Gewoon bijzonder: Hoera een broertje!

Nadat we gestopt waren met de pil werd ik vrij snel zwanger. We waren natuurlijk hartstikke blij en de zwangerschap verliep zonder problemen. Met de 20 weken echo zag alles er gezond uit. Hieperdepiep Hoeraa :-) we werden opnieuw papa en mama! En Brandon was zo blij dat hij grote broer werd! Onze nieuwe baby vind het wel leuk om ons extra in spanning te houden want hij bedacht dat hij wel 10 dagen na de uitgerekende datum te wereld kon komen.  

En daar was hij eindelijk!  Onze lieve Delano,  een prachtig mannetje,  blond haar en blauwe ogen! En Brandon was zo trots als een pauw! De kraamweek ging goed,  met Delano ging het goed en al snel rolde we weer in onze routine.

Toen Delano 6 weken was was er opnieuw groot feest want wij gingen trouwen!  Het was een super dag. Mooi weer,  gezellige mensen en een leuk feest! 

Daarna pakte we ons 'normale leven' weer op.  Waar ons kleine dingen op gingen vallen. Delano stopte altijd met drinken als het warm weer was. Dan kon ik weer met hem naar de huisarts omdat ik bang waas dat hij uit zou drogen. Want als je baby van drie maand stopt met drinken hoog in de zomer is dat natuurlijk niet wat je wilt.  Daarnaast kwam hij nooit voor zijn fles.  Dan lag hij prins heerlijk te slapen en moest ik hem er echt wakker voor maken.  Ook had hij al meteen last van zijn buik. Na andere voeding en lactulose siroop leek het iets beter te gaan.  Totdat we met 7 maanden weer naar het concultatiebureau moesten.  Daar bleek dat hij een kilo was afgevallen.  Hij werd in overleg met de huisarts doorgestuurd naar de kinderarts.  Daar stond natuurlijk een wachtlijst voor nieuwe patiënten en het wad niet echt spoed dus toen hij 9 maanden was waren we daar voor het eerst.  Ondertussen zagen we natuurlijk ook dat hij zich niet goed ontwikkelde.  Hij kon alleen van zijn buik naar zijn rug rollen en dat was het.  Na het eerste gesprek volgde onderzoeken waar het nu vandaan kon komen.  Maar niemand had daar een antwoord op. Alle testen kwamen goed terug maar meneer wou steeds minder eten en vaste voeding hoefde je helemaal niet te geven.  Hij werd doorgestuurd naar de fysiotherapeut om hem te helpen zich te ontwikkelen.  Het ging langzaam maar hij liet wel vooruitgang zien.  En elk klein stapje vonden wij een feestje want wat deed Delano zijn best. Hij ging naar de logopedist naar dat maakte hij niet veel vooruitgang.  En paar hapjes en dat was het, Ging hij nou maar eten..

Maar eten daar moest hij absoluut niets van weten. Het aanmodderen bleef zo eigenlijk maar doorgaan.  De kinderarts deed absoluut haar best maar ze konden geen oorzaak vinden. Toen hij ongeveer anderhalf was was zijn gewicht dusdanig weinig dat als hij nog verder zou afbuigen op de curve hij opgenomen zou worden en er werd ons op ons hart gedrukt dat er bij verandering contact moesten opnemen.  Ondertussen at hij alleen nog snachts 1 fles en af en toe en hapje eten en dronk hij water thee of ranja/diksap. Twee weken na de afspraak bij de kinderarts dacht Delano nu hou ik er mee op een kregen er er niks meer in,  we zijn toen met hem na de huisartsenpost gaat omdat het weekend was maar de huisarts zei ja hij is nog niet uitgedroogd dus we doen er niks mee.  Smaandags heb ik de kinderpoli van het ziekenhuis gebeld. De verpleegkundige zou overleggen met de kinderarts en ons terug bellen. En half uurtje later ging de telefoon,  of we konden komen want ze wouden hem opnemen. 

Wij wisten toen nog niet wat voor een wegen we met hem zouden gaan bewandelen.  Dat de ellende nog lang niet begonnen was. Hoe het voelde om echt bang te zijn om de gezondheid van je kind. Hoe Delano zonder dat hij er wat aan kan doen ons gezin zo zou veranderen.  Hoe het voelt als je denkt dat je faalt als ouder,  hoe erg je je schuldig voelt tegenover Brandon omdat je als ouder het gevoel hebt hem te kort te doen. Hoe het is om na 4 jaar nog niet te zijn uitgewandeld. Hoe het is om een zorgen kindje te hebben..