Work, mommy... Work!

Maar toen was ie ineens daar, de uitdaging waar ik stiekem al heel lang op had gehoopt. Maar nooit aan had zien komen en zeker niet verwacht dat ik nu al twee maanden met veel plezier werk!

Laat ik bij het begin beginnen. In de zomer van 2016 heb ik twee weken lang in mijn tuin doorgebracht. Babydaddy was toen nog bij ons en had vakantie, waardoor mama even haar handen vrij had. Wat ik in mijn tuin heb gedaan? Nou niet getuinierd kan ik je zeggen. Ik heb absoluut geen groene handen. Nee, ik heb het schrijven weer opgepakt na een writersblock van pak 'em beet vijf jaar. In twee weken tijd had ik een roman op papier staan. Daarna heb ik zelfs de stoute schoenen aangetrokken en een aantal uitgeverijen benaderd. Uiteindelijk toch weer op het oude nest terecht gekomen, bij de uitgever waar ik in 2011 ook al een roman heb uitgegeven. Het was een feit: Mijn boek ging er komen. En wel op 3 februari 2017. Kleine onthulling: Sommigen van jullie wisten het natuurlijk al, maar ik ben degene achter het pseudoniem EvadeVries op Mamaplaats. Misschien hebben jullie dus zelfs al iets van me gelezen.

Toen begon het balletje ineens heel raar en snel te rollen. Ik werd benaderd door de lokale nieuwssites, radioprogramma's en ik heb een artikel in de krant gehad. Bij één nieuwssite had ik zo'n leuke klik met de reporter dat ik zowaar een baan aangeboden kreeg. Huh? Wat? Ja, bizar toch! Ik ben dus sinds twee maanden redactrice voor de lokale nieuwssite hier in het dorp. Hoe bizar (en hartstikke leuk) is dat?!

Langzaam kreeg ik mijn zelfvertrouwen terug en las ik op internet over een geweldig programma dat hier aan ouderen wordt aangeboden op de afdeling ouderengeneeskunde van het het plaatselijke ziekenhuis. Guess what? Deze mama werkt sindsdien ook in het ziekenhuis. 

Ik denk dat ik het voornemen om met mijn studie te beginnen in september dit jaar maar eens moet heroverwegen. Ik had nooit gedacht dat deze thuisblijfmama zo zou opbloeien. En dat allemaal door het schrijven van een boek, waarvan ik dacht dat me dat ook nooit meer ging lukken. Zeker niet met dat concentratievermogen van mij sinds de zwangerschap ;-). Ik had nooit gedacht dat ik van de dagen zou kunnen genieten dat dreumes naar de opvang gaat. In het begin zat ik alleen maar op de klok te kijken wanneer ik hem weer op kon halen. En uiteindelijk deed ik dat veel eerder dan afgesproken natuurlijk. Nu gebruik ik deze dagen om mijn wereldje weer wat te vergroten. 

En een grote overwinning voor mezelf: zoals de meesten van jullie misschien wel weten heb ik een afkeer van ziekenhuizen. Afkeer drukt de lading niet echt, ik ben er doodsbang voor. En nu loop ik er door de gangen heen met een overwinningsgevoel. Ik heb mijn angsten onder ogen gezien, en omgezet in iets positiefs waardoor ik nu in staat ben om anderen te helpen.

Stiekem, heel stiekem, ben ik best een beetje trots op mezelf!