En dan overkomt het je.... een miskraam

Negen weken geleden hield ik een positieve test in mijn handen. Wat een geluk! Nadat we snel zwanger waren van mijn zoontje hebben we dat geluk ook deze keer. Toch laat de gedachte die ik had terwijl ik de test aan het 'uitpakken' was, me niet los. "Laat hem alsjeblieft negatief zijn, ik denk niet dat ik een miskraam aankan." Waar die gedachte vandaan kwam? Geen idee. Maar hij was er wel. 

Je hoort verhalen dat vrouwen weten dat een zwangerschap niet goed zat. Ik heb me altijd afgevraagd of ze dit echt voelden, of dat dit hun angst was die aan het praten was. Nu weet ik. Het gevoel bestaat echt. 
Vanaf die gedachte heb ik het idee gehad dat het niet goed zat. Ik vertelde aan mijn moeder en mijn zusje dat ik weer zwanger was en zij wilden me feliciteren. Ik heb gezegd dat ik dit niet wilde omdat ik het idee had dat het niet goed zat en dat ze maar moesten wachten met hun felicitaties tot na een goede echo. 

Al snel na de positieve test begon ik last te krijgen van licht bloedverlies. Ondanks dat ik dit bij mijn zoontje tot aan de16 weken had en hij nu een gezonde jongen van 1,5 jaar is, maakte ik me er zorgen om. We hebben meerdere keren contact gehad met de verloskundigen maar zij konden zo vroeg in de zwangerschap niks betekenen. Eindelijk mocht ik na 7,5 komen voor een vervroegde echo. We liepen het kamertje binnen waar we 2 jaar geleden ook zaten en waar we het hartje van ons zoontje voor het eerst zagen kloppen. Nu bleef het stil... 
Na goed kijken zagen ze een dooierzakje en een klein embryootje. Maar dat mooie knipperende lichtje van 2 jaar geleden zagen we niet. "Ik zou willen dat ik jullie beter nieuws kon geven maar helaas. Het is niet goed. Gelukkig hebben jullie je zoontje hè en volgens mij ben je niet verdrietig." Dat was wat de echoscopiste letterlijk tegen ons zei. Wat was en ben ik daar nog steeds boos om. 
We werden in een apart kamertje geplaatst zodat we niet tussen de zwangere vrouwen hoefden te zitten. De verloskundige zou zo naar ons komen. Na een half uur is mijn vriend gaan vragen waar ze bleef. Ze waren ons vergeten.... Excuses. 
Er werd verteld dat ik een week later nog een echo zou krijgen om zeker te weten of het echt niet goed zat. Ik krijg een folder over een miskraam mee en dat was het dan. 

De week wachten was een hel. We merkten dat we steeds meer hoop kregen dat het misschien toch goed zat. Het bloedverlies stopte, ik was nog steeds hartstikke misselijk en we kwamen er achter dat mijn zoontje in het begin van de zwangerschap ook een week kleiner was. Als nu bleek dat ik geen 7 weken maar 6 weken zwanger was, dan was het volgens ons best mogelijk dat het hartje nog niet klopte! Ook al weet je dat hoop hebben gevaarlijk is, volgens mij is het menselijk om vast te blijven houden aan dat kleine beetje hoop. 

Een week later hadden we de afspraak bij de gynaecoloog. Ze was erg aardig en stelde voor om meteen de echo te doen. Daar volgende de genadeklap. Het vruchtje was niet gegroeid en het hartje klopte nog steeds niet. 

In een volgende blog schrijf ik verder. Anders wordt het een heel lang verhaal.