De wereld op z'n kop

Afgelopen woensdag gebeurde er iets wat de vloer liet trillen, waarna deze onder onze voeten weg zakte.

Mijn zwager was ziek en werd opgenomen, vanaf dat moment kwam de trein die hoe hard ik ook schreeuwde maar bleef door denderen. En geschreeuwd heb ik , zo hard al ik kon.

Donderdag kregen we te horen, een tumor in zijn kleine hersenen. Vrijdag nog een scan; uitzaaiing in zijn hoofd en ruggenmerg.

Mijn gevoel ,gedachten ,paniek schoten alle kanten op, oude wonden trokken muren op en nu waren daar niet alleen de emoties van al het slechte nieuws wat we te verstouwen kregen maar ook het gevecht met mezelf.

Ik ben opgenomen in mijn schoonfamilie alsof ik al eigen was. Ik heb mij vanaf dag 1 thuis gevoeld en wist dat ik alles kon bespreken maar wat doe je daar dan mee op z'n moment als deze. Toch zijn er dingen gebeurt in t verleden die door de breuk met mijn ex zijn verwaterd of uiteindelijk dus gewoon weg gestopt.

En zo blijkt , dat ik in deze byzarre situatie dus een muur op trek en de zorgzame ik de overhand neem , het gevoel dat ik mijn emoties niet mag tonen. Tegelijkertijd weet ik dat dit niet hoeft en ze zelfs boos zouden kunnen worden als ik dit zou vertellen maar het is een beschermings meganisme uit angst om gekwetst te worden. Want dat was ik toen , diep gekwetst. Gevolgd door angst en paniek aanvallen en dik een jaar therapie wist ik toen zeker, dit wil ik nooit meer voelen. En nu staan we hier in deze situatie , Nadia op haar kwetsbaarst.

Ik weet dat ik daar in deze niet bang voor hoef te zijn, maar dat neemt het gevoel niet weg. En uiteindelijk komt het er wel uit , uit het zicht , als ik alleen ben. Ik ben boos , woest , verslagen en leeg.

Hoe kan dit nou? Waarom? En vooral waarom hij. Vragen waarop geen antwoord te vinden is.

Toch probeerde ik het wel. Na een gesprek hierover met mijn man gisteren, die even wat meer details vrij gaven , wat voor mij een drempel was , voelde ik me iets vrijer. Hij snapte door mijn ervaring van toen, ik nu zo in gevecht ben, maar dat ik moest weten dat ik gewoon mocht laten zien wat ik wilde laten zien. Dan hoefde ik ook niet met een mega spanningsboog rond te lopen.

En zo geschiedde , ook in zijn bijzijn , en samen dorst ik mijn tranen te laten zien. Vandaag waren we weer even bij hem in het ziekenhuis , het is oprecht fijn om bij hem te kunnen zijn nu en we kunnen goed praten. We hebben het over emoties van elkaar of gewoon ideeën en hoe we dat mogen tonen, bespreken of benoemen. ik voel hoe ik de brok weg slik en weg kijk. Ook lachen we samen om dingen en is hij z'n grappen nog niet verleerd. Doe maar een nieuw hoofd wordt getypt wanneer ik vraag of hij nog wat nodig heeft als we langs komen. De rust en openheid en nuchterheid die hij uitstraalt is toch ook wel heel helpend hoor.

Na een fijn moment samen nemen we afscheid en vertrekken we weer naar huis. Het voelt rot om weg te gaan maar hij zit daar onwijs goed , met de juiste zorg.

De spanning voor morgen is voelbaar in elke vezel van mijn lijf. Weer een scan, uitslagen en een plan van aanpak. Ik doe er niks aan dan het maar gewoon even te laten zijn.

Gelukkig wel wat afleiding aangezien mijn schoonouders komen eten. Voor hun wat kunnen betekenen geeft mij voldoening ook, ik zou het liefst de hele wereld voor deze mensen willen dragen.

Als de kinderen op bed liggen, voor wie de afgelopen dagen gaotisch was zet ik mijn koptelefoon op en luister ik naar muziek in de hoop dat de onrust in mijn lijf wat zakt. Een nachtje goed slapen zou fijn zijn maar met morgen een spannende dag voor de boeg geef ik ook maar gewoon toe aan dat dit waarschijnlijk niet gaat gebeuren.

Wel doe ik mijzelf een belofte , als het moet en ik het voel, ga ik janken en het maakt me niet uit met wie. Misschien is dat ook wel gewoon mijn les.

Ik ben zo ontzettend trots op deze mensen!

Samen sterk ♥️