Zal ik me maar eens voorstellen?

Het zal vast niet bij de juiste categorie zijn maar ik wist niet wat ik moest kiezen dus ik stel me maar voor bij het nieuws...Per slot van rekening is het iets nieuws wat ik ga vertellen hihi!!

Ik ben Carmen, 27 jaar, bijna 8 jaar samen en sinds kort gepartnerschapt met Dave - 32 jaar, moeder van een prachtige dochter Jackie Jael die op 7 oktober 2012 geboren is en ook "moeder" van een lieve golden retriever Luca en een mager minikatje Nina (allebei 10 jaar oud).

We wonen met zn allen in Spijkenisse, Zuid Holland in een tussenwoning op een steenworp afstand van een prachtig park waar we heel veel tijd doorbrengen met wandelen,skaten,picknicken en spelen.

Dave werkt fulltime in de Rotterdamse haven en ik ben fulltime mama met een uitkering. (Hoe ik daar aan gekomen ben leg ik hieronder wel uit)

7 jaar geleden kreeg ik na een periode van veel pijn en ellende te horen dat ik de ziekte van Crohn heb. Op dat moment heel vervelend, maar ik besefte op dat moment niet zo heel goed wat het inhield en wat het voor gevolgen zou hebben. Medicijn na medicijn na medicijn kreeg ik voorgeschreven, alles sloeg in eerste instantie aan waardoor we een gat in de lucht sprongen maar na ongeveer anderhalf tot twee maanden werd mijn lichaam resistent...Voor alles...Het enige wat een beetje werkte wat Prednison,wat ik dan ook bijna 4 jaar lang naast alle medicijnen heb gebruikt in alle mogelijke vormen. Na 4 jaar tobben, pijn,verdriet,ellende, ziekenhuisopnames en gewoon totale uitputting werd de conclusie getrokken dat er niks meer over was aan medicijnen en dat ik geopereerd zou moeten worden. "Uw gehele dikke darm moet eruit mevrouw". Dus dat hield in een stoma,waar ik nooit meer vanaf zou komen. Zit je dan met je 24 jaar... Heel mijn wereld stond op zn kop maar ik besefte heel goed dat ik eigenlijk geen keus had en wilde alles doen om maar van de pijn af te zijn. Bijkomend probleem was dat ze me verteld hadden dat ik door de buikoperatie waarschijnlijk geen kinderen meer zou kunnen krijgen. Dat deed veel meer pijn,want ik wilde heel mijn leven lang al moeder worden. Wat heb ik gehuild,geschreeuwd en gesnikt,me voor het eerst sinds ik ziek was echt "zielig" gevoeld. Maar zoals ik al zei, ik had geen echte keus dus de operatie ging door. Na een ellenlange periode in het ziekenhuis waarbij zo'n beetje alles is fout gegaan wat er fout kon gaan kon ik eindelijk thuis gaan herstellen. Wat voelde ik me goed!! Geen pijn,geen drama's!

Volledig hersteld besloten mijn mannetje en ik om eens volop te gaan genieten van het leven,we hebben festivals,concerten,vakanties en alles wat we maar konden verzinnen meegemaakt,echt een heerlijke periode!!

In december 2010 werd ik niet ongesteld in de stopweek van mijn pil. Vreemd, ik voelde me ook niet helemaal lekker,maar zwanger kon ik toch  niet zijn... Wel dus!! Hoewel het een shock was  en we er totaal niet op voorbereid waren kwam er na de test bij ons allebei een brede glimlach op het gezicht...We zouden papa en mama worden!! Ons geluk heeft niet lang mogen duren,we gingen voor een tijdsbepalende echo en daaruit bleek dat ons kindje na 7 weken gestopt was met groeien. Wat deed dat zeer,we waren al helemaal aan het idee gewend.

Na gecureteerd te zijn en het eerste verdriet verwerkt te hebben besloten we om het maar te proberen zonder pil,we waren duidelijk klaar om ouders te worden bleek uit onze gevoelens bij de eerste zwangerschap...In het begin was ik elke maand teleurgesteld dat ik ongesteld werd, wat was ik gefrustreerd maar na een tijdje heb ik mezelf gedwongen om het los te laten en te genieten van het leven wat we leidden. De woorden van de artsen galmden nog na in mijn hoofd ; "Waarschijnlijk kunt u geen kinderen krijgen". Maar wat zaten ze fout!! Eind maart 2012 had ik zere tepels,zat ik op mijn knietjes voor de wc en bewees de zwangerschapstest dat we in verwachting waren! Ow wat een geluk,maar wat een angst... Zou het goed gaan? Ik heb elke avond tegen ons kindje gepraat,gevraagd of het alsjeblieft bij ons wilde blijven,dat we er nu al zoveel van hielden en er altijd voor zouden zorgen. Blijkbaar heeft dat gewerkt want echo na echo bleef goed!

Halverwege mijn zwangerschap hebben we toch nog moeten vrezen voor het leven van ons kindje, toen ik 21 weken zwanger was kwam mijn darm klem te zitten en ben ik met spoed geopereerd aan mijn buik midden in de nacht. Ons kindje was alles waar ik aan dacht, ik heb gegild tot ik onder narcose was... Toen ik wakker werd met een snee van net onder mijn borstbeen tot schaambeen was ik ervan overtuigd dat het einde zwangerschap was. Maar op de intensive care voelde ik ons kindje alweer bewegen en schoppen!! Wat was ik gelukkig (en wat deed het zeer haha) om dat te voelen!! Elke dag daarna zijn ze van de verloskunde afdeling langsgekomen om het hartje te controleren en elke dag klopte en schopte ze er vrolijk op los!! Wat een stoer,sterk kindje!!

De tweede helft van mijn zwangerschap is gelukkig geweldig geweest, wat heb ik genoten en wat was ik snel hersteld van de operatie!! Bij 36 weken vond ons meisje het genoeg geweest en besloot om de boel alvast in gang te zetten door mijn vliezen te breken... 42 uur later had ik haar in mijn armen en tot op de dag van vandaag hou ik iedere seconde meer van haar,ik ben echt verliefd op ons kind, kan heel de dag naar haar kijken, wil haar alleen maar aanraken, met haar kroelen en kusjes geven. Daar moet ik elke dag om 4 uur mee stoppen want dan komt haar papa thuis die net zo verliefd op haar is en haar gelijk van me "afpakt" om zijn dosis Jackie te krijgen!

Ik kan nog zoveel meer vertellen maar het is al een boekwerk geworden dus als er vragen zijn, stel ze gerust!!