Maar van hen mocht het wél!

Je trots, je blijdschap, je vermoeidheid soms, je clowntje, je knuffelkont, je aapje. Je kind is zoveel tegelijk. En zo ook regelmatig een spiegel. Regelmatig hoor je je zelf terug door de mond van je kleine. Soms geruststellend (o hij luisterde dus tóch!), soms best confronterend. 

Zo ook gisteren. Zoonlief had een stickervel in zijn knutselbak teruggevonden, die hij al een paar maanden niet gezin had. Dat stickervel had hij gekregen van de mensen waar wij zijn halfhoogslaper van over hadden genomen. Lief van ze. Echter, één opmerkingen hadden ze daar niet bij moeten maken...

Ik was in de bijkeuken bezig, Husband en Zoon waren in de woonkamer, binnen hoorbereik van mij. Ik hoorde Max heel blij zijn stickervel ontdekken "Hé deze had ik nog!". En toen..."Die moest ik nog op mijn bed plakken!". Ow jee daar gaan we. Maar goed, het was niet aan mij gericht, dus ik hield me bewust even afzijdig (ja deze controlfreak leert het wel). Husband zei dat dat toch niet de bedoeling was met de stickers. Nou dat viel regelrecht in verkeerde aarde bij de kleine man. En toen kwam zijn pleidooi, met trillende stem van woede en verdriet tegelijk: "Dat is niet áárdig papa! Want die mensen hadden gezegd dat het mocht en nu zeg jij dat het niet mag en dat is dus niet aardig! Dat is net alsof iemand zegt 'ja je mag wel een snoepje' en dan zegt iemand anders 'nee het mag toch niet'. Dat zou jij toch niet lief vinden?!". Ik kon er niets aan doen, maar ik moest er stiekem om lachen, nog steeds in de bijkeuken verscholen. Allereerst snapte ik hem helemaal. Want...die mensen hadden inderdaad tegen hem gezegd (had dat nou niet gedaan!) "Hier een stickervel, die kun je op je bed plakken om hem nóg mooier te maken!". Jaaaa nee dank u. Maar goed, hij kreeg die opdracht mee en had eindelijk de betreffende stickers gevonden om zijn missie mee te gaan volbrengen. En dan zegt iemand dat het niet mag! Ja hoe is het. En dan die argumentatie. Ik hoorde mezelf volledig terug. Ik spreek immers ook vaak in voorbeelden, om hem beter te laten voelen wat iets kan betekenen voor iemand. Bijvoorbeeld als hij tegen een vriendje zegt dat hij daar niet mee wil spelen omdat hij liever met een ander vriendje gaat spelen. Dan buig ik dat vaak om naar een situatie waarin het hem had kunnen overkomen en hoe hij dit vast niet fijn zou vinden. En hop, daar was de spiegel. Hij gebruikte mijn 'moves' tegen papa. Geweldig. 

Rood aangelopen kwam hij de bijkeuken binnengestormd, want dit kon zo niet langer. Er was hem onrecht aangedaan en als er íets is wat hij niet trekt, dan is het wel onrecht (o wat is hij toch een mini-me). Gelukkig ken ik zijn buttons, ook die om hem weer kalm en tot rede te krijgen (meestal). Ik trok hem zachtjes bij me, hoorde hem aan en zei "Lieverd, ik snap heel goed dat je dat nu heel vervelend vindt. De een zegt dit, de ander dat. Dat is verwarrend en vervelend.". Ja was hij het hélemaal mee eens. "Maar weet je schat, die mensen hadden dat eigenlijk helemaal niet moeten zeggen. Want papa en mama vinden het niet zo'n goed idee om stickers op meubels te plakken. Straks ben je deze plaatjes beu en krijg je ze er niet zo goed af. Dan trek je misschien de verf er wel af en dat is ook zo zonde". De radertjes gingen zichtbaar op volle toeren aan de slag. Ja, hier kon hij iets mee. Want inderdaad, wie weet dat hij deze Mickey Mouse-stickers niet meer leuk vindt als hij 8 zou zijn en dan zat hij er mee. Precies mop. Toen zijn we er samen maar een mooie tekening mee gaan maken. Crisis afgewend...maar die argumentatie. Geweldig. Dat in combi met zijn sterke moraalridder-drive, nou dat wordt nog wat! Max for President!