Moraalridder...

Je probeert als ouder je kind zoveel mogelijk normen en waarden mee te geven. Ze de dingen te leren 'zoals het hoort'. Grappig hoe zoonlief vandaag tot twee keer toe een weerspiegeling liet zien daarvan. 

Eind van de ochtend gingen we samen zwemmen. Daar hoort uiteraard ook de grote glijbaan bij. Woohoo! Zo'n glijbaan waar ze een 'verkeerslicht' hebben hangen. Rood is wachten, groen is gáááááán! Wij stonden netjes op onze beurt te wachten. De twee jongens voor ons waren al wat onstuimig. En ja hoor, hoewel de eerste netjes op het groene licht had gewacht, dook de tweede er vrijwel meteen achteraan. Van Max hoorde ik een soort 'uh, maar....' terwijl er een half wijzend vingertje omhoog ging. Maar goed, geen tijd om er bij stil te staan. Er moest gegleden worden! Natuurlijk gingen we daarna meteen de trap weer op voor een tweede keer. En ja hoor, ook hier stonden er weer een aantal oudere kinderen voor ons, die wat kleurenblind bleken. Groen, rood, het is lastig uit elkaar houden soms. 'Ach,' dacht ik 'als degene na ons maar wacht'. Maar Max keek steeds strenger en ja hoor. "Nee, nee, nee nog even wachten. Ho, hooo!". Het begon heel zachtjes, mompelend. Maar al snel draaiden de tienerhoofden om richting Max. Had dat jongetje het nou tegen mij? Max liet zich niet afschrikken door de blikken. Op strenge toon zei hij "Je moet wachten tot het licht groen is, anders kun je botsen en dan doe je iemand pijn!". Ik kon alleen maar grijnzen. Way to go kleine man. En dan te bedenken dat ik er zelf nooit echt iets van gezegd had. Hij had zelf wel door wat de bedoeling van de lichten was. 

Later die middag gingen we naar de bioscoop. Een vriendje van Max was er ook bij met zijn ouders en broertje. Max zat helemaal geïnstalleerd. Links zijn Elmo bij zich (hij vond het wel zo eerlijk dat Elmo ook mee mocht om de film te zien. Is goed schat), rechts zijn doosje popcorn. Hij was er klaar voor. Toen de film eenmaal goed en wel bezig was en de popcorn gretig genuttigd werd, zei zijn vriendje naast hem enthousiast: "Hé Max, lekker hè, popcorn!". Nu stond hij onder andere omstandigheden ongetwijfeld open voor dergelijke vragen en had ze graag met een idem enthousiasme beantwoord. Maar...de film was bezig en dan moet je stil zijn. Dus Max beantwoordde zijn buurman met een "Sssshhh!!!". Het betreffende mannetje verwachtte ongetwijfeld een ander antwoord. Dus vroeg hij het nog een keer. Nog íets enthousiaster dit keer. Waardoor Max' 'Sssshhhhhh' net even wat feller en harder werd. Gevolgd door een (wel gefluisterd uiteraard) "Zo kunnen de mensen de film niet horen! Je moet stil zijn!". Zo, zoonlief had gesproken. 

Grappig hoe je ze van alles mee wilt geven en dan ziet hoe ze er zelf al aardig uit  komen. Natuurlijk hoor je je zelf regelmatig terug door dat vierjarige mondje (hilarisch soms, ook wel eens confronterend). Maar hij is bijna strenger dan ik ben soms. Heerlijk. Gelukkig staat er tegenover dat moraalriddertje ook vaak genoeg zijn alter ego, het boefje. Dat zijn eigen regels verzint en onze grenzen op zoekt. Niet te vaak, gelukkig. Maar gelukkig is die kant er ook. Want zo hoort het, lekker kind zijn. En met die normen en waarden doorgeven komt het wel goed volgens mij. Dat heb ik vandaag wel weer geleerd.