Met de ambulance opgehaald..

Zo gaat het een aantal weken door met tussendoor contact met de huisarts. Op zaterdag lig ik in bad en Piet is bij me omdat ik er niet alleen in kan, stel je voor dat ik een aanval krijg. Ik zeg tegen hem, ik heb het idee dat er nog wat gaat gebeuren. Wat dan vraagt hij, ik heb geen idee maar er gaat nog wat gebeuren. Deze middag krijg ik weer een aanval maar blijf ik er bijna een uur in hangen. Dit vond ik erg beangstigend en was opgelucht toen het klaar was. Wat als ik er in blijf hangen? De zondagavond, begint uit het niets mijn arm te slaan, eerst lichtjes en steeds sneller op en neer. Op een gegeven moment begint ook mijn hoofd te schudden. Piet zit bij me, mijn broer en schoonzus en vader en moeder zijn er ook bij. Mijn moeder belt 112 en mijn schoonzus gaat het filmen, heel slim omdat het misschien opgehouden is als de ambulance er is. Ze zeggen dat ik rustig moet blijven maar vreemd genoeg ben ik rustig. Vlak voordat de ambulance er is, stopt de aanval. Ze doen wat onderzoeken maar kunnen niks vinden en voor nu is er geen spoed meer. Als ik weer een aanval krijg moet ik bellen en anders morgenochtend naar de huisarts. Dus de huisarts volgende ochtend gebeld en naartoe gegaan. Deze overlegt met een andere huisarts en stuurt me door naar een neuroloog. Ze zeggen dat ik beter naar het ene ziekenhuis kan gaan omdat de andere het gelijk al op psychisch gooit. Ik kan hier over twee dagen terecht i.v.m. drukte, als ik weer een aanval krijg moet ik de huisarts eerst bellen. Na even thuis (lees bij mijn ouders thuis) te zijn geweest, krijg ik weer een schokaanval. Mijn moeder belt de huisarts, deze zegt bel maar 112 omdat we niet in de buurt zijn van hun. Dit gedaan en de ambulance komt eraan. Mijn oudste broer is er ook en Roan wordt net wakker, hij haalt hem op en blijft met hem boven zodat hij het niet hoeft te zien. Ze proberen eerst uit of het psychisch zit, ze zegt als ik deze greep doe stopt de aanval maar het stopt niet. Ze geven mij dormicum via de neus omdat ze mij niet kunnen injecteren of via een tablet kunnen geven omdat ik ongecontroleerd beweeg en langzaamaan stopt de aanval. Ze nemen mij mee naar het ziekenhuis. De vorige dienst had aangegeven dat als ik weer een aanval kreeg ze mij mee moesten nemen. Zij hebben dit ook nog nooit eerder meegemaakt en vragen of ik ze wil laten weten wat het is. Ze zijn super lief en meelevend, zoals ook het personeel van gisteravond. Als ik in het ziekenhuis ben kijkt een arts naar me en komt een neuroloog. Er is neurologisch niks aan de hand zegt hij na een paar testen en hij komt tot de conclusie dat mijn lichaam overbelast is, door alle dingen die er sinds de zwangerschap en in korte tijd bij elkaar opgestapeld is en daardoor nu een time-out inschakelt. Hij stuurt mij door naar een revalidatieprogramma. Een paar dagen later heb ik hier een gesprek mee. Ik moet 3 maanden revalideren, twee keer in de week. Naar een ergotherapeut, fysiotherapeut en af en toe naar een psycholoog. Ik word hiervoor opgeroepen.