Binnen no time zitten er 7 mensen aan tafel

Een gesprek bij het revalidatiecentrum. Misschien ging ik er iets te neutraal in. Ik had heus wel iets om te bespreken maar weinig schokkends. Maar ja, dat was van onze kant… little did I know… Wij zitten daar, en binnen no time zitten er 7 mensen aan dezelfde tafel. Oké oké, dit wordt toch serieuzer dan ik dacht blijkt nu. 

Op de groep is ze lief, een engeltje wordt ze zelfs genoemd. De filmpjes die ik de afgelopen week van haar maakte laten een andere kant zien. Haren uit haar hoofd trekken, slaan op haar hoofd, gillen op de toppen van haar kunnen, hoofdbonken of zichzelf gewoon op de grond laten vallen. Een beeld wat zij niet van haar kennen maar wat wij dagelijks zien. 

Ze zijn blij met de filmpjes en de inzichten die dit bied. Een orthopedagoog belooft snel een afspraak met ons te maken zodat wij hierover kunnen praten en kijken wat eraan ten gronde ligt. Verder krijgen we een lijst mee, deze moeten wij thuis invullen. Hoe verwerkt zij haar prikkels, wat gebeurt er de hele dag in het koppie en kan het koppie ook een keer uit? Mijn antwoord is eigenlijk nee… ze is altijd alert, staat altijd aan en ook ‘s nachts blijft zij regelmatig aan staan. 

Ons engeltje, maar meestal toch echt ons bengeltje. Nog zoveel uit te zoeken rondom jou, voor jou en voor ons.