Ik werd gepest, mijn ervaring.

Sinds vorig jaar gaat Casper naar school. De eerste weken waren moeilijk, maar na enkele weken ging hij met veel plezier, nog steeds. Hij praat over wat hij gedaan heeft en zijn vriendjes uit de klas. Toch blijf ik schrik hebben. Sinds de start van zijn schoolcarrière heeft hij een leven zonder mij. Waar ik niet weet wat er gebeurt. Ik ben dan ook bang dat hij ooit met pesters te maken krijgt. Net als mij.

Ik werd gepest.

Ik zat in het derde middelbaar toen mijn, wat ik toen dacht, “beste vriendinnen” zich tegen me keerde. Een pestclubje van drie.

In het begin leek dit vooral plagerij maar dag na dag namen de handelingen toe. Wat eerst nog mijn fiets omduwen was, werd nadien banden platsteken. Wat eerst nog gewoon negeren was, werd plots iedereen tegen me opzetten. Het eindigde met nachtelijk aanbellen bij mijn ouderlijk huis. Toen was de maat vol.

Ik ging niet meer graag naar school. Mijn resultaten namen een serieuze duik. Mijn zelfvertrouwen nam af en ik voelde mij enorm eenzaam. Mama, zag me elke dag kleiner en kleiner worden. Ze kon niets doen. Ze mocht niets doen. Ik wou niet dat ze reageerde of ingreep, dan zou het alleen maar erger worden. Het was wachten tot de storm weer ging liggen.

Tijdens een oudercontact op school, werd het stilzwijgen verbroken. Mijn klastitularis begreep niet wat er aan de hand was met mij. Waar is dat vrolijk meisje naar toe? Waarom gaan die resultaten zo drastisch omlaag? Wat is er aan de hand? Waarop mama mij vlakaf vroeg: “Komt dit door die pesterijen?”

Dankzij het snel ingrijpen van de school en de steun van mijn ouders ben ik er snel weer bovenop gekomen. Gelukkig! Hoewel dit ook altijd een litteken zal blijven. Vergeten zal ik dit nooit.

Heeft het me sterker gemaakt? Nee, het heeft me klein gekregen. Zelfs nu heb ik er nog nachtmerries over. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik anders in het leven sta. Jarenlang heb ik me hiervoor geschaamd, ik heb het zelfs verzwegen, verdrongen. Overal zag ik complotten. Niemand durfde ik nog te vertrouwen. Dat vertrouwen daar heb ik het nog steeds moeilijk mee. Ondertussen heb ik het wel een plaats gegeven, ik heb het verwerkt. Ik begrijp het nog steeds niet, maar dat zal ik ook nooit doen.

Het is ook nu pas dat ik inzie wat mama heeft moeten doorstaan. Je kan niet ingrijpen. Je kan niets doen. Je kan alleen een steun zijn voor je kind. Elke dag opnieuw, hoor je die verschrikkelijke verhalen. Los van elkaar lijken ze onschuldig, maar in opeenvolging is dit HEL.

Ik kan me niet inbeelden hoe ik zou reageren als Casper dit zou meemaken. Ik wil me niet inbeelden dat hij dit zou moeten meemaken. Het zoiets verschrikkelijk, dat wens je niemand toe. Ik kan hem niet voorbereiden of uitleggen wat hij moet doen. Ik kan enkel op signalen letten. Ik hoop gewoon dat als dit zou gebeuren, Casper mij zou vertrouwen en het mij of iemand zou vertellen. Ik wou dat ik dat sneller had gedaan. Want vanzelf stoppen, doet het NIET.

Waarom is dat nodig, dat pesten? Voor je eigen onzekerheid te verstoppen? Of ben je jaloers?

Kan iemand mij vertellen waarom je perse iemand zijn of haar leven moet saboteren? Want ik begrijp het niet. Ik zie het nu nog op Instagram. Die mamamaffia, dat zijn ook pesters. Zij kleineren andere ouders in hun aanpak. In hun opvoeding. Stop ermee! In plaats van steeds kritiek te uiten, steun elkaar. Je maakt van de wereld alleen een betere plaats, door bij jezelf te beginnen.

Ja, ik werd gepest.

Nee, het was niet mijn fout.

ZIJ waren fout!