Onderschat je vijand nooit!

Nu, twee jaar en twee maanden na mijn bevalling is het nog steeds wel een 'dingetje' hoor. Tijdens mijn zwangerschap ben ik 25(!) ja, 25 kilo aangekomen. Dit was overigens absoluut mijn eigen schuld. Ik at alles waar ik zin in had en de grote M was toch wel mijn craving. Ik dacht; 'Ach, het loopt allemaal wel los na mijn zwangerschap. Ik ga lekker lang borstvoeding geven en daarna ga ik een gezond en gevarieerd dieet volgen.' De borstvoeding lukte niet en het dieet al helemaal niet.

Inmiddels ben ik wel zo'n 18 kilo kwijt. En die laatste 7 zijn echt hardnekkig. Afijn, eerlijk is eerlijk: ik hou ook gewoon teveel van (slecht) eten en ik ben behoorlijk lui. Tijd om daar verandering in te brengen toch? Ik heb met mezelf afgesproken om in ieder geval voorlopig even niet meer op de weegschaal te gaan staan. Wat ik wel heb afgesproken met mezelf is om dagelijks een trainingsschema te volgen van 9 minuten. Ik dacht weer; 'Oh makkie...' Ik heb kennelijk een aangeboren afwijking in het overschatten van dingen, of nou ja, het overschatten van mezelf. Na vier minuten lag ik dus al uitgeput op de grond. De sportschool heb ik een tijdje geleden ook weer geprobeerd, maar dat resulteerde ook alleen maar in (nog) een extra pasje in mijn portemonnee en daar blijft het bij. Dan ook maar een paar squats er tegenaan gooien als we toch bezig zijn. (Eerlijk is eerlijk; Het enige lichaamsdeel dat redelijk intact is gebleven tijdens de aanslag op mijn lichaam is m'n bum.) wat weer resulteerde in dat ik nu in een redelijk vage houding dit zit te typen, 'cause dude I can't even sit anymore! Maar hey, dat betekent dat het werkt toch?! Iets met no pain, no gain...

Ook heb ik mijn voedingspatroon onder de loep genomen. Ik weet wel wat gezond is, en negen van de tien keer heb ik ook alleen gezonde dingen in huis. Maar dan is het 16:00 en betrap ik mezelf in de snoeppot van mijn zoontje. 'Aaaargh deze feeks heeft suiker nodig, NU!' Maar ik merk dat het stapje bij stapje, beetje bij beetje, steeds beter lukt. Zowel het vermijden van de grote M als het doorlopen in de supermarkt bij de paden van de snoepjes en de koekjes.

Dus al gaat het met muizenstapjes vooruit gevolgd door soms een olifantenstap terug, iedere stap is er één toch? En ik denk dat dat hetgeen is wat telt. Mommy gaat ervoor! Poging 2457...