Miskraam deel 3. Cytotec en curettage

In mijn vorige blogs is te lezen dat we te horen hebben gekregen dat het kindje in mijn buik niet (meer) leefde. Wat volgde was een ware achtbaan van emoties. 

Het deed ontzettend veel pijn toen we erachter kwamen dat het niet goed zat. Meer pijn dan dat ik me voor kon stellen. Toch moet je keuzes maken. Hoe nu verder? Het kindje zat namelijk nog in mijn buik. 

Samen met de gynaecoloog hadden we besloten dat we de natuur even de tijd wilde geven om de zwangerschap zelf af te breken. Ze gaf aan dat een miskraam meestal binnen 2 weken begint. Het komt ook wel eens voor dat je lichaam het los laat als je geest eenmaal weet dat het echt niet goed zit, zei ze. Twee weken lang hebben we gewacht. Twee weken lang ben ik extra vaak naar de wc geweest. Heb ik extra gelet op elk krampje maar er gebeurde helemaal niets. Ik wilde niet nog langer wachten omdat ik (dacht ik) het meeste verdriet al wel gehad had en verder wilde in mijn leven en met onze kinderwens. Zo lang het kindje nog in mijn buik zat, konden we niet verder. 

De gynaecoloog schreef Cytotec voor. Twee keer moest ik vier pillen inbrengen. Ze raadde aan dit te doen op momenten dat mijn man thuis was. Dit omdat het heftig kan zijn, emotioneel en geestelijk, en ze het niet verstandig vond om mij de pillen te laten gebruiken als ik alleen met mijn zoontje van 1,5 was.
Voordat ik de pillen nam had ik me ingelezen. Wat wil zeggen, ik heb Internet afgezocht naar ervaringen. Niet slim, I know, maar ik wilde iets weten van wat ik kon verwachten. De verhalen op Internet waren niet mals. Zo waren er meerdere vrouwen die bijna van hun stokje waren gevallen door de hoeveelheid bloedverlies, vrouwen die met spoed naar het ziekenhuis moesten en een spoedcurettage moesten ondergaan. Ik las zelfs dat Cytotec in Duitsland en België niet eens thuis ingebracht mag worden maar dat dat onder toeziend oog van een arts moet gebeuren. Of dat zo is, weet ik niet, maar ik werd er niet gerust op. 
Toch voelde het alsof ik geen keus had. Een curettage zag ik helemaal niet zitten. Ik heb een gigantische angst voor ziekenhuizen en dat in combinatie met mijn paniekstoornis (zie oudere blogs) voelde voor mij bijna als het einde van de wereld. Alle hoop was dus gevestigd op de Cytotec. 

De eerste ronde pillen heb ik 's avonds rond 11 uur ingebracht. Mijn man was nog aan het werk maar de pillen hadden ongeveer drie uur nodig om in te werken, daarna zou het beginnen. Mijn man is meestal rond 1 uur 's nachts thuis. 
Wat was het emotioneel zwaar om de pillen in te brengen. 
Zodra hij thuis was is hij naar mij gekomen. Ik lag wakker in bed. Ontzettend zenuwachtig en ontzettend gefocust op mijn lichaam.
Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen. De volgende ochtend werd ik wakker en liep ik meteen naar de wc. Ik had geen kramp maar wie weet.... 

Helaas. De Cytotec deed niks. Ik heb ergere kramp als ik een keer teveel heb gegeten dan dat ik nu had. Ik heb welgeteld één druppeltje bloed verloren. Niks horror, niks veel bloedverlies, geen weeën, niks. 

De volgende avond moest ik weer vier pillen inbrengen als de vorige strip niet het juiste effect had. Ik viel meteen in slaap en zodra ik wakker werd, wist ik dat ook deze pillen niks hadden gedaan. 

De maandag daarop hadden we een afspraak bij de gynaecoloog. Zij vertelde dat het wel eens gebeurde dat het vruchtzakje was los gekomen maar de ingang blokkeerde. Hierdoor was er geen bloedverlies want dit kon er niet uit. Als dit het geval was dan kon zij het zakje er zo uithalen. *Fingers crossed*

Op de echo werd helaas zichtbaar dat het vruchtzakje nog steeds erg goed vastzat. De Cytotec had inderdaad niks gedaan en het zag er ook niet naar uit dat het snel uit zichzelf los zou komen. 
Dat wilde zeggen dat mijn grootste angst waarheid zou worden... een curettage onder volledige narcose en een dagopname in het ziekenhuis.