Niet durven tijdens de zwemles, of vanaf nu toch?

Ons mannetje is naast grappig, slim, lief, vrolijk en knap, ook erg gevoelig. Hij is hoogsensitief. Dat is een heel mooie eigenschap, maar het kan ook wel eens een beetje in de weg zitten. Voor Max betekent het wel eens dat het drempels kan opwerpen als hij zich niet 100% veilig voelt. Vooral bij fysieke dingen. Een hoge glijbaan is iets waar menig kind met het hoofd omlaag, zonder na te denken, van af zoeft. Een klimrek wordt zonder enige moeite tot in de top beklommen. Bij Max werkt dit zo niet. Hij denkt alles door. Stel je voor dat je valt? Stel je voor dat je te hard van die glijbaan af komt en je pijnlijk landt beneden? En stel je voor dat je verdrinkt tijdens het zwemmen of dat er water in je ogen komt. 

Nou met zwemmen een mooi voorbeeld. Om hem alvast watervrij te krijgen zijn we al snel op 'knuffelzwemmen' gegaan (0 tot 4 jaar). Het ging supergoed, totdat hij meer ging denken in zinnen die met 'wat als' beginnen. Dus dingen die hij eerst zonder problemen deed, waren nu spannend. En toen hij het idee kreeg dat iedereen naar hem keek als hij zou springen of duiken (met de kans dat het niet perfect gaat: meneer stelt erg hoge eisen aan zichzelf), was het klaar. Hij was er klaar mee. Liever niet zwemmen dan dat.

Weet je, school kwam er bijna aan en daar zou hij zijn handen vol aan kunnen hebben. Dus hebben we het zwemmen even op pauze gezet. Afgelopen februari zijn we dan alsnog gestart. In het begin was het wat spannend en duurde het even voor hij überhaupt het water in ging. Maar goed, stapje voor stapje (zo pakt hij nieuwe fysieke dingen het liefste aan) ging het steeds beter. Wij moedigden hem aan waar we konden. Hij is gevoelig voor complimenten immers. Maar de laatste tijd kwamen er steeds weer vaker momenten dat hij volledig blokkeerde. En dan steeds als hij het gevoel van veiligheid miste (daar draait het volledig om bij hem). Een paar weken terug, toen hij vol enthousiasme aan de les begon, besefte hij halverwege het baantje zwemmen dat hij in het diepe was terwijl hij dat niet verwachtte. Paniek! En dus volledige blokkade. Aan de kant heb ik de hele tijd op hem ingepraat. Naast sportcoach ( Je kunt dit, dat heb je al zo vaak laten zien. Je doet het super!) ben je dan ook RET-therapeut (En wat als je even onder water gaat met je gezicht, is dat erg? Nee hè, want wat doe je dan? Juist schatje, dan kom je gewoon weer boven. Je trappelt gewoon met je voetjes. En wat als je opeens in het diepe bent en je schrikt daar van? Wat is dan het ergste dat kan gebeuren? Juist, niets, want je hebt je vest aan, de leraar is bij je en je kunt gewoon zwemmen. Dan zwem je lekker naar het ondiepe toe) en supermama (Zou ik je iets laten doen wat gevaarlijk is? Lieverd, mama is vlakbij en ik laat jou nooit iets gebeuren vent. Je kunt dit). Na vijfentwintig minuten krijg je hem dan weer het bad in. Je gaat eindelijk bij de andere ouders zitten in de kantine. Maar nog geen drie minuten later herken je de paniekkreten van je kleine man en kun je terug. Hij was geschrokken van de leraar die zei dat hij moest opschieten. Tja, als je nog een beetje bibberig bent van de verdrietige bui net daarvoor, hoeft er weinig te gebeuren om er weer in te schieten. 

En daar zaten we een beetje mee. De leraar is heel aardig en volgens mij echt een goede vent. Maar wel een beetje botte boer. De eerste les schrok ik er zelfs een beetje van (ze zijn met hun 4 en 5 jaar nog zo piepjong!). Maar goed, we dachten bij zijn juf op school ook eerst dat hij misschien beter een knuffeljuf moest hebben. Vrij snel bleek dat zijn juf juist heel goed bij hem paste. Ze is geen type knuffeljuf, maar is wel warm en lief naar de kinderen. Maar vooral ook duidelijk. De kindjes weten precies waar ze aan toe zijn bij haar en dat vinden ze erg prettig. Dus misschien moest hij hier ook geen knuffel-zwemleraar hebben en was hij gewoon duidelijk. Nu was de zwemles vooral iets wat Husband deed met Max. Echter, de laatste tijd was ik ook een paar keer mee geweest. En het stond me in die paar keer steeds meer tegen. De manier van doen. "DOORzwemmen, hop! Stil jij, nu op je rug. Op je rug nu zwemmen! Nee wat zei ik nou?! Geen spettervoeten, maar pipovoeten!". En voor een twijfelende Max, die zich aan de kant afvraagt of hij wel durft vandaag, is eigenlijk geen ruimte voor twijfel of onzekerheid. Hij wordt opgepakt door de leraar, zo mee het water in. Dat kan goed zijn, soms heeft hij een klein duwtje nodig. Maar als je hem dan meteen in het diepe los laat in zijn uppie, ja dan gaat dat wat te snel voor een kindje dat op zoek is naar veiligheid op dat moment. Die veiligheid voelt hij dan gewoon niet. En als je dan traantjes aanzet (ja ik vreet me af en toe ook op aan de kant hoor, maar goed hij ervaart die paniek echt op dat moment) en de leraar reageert geïrriteerd en vrij bot, dan is er zéker geen gevoel van veiligheid meer. Met als gevolg dat hij de volgende les nog enthousiast is in de kleedkamer, maar bij de rand van het zwembad al bij voorbaat blokkeert voor er ook nog maar een teen in het water is gegaan. En weet je, ik snap dat. Ik ken hem door en door. Geen veiligheid = geen actie van Maxi.

