7 jaar geleden
Ik zou je in een doosje willen stoppen
Loslaten, hoe doe je dat in een wereld waar we het gevoel krijgen onze kinderen alleen maar meer te moeten beschermen?
"Dag mam"! Met een klap slaat de voordeur dicht. Normaal zou ik naar de deur lopen en vertellen dat de deur ook wel dicht gaat als ze hem iets zachter achter zich dicht trekt, maar ik doe het niet. Met gemengde gevoelens kijk ik haar na, als ze samen met een vriendje het tuinpad afrent om te gaan spelen. Met haar bijna 7 jaar is het al een hele dame, vindt ze zelf. Groot genoeg om alleen buiten te spelen. Groot genoeg om vooral veel zelf te doen en vooral: groot genoeg om steeds een stukje meer onder mijn vleugels vandaan te komen.
Onbewust dwalen mijn gedachten af naar de ouders van Romy en Savannah. "Tot straks mama, met eten ben ik thuis", zei Savannah toen ze de deur uit ging. Die avond bleef haar stoel leeg. De avond erna ook. En ook morgen zal haar stoel leeg blijven, want Savannah kwam nooit meer thuis. En Romy, het was een doodnormale ochtend waarop ze naar school fietste. De laatste doodnormale ochtend, want die avond bleef haar bed onbeslapen. Ook het leven in dit gezin zal nooit meer hetzelfde zijn.
Loslaten, vroeg of laat krijgt elke ouder er mee te maken. Of je nu wilt of niet. Je vertrouwt erop dat ze de lessen die je ze van jongs af aan meegeeft goed op zullen volgen. De lessen die ik vroeger ook kreeg van mijn ouders. De lessen die ik nu doorgeef aan mijn eigen kinderen. 'Wat er ook gebeurt, ga nooit met een vreemd iemand mee, wat ze je ook beloven'. Romy en Savannah zullen deze lessen vast ook mee hebben gekregen. Alleen schuilde het gevaar voor hen veel dichterbij, in leeftijdsgenoten die ze dachten te kennen en waarvan ze ongetwijfeld nooit gedacht hadden dat deze mensen tot zulke verschrikkelijke daden in staat zouden zijn.
Snel schud ik deze gedachten van mij af en kijk naar mijn dochter. Haar blonde paardenstaart wappert in het ritme van haar bewegingen. Haar hele houding straalt een en al jeugdige onbezorgdheid uit. Haar vriendje is iets gereserveerder, maar holt vrolijk achter haar aan, geen flauw idee hebbend van wat zich een week geleden slechts enkele kilometers hiervandaan heeft afgespeeld. Ik geniet van dit tafereel, al ben ik stiekem wel een beetje jaloers op deze jeugdige onbezorgdheid.
Meisje, wat ben ik blij dat jij nog te jong bent om je te beseffen tot wat voor verschrikkelijke dingen mensen in staat zijn. Wat ben ik blij dat ik je nog even klein mag houden. Wat vind ik het soms eng om jou los te laten en de grote buitenwereld te laten verkennen. Het liefst zou ik jou in een doosje stoppen, jou beschermen. Jou behoeden voor alle pijn en narigheid in de wereld.
En toch moet ik jou steeds een stukje meer loslaten en jou de ruimte geven die je nodig hebt. Ik kan jou niet jouw hele leven klein houden. Hoe moet jij anders de wereld leren kennen? Jouw wereld leren kennen? Jezelf ontwikkelen? Leren met vallen en opstaan? Dus laat ik je gaan, de wijde wereld in. Jij bent tenslotte al bijna 7!
Bijna 7 of niet, ik ben blij als jij vanavond gewoon weer op jouw vaste plek aan tafel zit. Als jij gewoon weer met jouw "Blauwe Beertje", temidden van veels te veel knuffels, in je bed ligt. Op dat moment ben jij weer voor even 'mijn kleine meisje'. Ik geniet van dat moment. Want morgen als jij wakker wordt, ben jij weer mijn grote dochter van bijna 7 en begint het loslaten opnieuw. Elke dag weer, elke dag een stukje meer.
Anoniem
De krant was niet mijn vriend afgelopen week. Ik heb 2 dochters (en een zoon maar die blijft even buiten beschouwing in dit verhaal) 1 dochter is 14 en 1 dochter is 19jr en lesbisch .. veeg mij maar op met al dat nieuws over Savannah en Romy, en de 2 meisjes die in elkaar geslagen zijn in rotterdam (waar ik vlakbij woon en in werk). Hou ze maar lekker klein zolang het nog kan .. het is zo'n fijne periode.
Anoniem
Hier helemaal hetzelfde, ik kan het ook niet goed dat loslaten, gelukkig kunnen mijn kids niet ver van huis spelen en is er bijna altijd iemand bij als ik het zelf niet ben. Hier is veel verkeer door de straat en dat houd je als moeder ook tegen. Mijn zoon let er wel op hij is nu 8 maar heeft ernstige vorm van adhd en is zeer snel afgeleid. Mijn dochter ziet geen kwaad in andere dingen en ziet ook geen gevaar, dat baart me zeker zorgen. We zitten nu in de fase om ze te leren dat ze niet met vreemden mee moegn gaan onder geen beding. Ik stelde ze beide een vraag. Tegen lucas zei ik, er komt een sjieke auto aan en er stapt iemand uit en zegt nog meer sjieke auto's te hebben, ga je mee. Hij zei direct nee dat mag ik niet en ik heb gezegd begin maar hard help te roepen en weg te lopen. Mijn dochter stelde ik de vraag, er komt een mevr aan met een lief hondje, ze zegt dat ze wel een lekker snoepje heeft en dat je dan ff met het hondje kan spelen, ga je mee. Mijn dochter antwoorden jaaaa leuk!!! Mijn zoon snapt het wel, maar mijn dochtertje niet ze is bijna 5 maar dit antwoord baarde me zeker zorgen. Maar goed we blijven opletten en trainen meer kunnen we toch niet doen ben ik bang.
Hannah Marleen
Bedankt voor je reactie. Ik heb jou blog ook gelezen en idd. ze krijgen steeds meer hun eigen wereld. Dat is ook precies wat ik bedoel met de quote bovenaan mijn blog: 'Letting go isn't the end of the world, it's the beginning of a new life'. Door mijn kinderen los te laten, krijgen ze de kans een eigen leven op te bouwen. Een nieuw leven. Een leven waarin wij een steeds minder prominente rol gaan spelen, maar de mensen die zij zelf uitkiezen steeds meer.
Judith Evelien
Ik zie jouw blog naast de mijne staan en als ik je blog lees dan begrijp ik wat je bedoelt, een dergelijke verwondering kwam ik onlangs tegen door haar vriendenboekje. Iedere dag lijken mijn kindjes wel weer wat wijzer en ouder. Het gaat te snel, sneller dan ik los kan laten. 'Loslaten is een andere manier van vasthouden', kwam ik ooit eens tegen. Dat vond ik zo'n mooie en probeer ik me altijd voor de geest te halen. Wat heb je dit mooi omgeschreven! Precies zoals het is en een aspect die me maar al te vaak door mijn eigen gedachten heen flitst.