De wereld op z'n kop 3

We zijn al weer een paar dagen verder.

Er is inmiddels een hoop gebeurt , waaronder een operatie van mijn zwager. Ze hebben de tumor in de kleine hersenen verwijderd. De eerste berg is beklommen en we zijn opgelucht dat alles goed is gegaan. Al vrij vlot kon hij en mocht het ziekenhuis verlaten en is hij weer thuis..

Het verdere herstel zal daar ook plaats vinden en dat heeft tijd nodig.

Ik ben opgelucht dat dit allemaal goed is gegaan en langzaam begint alles te landen.

Verdriet , angst en boosheid maakt plaats voor kracht , positiviteit en hoop. Dit komt ook deels door hem. Hoe hij met zijn ziek zijn om gaat leert mij dat alle gevoelens er mogen zijn maar dat we vooral in onze eigen kracht moeten terug vallen. Gelukkig kunnen we er met elkaar goed over praten en komen we regelmatig even samen.

Ondertussen gaat het gewone leven ook door , en dat is wel het geen wat me moeite kost.

Ik had van de week een gesprek met MN schoonmoeder over dit soort dingen. En dat ik t jammer en frustrerend vond dat ik door bijvoorbeeld werk , weinig ruimte had om er te kunnen zijn als dat nodig was. Hoe erg me dat in de weg stond had ik nog niet zo door tot nu. En dat geldt ook voor mijn eigen thuissituatie, mijn gezin.

Omdat het belangrijk is om goed op mezelf te letten in deze situatie heeft me dat de afgelopen dagen heel erg bezig gehouden.

Hoe kan ik me goed blijven voelen en alles volhouden? Ik weet het niet zo heel goed , maar ik weet wel dat het altijd met kleine stappen moet beginnen.

Van alle gaos loskomen en even goed alles doornemen met mezelf, waar begin ik.

Nou ja stap 1 is gezet, dat gesprek volgt volgende week. Van daaruit zien we wel verder.

Vandaag was ik weer even aan het werk en raakte ik hierover in gesprek met mijn collega, hoe het was met MN zwager , met mij en alles daarom heen.

Ik heb een paar tranen gelaten maar was opgelucht dat ik dit even met haar heb kunnen bespreken.

Je strijd kunnen delen maakt het wel draaglijker en geeft soms nieuwe inzichten.

Je krijgt wat je aan kan , en dat kan jij waren haar woorden. Ik denk dat ze gelijk heeft. Ik weet ook dat ik hier weer sterker uit ga komen, weer wat van leer en dit kan gebruiken in de toekomst, maar voor nu is het gewoon wel allemaal even heel verwarrend in mijn koppie.

Terwijl ik mijn werk weer oppak krijg ik een apje van mijn zwager , of ik een bericht wilde delen.

Voor de operatie en daarna heeft hij nog erg veel last van zijn zicht met daarbij duizeligheid en stoornissen in zijn evenwicht. In zijn enthousiasme was hij toch ten val gekomen.

Ook dit soort berichten roepen gevoel op, dat ik daar wat in wil betekenen als hij dat vraagd , zoals nu. Maar weer staan daar andere dingen bij in de weg.

Ik hoor mezelf zeggen , Nadia kies toch eens voor je gevoel, doe eens wat jij wil. Ja ja , daar wordt aan gewerkt!

Het is nu vrijdag avond , en met dit stuk tekst ben ik al een aantal dagen bezig.

Mijn man is even naar darten, de kinderen slapen en ik zet mijn muziek op en begin dan maar weer met typen.

Ik merk dat het me goed doet.

Ook bedenk ik me , dat ik nog trotser ben op mijn schoonfamilie dan dat ik al was. Hoe we samen komen, alles bespreken , er elke dag op wat voor manier dan ook er zijn voor elkaar en alles samen opvangen. Als een goed geoliede machine!

En ook dat voelt goed. Wat een kracht zo samen!

Ik hou groots van jullie ♥️🙏