Blog 30: De bevalling/keizersnee

Mijn schoonmoeder hield mijn hand vast totdat we aankwamen bij de lift. Kan me haar angstige gezicht nog zo voor de geest halen. Dat kwam natuurlijk door de angst en de onzekerheid waar zij in zouden gaan zitten totdat er nieuws van iemand zou komen over hoe de baby het maakte..

Ik was doodsbang voor de ruggenprik, want op tv had ik ooit een enorme naald gezien en dat was het eerste moment waar ik enorm tegen opzag. De anesthesisten waren ontzettende schatten en stelden me volledig op mijn gemak. De prik zat er al in voor ik het echt doorhad dus dat stelde gelukkig niet veel voor.

Ik werd daarna meteen op de operatietafel gelegd en toen mocht mijn man er ook eindelijk weer bij komen.

Hij hield mijn hand continu vast en zei me allemaal lieve woorden om mij erdoorheen te slepen, want die prik had ik wel gehad maar stel dat ik zou voelen dat ze in mij zouden snijden!

‘Voelde je dat?’ Vroeg de anesthesist die bij mijn hoofd stond en tegelijkertijd continu over het doek heen keek. ‘Nee, wat moest ik voelen dan?’ zei ik helemaal verbaasd, want ik was druk aan de babbel met mijn man, niet wetende dat ze allang begonnen waren.

‘Oh, ze knepen je heel hard in je buik. Als je dat niet hebt gevoeld dan is het dus helemaal goed’. Toen ze dat zei was ik enorm opgelucht, want de prik werkte dus gelukkig!

Al héél gauw zei de anesthesist tegen mijn man: ‘De baby is er, je mag even meelopen.’

Mijn baby was geboren, maar ik hoorde geen geluid en mijn man die was niet meer naast me om mij iets te kunnen zeggen dus ik begon licht in paniek te raken in mijn hoofd. Ik begon toen de woorden van de anesthesist te analyseren.. ‘De baby is er’. Klonk ze verdrietig? Praat ze altijd zo? Betekende dit dat mijn zoontje niet leefde?