Afgelopen zondag zijn Husband en ik met hem gaan zwemmen, gewoon vrij zwemmen. Nou, stapje voor stapje hebben we hem uit-ein-delijk weer zo ver gekregen. Uit dat ondiepe babybadje naar het grote bad. In het water springen, op zijn rug zwemmen naar ons toe, ook in het diepe. Noem het maar op. En lol dat hij had! Hij kon die dingen al lang, maar had weer echt baby steps nodig om opnieuw die veiligheid te ervaren om het ook weer te doen. Vol trots ging hij woensdag naar de zwemles. Hij zou wel eens laten zien wat hij allemaal kon. Eenmaal aan de rand van het bad, greep hij mijn hand vast en kneep er stevig in. Hij durfde toch niet. Er stonden twee nieuwe, voor hem onbekende zwemleraren in het bad. Oei. Maar één van hen, de vrouwelijke zwemdocent, nam hem aan de hand mee naar het trapje waar ze samen even gingen zitten. Het kostte haar nog geen vijftien seconden en hij zwom al mee met de rest van de groep. Vijftien seconden investering en hop, het voelde veilig. 

Later die les gingen ze zonder zwemvestje wat dingen doen. Even leek er twijfel bij hem. Maar zij was er bij en hij zwom zo door een hoepel heen. Husband en ik stonden perplex! Dat zagen we voorlopig niet gebeuren, gezien de afgelopen weken! Je zag hem duidelijk weer eens genieten van de zwemles. De mannelijke leraar hielp hem bij het in het water springen. Even nog met handje vasthouden, dan voelt het weer (komt het sleutelwoord weer:) veilig. De volgende keer weer een stap verder. Stapje. En meteen voelde het goed. Dít is hoe zwemles zou moeten zijn voor hem. Gewoon plezier hebben en je goed voelen in dat water. Het zal me een zorg zijn hoe lang het duurt voor hij zijn diploma haalt. Als hij de weg er naar toe maar met een glimlach en een trots gevoel over zichzelf aflegt, en niet met tranen en angst.

Na de les sprak ik haar meteen aan. Ik vroeg wanneer haar vaste tijden waren. Want er was een klik. Dit was wat hij nodig heeft. Helaas zei ze dat ze alleen de kleintjes les gaf op een tijdstip dat voor ons echt niet kan. Toevallig hadden we voor vandaag een inhaalles gepland. En ja hoor, het trof, daar was ze weer! En heel de les heeft meneer enthousiast mee gedaan. De pipovoeten (de standaard beenslag wordt zo genoemd daar, grappig) die hij wat teveel omhoog deed steeds en waar eerder over geblaft werd (onder je billen die benen!!), werden nu één op één even met hem doorgenomen. Kostte nooit meer dan een halve minuut. En zo met nog meer kindjes. Ideaal en zo waardevol. Zo constructief. En weet je, gelukkig sprak ze me meteen aan het begin van de les aan dat ze zich vergist had afgelopen woensdag. Ze gaf ook op andere dagen aan de kleintjes les. Zoals op vrijdag. Laat dat net mijn vrije dag zijn! Terwijl Max lekker zijn best deed in het zwembad, liep ik naar de balie om erover te informeren. Twee minuten later was het geregeld. Met ingang van direct zit hij op een andere dag, bij juffrouw Esther! Hij was zó blij toen ik hem dat vertelde in de kleedkamer. Bingo. Grappig genoeg zei de vader naast me dat hij precies hetzelfde traject had doorlopen. Zij hadden dezelfde leraar eerst, met ook een gevoeliger kind. Dat ging voor geen meter samen. Hij was zo blij met de overstap. Hij vond het af en toe net een militair trainingskamp eerst. Zij gaf tenminste les zoals je verwacht. Fijn om die bevestiging te krijgen. Het lag niet alleen aan mij dus. Ik was geen miep-mama. Het was gewoon niet oké voor hem. Ik zeg niet dat het een slechte leraar was, zeker niet. Voor sommige kindjes is hij vast een prima match. Maar voor een gevoeliger kindje, zoals dat er wel meer zijn, gaat een wat andere aanpak zoveel meer opleveren. 

In de auto naar huis zei Max trots "ik denk dat ik zelfs héél dichtbij bandje drie zit nu!". Weet je, dat zou zomaar eens kunnen. Als je je iedere les veilig blijft voelen, dan is steeds een stapje erbij zo gemaakt. Wat weer geweldig is voor zijn zelfvertrouwen. Dus zondag gaan we lekker weer voor de lol zwemmen. En aankomende vrijdag gaat hij met lol zwemmen in de zwemles. Zoals het hoort.