Nu snap ik de term de tropenjaren

Steeds regelmatiger betrap ik mijzelf erop dat ik een soort kortsluiting heb in mijn hersenen.Ik kan dan opeens niet meer op de simpelste dingen komen zoals waar 't Neude is. Voor de mensen die onbekend zijn in Utrecht, dit is een plein midden in het centrum. Laat ik nou opgegroeid zijn op loop afstand van dit plein, laat ik daar nou elke ochtend langs fietsen omdat mijn werk daar om de hoek is en ben ik daar in mijn jongere jaren zo veel geweest om te shoppen en uit te gaan, de kroeg waar twee vriendinnen van mij werkte zit zelfs op dit plein. Het slaat daarom dan ook nergens op dat ik dan opeens niet meer kan bedenken waar dit plein is. Dit is maar een klein voorbeeld uit mijn dagelijkse leven waarbij ik opeens compleet leeg ben in mijn hoofd en ik het gewoon niet meer weet.

Ik heb het idee dat dit komt door de slaapgebrek, of zou het nog van een beetje zwangerschapsdementie zijn? Hoe dan ook de nachtelijke voedingen en vooral het niet meer in slaap vallen van de baby na der hand omdat ze krampjes heeft zorgt ervoor dat ik een behoorlijk slaapgebrek begin te krijgen. Door de rondlopende peuter hier kan ik de hoog nodige slaap ook niet overdag in halen en ik betrap mij er dan de laatste paar dagen op dat ik bijna in slaap val tijdens het voeden, ondanks dat mijn peuter in de woonkamer rond loopt. Niet echt handig. 

Ik realiseer mij dan ook weer opnieuw hoe pittig het ouderschap is en hoe zwaar het voor ouders moet zijn die huilbaby's hebben, want ondanks dat Zosja niet altijd happy is met haar krampjes en lichte reflux is ze zeker geen huilbaby. Nino is ook niet even bij nu hij steeds af en aan ziek is maar ook hij valt volgens mij nog onder de categorie lieve peuters. Dus ik heb niks te klagen en vind het al zwaar genoeg. Vooral de dagen dat ik alleen met mijn twee kindjes ben vind ik behoorlijk vermoeiend en ik vraag mij dan ook regelmatig af hoe andere ouders dat doen op momenten dat ik met twee huilende kindjes zit die ik beide niet getroost krijg. Het liefst jank ik dan gewoon een potje mee van vermoeidheid. Ik vertel mijzelf dan maar weer dat het een periode is die ook weer voorbij gaat en gelukkig is dat ook altijd het geval. 

Zo is vandaag weer een heerlijke dag vergeleken met gisteren. Nino en Zosja zijn redelijk tevreden, luisteren goed en ik heb een uurtje extra kunnen slapen waardoor ik mij ook geen zombie meer voel. Mijn vriend heeft even de zorg voor Zosja overgenomen deze middag zodat ik even de badkamer kon boenen en dit blog kan schrijven, terwijl Nino zijn middagdutje deed en zo voel mij weer helemaal goed.