7 jaar geleden
Angst voor het moederschap
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik ben bang en onzeker over het moederschap. Spijt? Dat niet, maar wat is het dan wel? Angst..?
Ik ben zes maanden geleden bevallen van ons eerste kindje, een dochtertje genaamd Maartje. Ik ben nog vrij jong, dat weet ik. Ook weet ik dat ik al 8 jaar samen ben met Jordan, we al 4 jaar samenwonen en dat we er gewoon klaar voor waren. Correctie: klaar voor zijn. Toch begin ik daar aan te twijfelen, maar spijt? Nee, dat heb ik niet. Ik hou met heel mijn hart van Maartje. Jordan en ik zijn echt dol op haar.
Ik heb nooit gedacht dat dit me zo zwaar zou vallen, maar het idee dat ik nooit meer alleen ben en altijd verantwoordelijk ben voor Maartje, vind ik dood eng. Dat Maartje ons eerste kindje is speelt natuurlijk ook een grote rol, dat begrijp ik ook wel. Maar dat het zo eng is, had ik eerlijk gezegd niet zien aankomen. Ik voel me echt ontzettend egoïstisch en schuldig dat ik hiermee zit, en nu ik dit aan het typen ben voel ik me nog rotter. Als ik op straat loop en om me heen allemaal gezinnetjes die lopen, dan word ik echt bang voor de verantwoordelijkheid die ik nu heb. Jordan weet van niets, omdat ik het idee heb dat het echt heel verkeerd kan overkomen. Het komt super ondankbaar over en ik wil die indruk gewoon niet achterlaten.
Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, bespreken met Jordan, ja of nee...?
LizeLoos
Ja ik hoop dat hij er goed op reageert, maar moet het wel echt kwijt ja.. Het komt echt puur om die onzekerheid, want het ligt echt niet aan haar. Kan echt niet zonder d'r, dus hoop dat het snel weggaat want het is echt naar, bah.
LizeLoos
Had dit echt niet zien aankomen.. Was zelfs een beetje zenuwachtig voor het plaatsen van dit blogje en heb ook lang getwijfeld om het te delen op Mamaplaats.. Vind het echt heel fijn en geruststellend om te zien dat ik niet de enige ben. Bedankt!!!
Oaive
Deze gevoelens zijn erg herkenbaar en ik denk dat meer moeders er last van hebben. Heeft bij mij ook een hele tijd geduurd voor dit weg was, ik vond mijn man de betere ouder en hij vond dat onzin en vind mij een hele goede moeder, maar die onzekerheid was niet echt weg te halen. Ik zou het met je vriend bespreken, misschien reageert hij er niet zo op als je zou willen "stel je niet zo aan" of juist heel begripvol. Je hebt het in elk geval uitgesproken, dan deel je die onzekerheid niet meer alleen, want op kroppen van dit soort gevoelens is erg slecht. Succes ermee ik denk dat ik ook pas ergens toen onze zoon bijna een jaar was ofzo er echt van af was. En als het echt niet weg gaat zijn er altijd psychologen die je kunnen helpen, klinkt altijd erger dan dat het is, maar voor zoiets moet je je ook niet te schamen vind ik.
Anoniem
Hoi! Ik herken je verhaal precies, zo heb ik het ervaren na een paar maanden. Ik voelde me helemaal niet dankbaar terwijl ik zo'n mooi meisje gekregen had. Als je er over praat, zul je merken dat heel veel vrouwen dit gevoel hebben gehad. Ik heb in die periode het boek Perfecte moeders bestaan niet gelezen. Het gevoel dat ik me er niet voor hoefde te schamen heeft me door deze periode heen getrokken. Succes!