Terug in het rood

Bijna een jaar geleden schreef ik in mijn blog dat ons kindje enorm ondergewicht had gekregen. Vorige week hadden we voor het eerst sindsdien een controle waarin hij weer in de gewichtscurve viel! In plaats van onder het rood, weer terug in het rood. Een andere ouder zou schrikken als je kind in het rode stuk van de curve zit, maar wij zijn blij. Je ziet het ook aan hem. Er zit weer wat vet om zijn armpjes en beentjes. Hij is niet meer vel over been. Dat hij mager is, dat maakt ons niet uit. Zijn vader is ook slank.
Er is wel wat aan vooraf gegaan. Het heeft niet voor niets 11 maanden geduurd.
Uiteindelijk hebben we met de diëtiste besloten dat hij iedere avond voor het slapen gaan een flesje nutridrink krijgt. Een lekker calorieënbommetje. Zo ligt er bij ons minder druk op de hoeveelheid eten gedurende de dag.

Hij kan zo lekker genieten van zijn boterhammen, fruithapjes, groentesnackjes en lust bijna alles. Zijn controles bij de cardioloog zijn ook nog redelijk hetzelfde gebleven. De volgende is pas in juni. Er is dus rust rondom ons hartekindje.
Of je dat van ons leven verder ook kan zeggen weet ik niet zo goed. Om maar eens lekker een taboe te doorbreken:

De verwerking van alles rondom het eerste levensjaar van ons kind verloopt niet zo soepel. Al het verdriet, de stress en de enorme vermoeidheid die hierbij komt kijken zorgden ervoor dat we dit niet echt lekker samen konden doen, maar wat meer naast elkaar. Er is altijd verbinding en liefde geweest en gebleven, maar er is zoveel spanning en lading in huis. Dit heeft ons allebei toch heel alleen doen voelen. Echt in overlevingsmodus. Allebei met een burn-out thuis zitten met een peuter was ook gewoon behoorlijk pittig. Zeker als je niet zo goed hulp hebt leren vragen.
We doen ons best het weer zo goed als dit kan samen op te pakken allemaal. Ik werk weer bijna volledig. (Pff dit heeft wel een lange tijd met kleine stapjes opbouwen gekost zo.) Mijn man is eeeeindelijk zover dat ook hij een psycholoog is gaan zoeken en zal daar nu mee starten. Een tweede kindje/ de opstart van een tweede fertiliteitstraject zit er nog even niet in. Dit vind ik enorm verdrietig, maar ik moet echt wachten tot we beiden genoeg draagkracht hebben. Geduld, geduld, geduld. Zeker met de wetenschap dat we nog zware momenten genoeg zullen krijgen met onze kleine geweldige man. 
Zijn ontwikkeling gaat fantastisch. Het ziekenhuis heeft in een onderzoek naar hersenschade geconcludeerd dat hij bijna een jaar voorloopt op gemiddeld in zijn ontwikkeling. Het lijkt er dus op dat hij behoorlijk goed is weggekomen. Zo lang op zo weinig zuurstof geleefd en toch zo enorm sterk en snel. Soms denk ik: Het lijkt soms wel alsof hij haast heeft in het leven. Het is een magisch ventje om te zien hoe hij zich ontwikkelt. Enorme driftbuien, veel drang naar zelfstandigheid, controle en grip in het leven, maar hij helpt ook heel leuk mee met koken, schoonmaken en heeft enorme humor. Het is bijzonder alleen maar te kijken naar hem terwijl hij tekent, leest of puzzelt. 

Voor de lezers van mijn vorige blog:Mijn vader wordt behandelt voor zijn kanker, dit verloopt tot nu toe goed.
Het zonnetje begint weer te schijnen buiten. Ik hoop dat het leven ook weer wat lichter zal gaan voelen. Dat wij als ouders weer wat meer draagkracht gaan voelen.

Ik heb momenteel veel huilbuien en weer last van flashbacks. Specifieke momenten op de IC dreunen soms dwars door mijn hoofd heen. Soms overvalt een gevoel van paniek me zo. Herpakken en weer doorzetten. Morgen weer een dag. Ik wil zo graag een tweede kindje. Zal er ooit nog een kleine gezonde baby in mijn armen liggen 's nachts?

In de tijd dat we in het ziekenhuis verbleven hoorden we vaak deze zin of iets in die dezelfde strekking.
We hoorden het van andere ouders, van de verpleging en van artsen.
Een zin die voor mij zo bizar klonk.

Daarmee werd bedoeld dat het zo lastig was als je oudere, vaak gezonde, kindjes hebt, wiens leven ook gewoon door moet gaan. Hoe je dat regelt met oppas/grootouders, het Ronald mc Donald house en school.
En dat terwijl ik er ook vaak duidelijk werd gemaakt door andere ouders dat het juist die kindjes zijn die die zorgen voor moed, zingeving, vrolijkheid en luchtigheid en structuur.

Wat mensen niet doorhadden toen ze dit tegen me zeiden, is de angst en het besef wat er allemaal op het spel stond. Mijn eerste kindje was doodziek. Of het ooit nog zou lukken om een tweede kindje te krijgen wisten we niet, maar vooral: zou ik nog ooit de draagkracht voelen om weer dat traject in te stappen. Het fertiliteitstraject. Ik zou willen dat het niet ons eerste kindje was met de hartafwijking, maar een tweede of derde. Ja misschien is dat 'onhandig', maar ik denk nog altijd minder zwaar dan de angst en zorgen nu.
Nog los van de vreselijke ervaring om op deze manier voor het eerst moeder te worden. Alles te moeten leren en nog niet voor mezelf op durven te komen, omdat de matrescentie nog moest starten.
Ik heb lange tijd enorm veel rouw gevoeld over de eerste periode. De combinatie van het niet natuurlijk mogen bevallen, laat staan met mijn wensen of buiten het ziekenhuis. Het niet mogen voeden aan de borst, de alles behalve onbezonnen zwangerschap en kraamtijd... 

Ik denk dat dit wel een plekje krijgt. Ik heb een prachtig kind en een lieve man en we knokken ons er samen doorheen.
Het verdriet mag er samen zijn. Ooit zal het leven weer als leven voelen en niet meer als overleven.
Deze vermoeidheid moet een keer afnemen lijkt me.

"Wake up. The sun's shining bright, lets go out of bed, into the light.
Shape up. We won't forget, still there's lots of love left to hold tight.
Tears in your eyes. Sweet goodbyes

I know how you feel right now
Losing dreams you've come to care about"
Sweet goodbyes- Krezip