Vertrouwen! De rode draad in mijn verhaal.

Af en toe zal ik even uit de verhaallijn stappen om bepaalde zaken extra toe te lichten. Dit zijn vaak blogs waarin het specifiek gaat over God, onze relatie en de manier waarop Hij zich laat zien in onze levens. 

Om te beginnen is het goed om te vertellen dat mijn thuissituatie niet ideaal was. Mijn vader deed zijn best, maar door schade die hij vroeger had opgelopen kwam dat vaak niet goed uit de verf. Hij is nu al een aantal jaren bezig aan zijn herstel en de band is nu gezond.

De belangrijkste schade die ik hierdoor opgelopen heb was een raar beeld van hoe een vader is. Nu kijk ik vaak naar God als zijnde een/mijn Vader. Maar hoe en wie God is als Vader en hoe ik dacht dat Hij zou zijn, zijn totaal verschillend. 

Ik kon God niet vertrouwen als een Vader, want die van mij bleek keer op keer onbetrouwbaar. Ik durfde er niet op te vertrouwen dat Hij het interessant vond wat ik belangrijk vond of wilde, dat Hij geïnteresseerd zou zijn in mijn pijn of verdriet en ga nog maar even door. 

Toch is God bij deze eerste zwangerschap begonnen om zichzelf aan mij te laten zien zoals Hij is. Hij liet zien dat ik bij Hem mocht komen uithuilen en dat ik Hem kon vertrouwen daarin. 

Ik was toen de tweede miskraam zich aandiende, zo bang dat ik ten onder zou gaan aan mijn verdriet dat ik tegen God tekeer ging daarover. Hij gaf mij toen rust. En toen het verlies een feit was, kon ik er om huilen, maar zonder erin weg te zinken. 

In de tijd daarna ook, steeds als ik steun nodig had of het echt niet meer zag zitten, riep ik om hulp. Vaak kwam die dan in de vorm van een kaartje of telefoontje of iemand die ik ineens tegenkwam. 

Dit hele verhaal, alle blogs die ik zal schrijven staan bol van God uitnodiging om Hem te vertrouwen en de groei die ik daarin kon maken. God heeft herstel gebracht in de wonden uit mijn verleden en dat maakt dit ook al tot een bijzonder verhaal.