Er gebeurt zo veel

Na lange tijd schrijf ik weer iets online, want man wat gebeurt er veel in ons leventje!

Veel getypt over mijn lieve zwager , wie ik zo verschrikkelijk dapper vindt. Helaas is de tumor weer gegroeit en zijn er niet veel opties meer , of Naja eigenlijk , medisch gezien gewoon helemaal niet. Toch slaat hij zich er krachtig doorheen op zijn manier en de manier waarop hij dat doet leert ons ook heel veel.

Ik ben inmiddels gestopt met werken ook. Dit kwam voort uit met name de zorg rondom onse dappere Glenn. We hebben bij hem een breed onderzoek afgenomen en de uitslag daarvan maakte meteen duidelijk dat dit wel erg nodig was. Om de dagen voor hem en indirect ons zo aangenaam mogenlijk te maken is zoveel begeleiding nodig dat het gewoon niet ander meer kon ook.

Ik heb mij de afgelopen tijd erg afgevraagd hoe ik dit al die jaren heb volgehouden. De zorg voor hem en onse stoere Davy , werk en alles daarom heen.

Ik geef toe, ik was ook gewoon echt op. Mijn hoofd ,hart en lijf schreeuwde al zo lang dat ik die niet heel lang meer ging volhouden. En nu ik daadwerkelijk thuis zit en de rust voor mezelf ook weer meer heb merk ik pas echt hoe erg het was!

Ik merk hoe uitgeput ik ben, moe , uitgestreden en hoe ik dit nu ook even kan laten gaan en hoe ik daarbij nu steeds een beetje meer energie terug krijg om dingen te doen en op te pakken die al zo lang erg nodig zijn. Het is voor nu de beste keuze voor ons en mezelf maar merk ook het positieve effect daarop op de kinderen. De rust die ik nu gecreëerd heb voor hun is ook zo goed voor ze.

Intussen is ook een oud tante van ons overleden, vrij plotseling. En hoewel ik haar vaak alleen nog zag bij mn opa en oma wat altijd fijn was heb ik zoveel herinneringen aan haar. Vroeger altijd logeren en dan op zondag naar de kerk. Heel sneu dat dit zo moest gaan. Waar ik nog het meest van brak was het verdriet van haar kinderen en kleinkinderen en  van mn opa en oma. Mijn hart brak ik 100 stukken. Het is niet niks , hun moeder en oma haar jongste zusje. 

Ik liet mijn tranen gaan en bekeek dit vanaf een afstand. En wat ik voelde was appart , want even voelde het als of er zwarte waas over mijn leven hing. Iets onheilspellend ofzo.

En hoewel ik op spiritueel vlak wel meer aanvoel was dit me onbekend. Dat ik er wat mee moet is mij wel duidelijk.

Na alle ellende weet ik zeker dat zaken die er echt toe doen in t leven nog belangrijker zijn geworden in mijn leven dan dat deze al waren. 

De morgen is ons niet beloofd , we roepen het allemaal wel eens ....maar is dit nou echt heel bewust ? Sta je dan echt wel eens stil in mooie en belangrijke momenten ? Of weet je het wel maar ga je toch in alle snelheid van de tijd aan dat bewuste voorbij? En denk je dan achteraf , jammer ik had dit veel bewuster willen beleven?

Toen ik laatst een gesprek hierover had met mijn zwager zei hij dat mijn gevoel wel eens kon kloppen mbt die zwarte waas die ik voelde. Het daarop volgende gesprek ging nog iets dieper , en hou ik liever voor mezelf maar gaf me zoveel meer duidelijkheid .

Inmiddels ben ik ook daarmee aan t werk gegaan en merk ik dat dat gevoel steeds meer plaats maakt voor zonnestralen. Omdat alleen ikzelf kan bepalen hoe ik dingen zie en voel. Met het daarbij behorende bewuster leven.

Nu de feestdagen en het eind van het jaar, en het begin van een nieuw jaar naderen voel ik het wel.

We maak er een mooi einde van wetende dat 2023 nog een pittig avontuur gaat worden maar ons daarin ook veel bewustwording gaat brengen ,vreugde en mooie lessen maar het meest voel ik de liefde.

Want liefde wint ......altijd!