Blog 29: Daar gaan we richting de OK..

Oké, dat doet douchen kon ik dus wel vergeten. Ik mocht namelijk tot aan de keizersnee niet van het CTG af, omdat de situatie blijkbaar dusdanig slecht was.

Ik zei nog tegen mijn man: ‘Het is maar goed dat die vrouw toch niet had opgegeven om de doorstroming naar de lever te meten, want anders hadden we dit nu echt niet geweten!’

Het is echt een geluk dat we tegenwoordig dit soort apparatuur hebben, anders had ik mijn zoontje waarschijnlijk nooit levend kunnen zien..

Toen het eenmaal bekend was dat ik diezelfde avond nog zou bevallen, heb ik mijn man snel opdracht gegeven om al mijn spullen in te pakken. Dat was wel even een hele bezigheid gezien ik daar al mijn hele thuis had nagemaakt. Kan me nog goed herinneren hoe zenuwachtig hij al mijn spulletjes bij elkaar verzamelde en we konden de oplader van onze mobiele telefoons niet delen, want ja we wilden écht niet dat onze telefoon zou uitvallen bij het maken van de allerbelangrijkste foto’s..

Ondertussen hadden we al onze naasten al op de hoogte gebracht en werd ik door mijn zussen gebeld.. mijn oudste zus is normaliter een persoon die haar gevoelens niet snel laat blijken, maar aan de telefoon kon ze haar tranen niet bedwingen. Ook zij was ontzettend bang voor wat ons te wachten stond en het was super lief om te weten dat je zulke lieve mensen om je heen hebt.. Mijn andere zus belde me ook nog op, ze wilde me geruststellen en zei: ‘Niet schrikken als de huid van de baby er nogal rood uitziet, want hij is natuurlijk nog niet helemaal rijp’. Daar was ik me inderdaad goed van bewust en had al veel lopen googelen dus had wel ongeveer een idee met wat ik kon verwachten.

Daar kwamen mijn schoonouders en schoonzusje ook eindelijk helemaal angstig mijn kamer in om mij nog even moed in te spreken en mij gerust te stellen.. Dit terwijl de angst en bezorgdheid van hun gezicht af te lezen was, maar toch deed het me ontzettend goed!

‘We mogen gaan, ze wachten op ons…’ zei de verpleegkundige…