Hier begint de echte ellende..

Dit was vlak voor de zomervakantie. Dus daarna veel drukte en meer uren gewerkt. Ik merkte dat ik het vaak niet aankon. Ook zouden we naar een vriendin op verjaardag middags, ’s ochtends moest ik even werken tot 13.00. Ik stond onder de douche en werd helemaal raar en kon niet meer. Kon amper nog naar de keuken lopen. Toen haar afgebeld, dit vond ze erg jammer maar ik zelf ook. Zo nog een poosje doorgewerkt en doorgegaan. Toen kon ik ons zoontje gelukkig nog zelf verzorgen. Ik had elke dag een gevecht eigenlijk met mijn lichaam om door te gaan en dingen te doen. Ik ben nog maar zo jong, waarom lukt het mij niet? Ook was ik al veel in gewicht aangekomen. Maar ik was steeds excuses aan het bedenken, de bevalling nog, jong kindje neemt veel, nasleep van de narcose? Maar op een gegeven moment, eind mei toch naar de huisarts gegaan. Deze dacht aan een vertraagde schildklier na mijn verhaal, dus bloed geprikt en de volgende dag werd ik gebeld. Mijn schildklier werkt helemaal niet. Gelijk aan de medicatie maar dit wordt langzaamaan opgebouwd dus heeft al met al 5 maanden geduurd voor de waarde goed was. Ik knapte maar amper op en voelde me niet goed. Regelmatig een weekje bij mijn ouders in huis omdat ik het anders niet op redde om en te werken en ons zoontje te verzorgen. Achteraf belachelijk natuurlijk, had ik me gewoon ziek moeten meldden maar dat wou ik niet. Piet heeft een nieuwe baan gevonden als vrachtwagenchauffeur. Dit is helemaal zijn ding. Maar hij moet eerst een aantal maanden op de loods werken dus om 18.00 ’s avonds beginnen totdat het klaar is, rond 5 uur in de nacht. Hierdoor is hij middags thuis en lukt het mij beter om vol te houden. In september komen we er achter dat mijn bekkeninstabiliteit nog niet genezen is. Naar de fysio en deze zet het steeds weer recht en adviseert mij om 2 keer in de week te gaan sporten onder begeleiding om het aan te sterken. Hoe krijg ik dit voor elkaar maar wie weet ga ik me er beter door voelen. Dus ik ga 2 keer per week sporten en ook al voel ik me niet goed, ik ga want het gaat me lukken! Maar dan in oktober gaan Piet en ik samen gezellig eten, Roan ligt op bed. Wijntje erbij, kaarsjes aan. Maar ineens kan ik amper nog praten en me bewegen, Piet heeft me op de bank neergelegd en ik begin me raar te voelen. Na een 5 minuten voel ik me weer redelijk. Dokterswacht gebeld maar die adviseert om morgen naar de huisarts te gaan. Mijn moeder gaat met me mee want Piet moet nu overdag werken, hij weet dan ook nooit hoe laat hij klaar is en is regelmatig ’s avonds laat pas thuis. De huisarts laat weer bloedprikken en mijn moeder neemt Roan en mij mee naar hun huis omdat ik de ochtend weer zo’n aanval heb gehad maar nu helemaal niks meer kon. Niet bewegen, niet praten, ogen niet open doen maar wel bij bewustzijn ben. Dit is natuurlijk niet veilig met een kindje van 10 maanden. Mijn ene broer woont nog thuis en de andere woont op zichzelf. Beide komen ze ook bij mijn ouders eten. Tijdens het eten, lukt het me niet eens om de vork naar mijn mond te doen. Mijn moeder moet mij het eten voeren en dan krijg ik weer zo’n aanval. Mijn vader en moeder tillen me van de stoel naar de bank. Achteraf hoorde ik van mijn moeder dat mijn broers ook erg geschrokken zijn. En ik heb daarna er alles heel hard uit gejankt want wat gebeurd er met me? En wat was ik blij toen Piet thuis kwam. De volgende dag kon ik eigenlijk niks meer, ik kon Roan de luier niet eens verschonen. Alles spieren deden pijn, erge pijn op mijn heupen en druk op mijn slapen. Ik kan amper nog lopen, een beetje schuifelen en daglicht kan ik niet verdragen. Steeds moet er iemand bij me zijn omdat ik Roan niet kan verzorgen. Op een gegeven moment lukt het lopen ook niet meer en moeten ze mij in een stoel met wielen naar de wc en badkamer brengen. Douchen doe ik in een tuinstoel en iemand anders moet mij wassen, afdrogen en aankleden. De volgende dag komt de uitslag van het bloed, een vitamine b12 tekort en vitamine d tekort. Ik krijg één keer in de week een b12 injectie en moet vitamine d pillen slikken. Voor de injecties moet ik naar de huisarts maar daar kan ik niet komen. Mijn moeder werkt bij de thuiszorg en deze gaat mij injecteren. Eerst komt een lieve collega van haar om het een paar keer voor te doen en dan doet mijn moeder het. Een aantal weken verder en er komt een andere aanval bij, dit in het vervolg. Maar wauw wat kom je er achter zo’n geweldige familie en vrienden we hebben!!