik maak me vooral zorgen om de kinderen. Die kleine kereltjes zijn nog lang niet gewend aan de situatie, iedere keer dat ze van jou terugkomen krijg ik alle emoties over me heen geflikkerd die ze bij jou hebben ingehouden. Ik kon van de week nog tegen 1 van de kinderen zeggen dat; nee, papa komt ons niet helpen, wij moeten het zelf met z'n 3en regelen. Er wordt gewisseld tussen een onverdiende loyaliteit naar jou, en het niet eens meer naar papa toe willen...

De kinderen zijn rustiger als ze jou niet zien, dan wanneer er constant gewisseld wordt. Die kinderen luisteren momenteel zo slecht, omdat ze nog steeds heftig zoekende zijn in de huidige situatie. En dat jij jezelf de tijd niet gunt om eerst je zooi op orde te krijgen, of om een relatie rustig te beginnen, moet je helemaal zelf weten
Maar alsjeblieft, hou de jongens erbuiten. Doe ze dit niet aan.

En ik wil toch even wat over de kerstvakantie zeggen. Voordat je haar leerde kennen was er geen enkel probleem, en nu wil je de kinderen sowieso niet met oud en nieuw(de mededeling dat je ze wel bij je overbuurman zou dumpen die de wiet op de salontafel heeft liggen vond ik echt compleet bizar overigens, wat denk je dat er met die kleintjes gebeurd als ze wakker worden van al dat geknal om 12 uur en er is geen papa of mama maar alleen een meneer die stoned is), terwijl je ze met de kerst ook al niet ziet(volgens ouderschapsplan, maar mijn aanbod dat we iets konden regelen zodat je ze wel nog even kon zien heb je niet op gereageerd) en ik heb ook allang geproefd dat je je verjaardag dan ook liever met haar doorbrengt als met de kinderen.
Je wil de kinderen niet met oud en nieuw, omdat je dan niks kan doen. Nou welcome to my everyday life! Voor jou is het iets bijzonders, om niet weg te kunnen of volledig kunnen doen of laten wat je wilt, voor mij is dit elke dag opnieuw. Jij leeft het goede leven, gaat overdag lekker op de bank liggen slapen bij je nieuwe vriendin, jij gaat lekker luxe uit eten, doet volledig waar je zin in hebt. Ik loop iedere dag de poten onder m'n lijf vandaan om voor de kinderen te zorgen, naar m'n werk te komen, mijn huishouden te doen, proberen te zorgen dat de kinderen ook nog leuke dingen doen, zodat hun leven ook nog leuk is. Jij hebt alle verantwoordelijkheden achter je gelaten zodra je hier de deur uit liep, en dat laat je heel trots zien op Facebook, maar ik mag ze in m'n eentje dragen. Mensen hebben geen idee hoe de situatie echt is, je bent al bijna 2 maanden niet bij je moeder geweest, terwijl ik er nog steeds elke week probeer te komen, en als jij dan 1x bent geweest moet het uitgebreid op Facebook en ben JIJ de geweldige zoon?! Je hebt de kinderen bij je, pleurt ze de hele dag voor netflix zodat je zelf kan werken(want als de kinderen er niet zijn kun je niet werken omdat je tijd met je vriendin moet doorbrengen?!) en zet vervolgens op Facebook dat je pannenkoeken voor ze bakt, en dan ineens ben JIJ zo'n geweldige papa?!
Ik ben degene die ze elke dag naar school brengt, die ze elke avond te eten geeft, die zorgt dat ze alles hebben wat ze nodig hebben, die engelengeduld moet hebben als ze weer eens elkaar afmaken of de tent afbreken. Ik ben degene die ze opvoed, degene die hun traantjes droogt, degene die probeert hun stabiele factor te zijn, degene die in de ochtend alweer voor 6 uur wakker wordt gemaakt, degene die al hun pijn en verdriet mag dragen en nachtenlang wakker ligt om te bedenken hoe ik hun kan beschermen tegen jouw impulsiviteit. En de eindconclusie is, ik kan het niet. Ik kan alles voor ze doen, ik kan ze overal tegen beschermen, maar niet tegen jou. De enige die dat zou kunnen ben jij zelf, maar we weten allebei dat jij dat nooit zult doen.