De wereld op z'n kop 2

Het is nog niet echt bekend maar inmiddels ben ik er wel achter dat ik soms beter kan vertellen over wat ik voel of beleef wanneer ik dit opschrijf.

De laatste dagen waren een rollercoaster , onrust in mijn lijf , boosheid , woede alles kwam voorbij. En wanneer ik dit probeer te bekijken van bovenaf denk ik , tsja het is ook een byzarre tijd. Alles lijkt stil te staan en niks boeit me even meer.

Mijn motto ; ik werk om te leven en niet andersom is hier een van en speelt de laatste dagen enorm. Gelukkig is er veel begrip en krijg ik daar ook uitgebreid de ruimte voor. Dat heeft rust ook, het is zo fijn als men met je mee denkt en die ruimte geeft.

Hoewel we gister de uitslag verwachte liep dat toch even anders. Deze werd verzet en komt nu vandaag pas. Het wordt dus weer een spannende dag. 

Ik loop met veel spanning in mijn lijf en voel aan alles dat ik dit maar even moet laten zijn. Het mag er zijn. Ik app mijn werk en meld dat ik niet kom vandaag. Mijn man gaat wel even , tot de middag. Ik besluit dat ik even alleen wil zijn en neem het plan om eerst weer eens van me af te schrijven hier en daarna in huis te gaan poetsen.

Dat is nodig ook , door alle toestanden is alles blijven liggen dus ik heb genoeg te doen. En ook dat voelt goed.

Dan kunnen we om 13 uur rustig bij de telefoon zitten om de uitslag aan te horen en even samen te zijn. 

Hoewel we gister wat afleiding hebben gezocht gaf het me geen voldoening . Je komt toch mensen tegen en dan heb je het er toch over. Ik heb daar eigenlijk geen zin in , mensen tegen komen, weer vragen krijgen. Maar vooral de vraag hoe gaat het met jou vind ik lastig. Ik heb geen zin om mensen te zien behalve mijn eigen familie. Geen zin om verhalen van andere aan te horen of het te hebben over wissewasjes die iel zijn vergeleken bij andere dingen.

Wanneer je dit mee maakt besef je wel ineens weer , hoewel ik dit al langer wist , de morgen is je niet beloofd dus leef, geniet , maak dromen waar en houd van ! En die laatste is echt wel nummer 1 . 

Een mooi bericht van mijn zwager verschijnt in de app. Ik heb bewondering voor hem. Ik verzamel mijn moed om aan de gang te gaan en bedenk me dat ik voor nu echt ook even kan genieten van de rust in huis en het alleen zijn.

Al deze berichten verwerken met de kinderen erbij is namelijk het meest moeilijke geweest. Ze snapte er niks van. Waarom was er zoveel verdriet? Ze claimde aandacht op momenten die je gewoon eigenlijk niet hebben kon en werden op den duur ook vervelend. Met iets meer begrip ook voor hun lieten we dat ook maar even voor wat het was. Ze voelen die spanning.

Uiteindelijk hebben we hun ook gewoon maar verteld wat er was en hoe erg het ziek zijn dan echt was. Ook daar merk ik dat niks zo belangrijk is dan eerlijk blijven hierover tegen kinderen want ik ervaar meteen hoe ze bijdraaien en gewoon even lekker komen knuffelen als ik of papa weer eens sta te janken. En dat is het beste medicijn. 

Ik heb de jongens verteld , wel 1000 keer hoe trots ik op ze ben en dat ze het zo goed doen. Het is niet niks hoe ze met al die emoties om moeten gaan in huis enz.

Voor nu ga ik dus even lekker aan de poets en genieten van het alleen zijn, Met mijn poetsdoek en muziek op standje burenruzie. En vanmiddag zien we wel weer ♥️

Liefs van mij