Zoektocht naar de juiste anticonceptie...

Ik heb al eerder over dit onderwerp geschreven. Dit is niet voor niets. Ik vind het boeiend, maar het is met name een probleem voor mij. En ik merk de laatste tijd dat ik opzoek ben naar herkenbaarheid. Welke jonge moeder maakt dit ook mee? Ik hoor er eigenlijk niemand over. We klagen natuurlijk allemaal over die verdomde menstruatiecyclus en dat mannen het veel makkelijker hebben dan vrouwen. Dat we zoveel kwaaltjes hebben zoals hoofdpijnen, buikkrampen en moodswings. Maar ik hoor niemand over zo'n zoektocht als ik heb naar de juiste anticonceptie waarin je niet om de haverklap  bloedingen hebt... Wie weet, vind ik hier op Mamaplaats vrouwen die dit ook meemaken. Ik zal toch niet de enige zijn? 

Het begon eigenlijk allemaal bijna 10 jaar geleden. Toen mijn kersverse echtgenoot en ik ervoor gingen en ik stopte met de pil. Toen kwam erachter wat de pil allemaal voor mij gedaan had. Of moet ik zeggen, niet voor mij gedaan? Je cyclus wordt onderdrukt en je hebt een zogenaamde cyclus met je stopweek. Toen ik stopte gebeurde er niets. Ik kreeg alleen vreselijke hoofdpijnen en een opgeblazen gevoel en verder veel hormonale klachten. Een enkele keer erge buikkramp, nachtelijk zweten, suikerdips tot aan bijna- flauwvallen en ik viel kilo's af. Ik werd niet ongesteld. Het duurde maar en het duurde maar. Toen maakte ik kennis met mijn angststoornis en kwam er eindelijk een soort van menstruatie opzetten. Ik had een depersonalisatiestoornis. Hij kwam iedere keer een week lang om de hoek kijken als ik ongesteld moest worden, kwam ik na een paar keer achter. Het was een heftige periode en volgens mijn Arbo-arts een Burn-out. Ik ben weer begonnen met de pil en toen ik alles weer zo'n beetje op de rit had en er weer klaar voor was, weer gestopt en weer gegaan voor onze kinderwens. Na een paar maanden werd hij gelukkig werkelijkheid.  Onze zoon Simon was opkomst. Na de geboorte van Simon ben ik niet aan anticonceptie begonnen omdat ik mijn cyclus wilde afwachten en geen hormonen meer wilde slikken. De wens voor een 2e kindjes was er ook al best snel. Een 2e was welkom toen Simon ruim 1 jaar was. Deze keer kwam er ook maar geen menstruatie. Het duurde wel een maand of 4 na het stoppen van het geven van borstvoeding. En mijn cyclus was zeer lang, wel 50 dagen en onregelmatig. De eerste 30 dagen voelde ik me wel goed, daarna volgde er steeds meer klachten; een opgeblazen gevoel, licht in mijn hoofd, onzeker en dacht dan echt vaak dat ik zwanger was. Toen Simon 1.5 jaar was, stortte ik (voor mijn gevoel uit het niets) weer volledig in. Ik kreeg weer last van mijn depersonalisatiestoornis en werd vlak daarna ongesteld. Dat hormonen heel veel te maken hadden met mijn angststoornis was mij inmiddels wel duidelijk. Gelukkig was dit niet iedere keer het geval, maar het zwanger worden van een 2e was een lastig verhaal. We kregen hulp van het ziekenhuis en ik had veel kenmerken van PCOS. Ik had het niet, want mijn bloed voldeed niet, maar werd wel op dezelfde manier behandeld. De gynaecoloog was meteen heel duidelijk.

"Jij moet heel snel zwanger worden en daarna weer aan de pil en het liefst nog doorslikken". 

Nou ik heb het geweten. Gelukkig was daar door Clomifeencitraat tabletten al snel een zwangerschap.  In juli 2018 werd onze Boris geboren. Met volledig borstvoeding kreeg ik (tot mijn verbazing) in oktober al een menstruatie en de bijbehorende depersonalisatiestoornis er gezellig bij. (Ik schrijf dit nu wel vrij luchtig, maar mijn angststoornis is het zwaarste wat ik ook heb meegemaakt.) Door de angststoornis kwam ik weer terecht bij de huisarts die mij adviseerde om toch ondanks de borstvoeding weer aan de pil te gaan. Dat deed ik dan maar. De Microgynon 30. Het ging redelijk okee de eerste maanden. Mijn hoofdpijn in de stopweken was alleen 2 keer zo erg. En er kwamen steeds meer bloedingen tussendoor en flinke stemmingswisselingen. Toen Boris 1.5 jaar was, stapte ik weer naar de huisarts en heb ik de overstap gemaakt naar de Yaz pil. Deze zou beter zijn en minder hoofdpijn veroorzaken. De Yaz pil heeft ook maar een hele korte stopweek van 4 dagen. Zo blijven je hormonen wat gelijkmatiger. Ik begon vol goede moed! Dit moest mij helpen! Er waren minder erge hoofdpijnen, en ik voelde me er best goed bij. Alleen de bloedingen werden alsmaar meer en meer. In juni 2020 kreeg ik na een lange tijd weer last van mijn depersonalisatiestoornis. Dit was wel een eye-opener voor mij. Tuurlijk dat hormoon-gedoe speelde mee maar ik moest ook meer rust vinden, meer aan mezelf gaan denken. Het was een opeenstapeling van dingen en me allemaal teveel geworden.

Ook besloot ik om een doorverwijzing te vragen naar een gynaecoloog. Die deed inwendig onderzoek en wilde graag dat ik zou overstappen naar de Mirena spiraal. Er was over een paar weken pas plek voor de plaatsing. "Slik in de tussentijd je Yaz-pil maar door" was het advies. Zo gezegd, zo gedaan. Ik deed zelf ondertussen nog wat onderzoek naar de spiraal en las dat het je eigen cyclus oppakt en het merendeel van de vrouwen geen menstruatie meer heeft. Ik begon te twijfelen. Die andere gynaecoloog adviseerde mij toch echt de pil. Wat als ik weer zo vaak last zou krijgen van mijn angststoornis? Na een aantal weken kwam ik in het ziekenhuis voor de plaatsing van de spiraal. In al die weken die er tussen zaten, en de Yaz doorslikte, voelde ik me eigenlijk heel goed en had ik geen bloedingen meer. Zal je net zien! Ik vertelde dit aan de gyn en die riep meteen uit; dan gaan we helemaal niet voor een spiraal! Dan werkt doorslikken van de Yaz. En dat deed ik. Heel soms kwam er een bloeding en dan laste ik een stopweek in en ging het weer goed. Dit ging ruim een jaar goed. En daar ging ik weer, na ruim een jaar succes. Constant bloedingen. Soms elke week, soms even dagelijks, soms om de dag. 

Afgelopen december was ik het zat en ging maar weer naar de huisarts. Ik moest het uitstrijkje voor 35- jaar laten maken en maakte me daar ook best zorgen over. Wat als die bloedingen daar mee te maken hadden? De huisarts kwam weer met het idee van de plaatsing van de Mirena en nam mijn zorgen qua baarmoederhalskanker al gauw weg. Deze bloedingen klonken echt als cyclus gerelateerde bloedingen. En het positieve was; grote kans dat ik tot de twee derde van de vrouwen zou behoren die geen menstruaties meer zou krijgen! Ik ging er dit keer echt voor! Al vond ik het wel spannend. Als ik mentaal maar okee zou blijven.   

3 januari 2023 werd mijn Mirena geplaatst en het uitstrijkje gedaan. Met gelukkig goed resultaat. De eerste weken van de Mirena voelde ik me wel wat wiebelig. Psychisch wiebelig en ook qua suikerspiegel, ik moest continu eten. Dit herkende ik wel van mijn stoppen-met-pil periode. Ik ben ook weer 3 kilo in korte tijd afgevallen. Net alsof mijn stofwisseling weer anders is gaan werken. Na een paar weken voelde ik mezelf er wel goed bij. Geen gekke dingen. Alleen de bloedingen blijven. Continu. Na een maand ben ik het bij gaan houden. Een keer 10 dagen bijna dagelijks. Dan weer om de dag. Vaak begint het in de ochtend en houdt het in de middag weer op. Alleen af en toe is het er ook ineens in de avond. Soms heel weinig, vaak heb ik meteen tampons nodig en als het begint lek ik vaak door. Dit is de reden waarom ik aan de spiraal ben begonnen. Geen bloedingen meer. De huisarts checkte na 6 weken of hij goed geplaatst was, toen ik vertelde van de bloedingen zei ze dat ik het nog een paar maanden aan moest kijken en als de bloedingen aan bleven houden (half april, dat is nu dus) weer terug mocht komen. Zij opperde het idee: spiraal eruit en een zwaardere pil gaan slikken. Ik vind dit geen goed idee en zit letterlijk met de handen in het haar. Voor nu, wil ik het nog een paar weken de kans geven. Misschien moet mijn lichaam er wat langer aan wennen. En sowieso wil ik als er iets gaat gebeuren weer terug naar een gynaecoloog. Die er toch wat meer verstand van heeft. Ik zie veel voordelen aan de Mirena-spiraal. Ook kan het bijdragen aan klachten in de overgang. En daar zie ik gezien mijn omstandigheden nu al, als een berg tegenop. 

Maar die bloedingen... ik ben er zo klaar mee. Al bijna 5 jaar ben ik opzoek naar een anticonceptie die werkt. Of zonder door het leven? Spookt de laatste tijd weer vaak door mijn hoofd? Mijn lieve man is ook bereid voor sterilisatie. Maar durf ik dat nu aan? En wat gaat mijn cyclus dan doen en wat als ik weer psychische klachten krijg? Dit risico durf ik eigenlijk niet te nemen. 

Ik hoor zo'n soortgelijk verhaal als dat van mij nergens, van niemand. Zijn er hier mama's die dit ook meemaken? Sowieso ben ik een voorstander van meer openheid voor anticonceptie en moeilijkheden op het gebied van zwanger raken. Het is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Praat erover met elkaar en wie weet kunnen we elkaar helpen!