Yfke komt thuis...voor een paar dagen....

Alweer 8 maanden geleden dat we afscheid moesten nemen van onze mooie Yfke . Op 24 maart was haar afscheid. Soms lijkt het al jaren geleden en sommige dagen denk ik dat het gisteren was.

En beide keren doet het zoveel verdriet. Maar vooral ben ik zo trots op ons meisje. Ik wil iedere dag over haar praten. Mensen vertellen hoe mooi ze was. Dat ik een prachtige zoon en dochter heb. Maar vaak heb ik het gevoel dat iedereen er nu wel genoeg van heeft. Het leven gaat door en Yfke is weg... Maar voor ons blijft ze altijd bestaan. In ons hart en in ons gezin. Ze zal altijd bij ons horen. Gelukkig kan ik er binnen onze muren als gezin veel over praten. En heb ik een schat van een vriendin die me altijd steunt.  

Soms wou ik dat er een handboek was voor mensen die je dierbaar zijn. Hoe om te gaan met ouders die hun kind zijn verloren. Dat zal ons heel veel verdriet en pijn extra besparen. Dit was even een frustratie momentje nu verder hoe het ging de zaterdags na Yfke haar geboorte en overlijden dat ik werd ontslagen uit het ziekenhuis.

Woensdag ochtend 16 maart is Yfke geboren door middel van een keizersnede en de zaterdag ochtend erop mogen we naar huis. Ok ik mag ik naar huis. Yfke wordt niet echt gecontroleerd zeg maar.

Eerst worden alle controles uitgevoerd en alles lijkt goed. Marius krijgt allerlei papieren van de verpleegster. Ook een formulier waarop staat dat we toestemming hebben om met een "lijk" te mogen rijden....voor het geval de politie je staande houdt. Vreemd idee maar aan de andere kant ook wel logisch.

We pakken alles een beetje in en ontbijten nog even. Rond 10 uur komen de ouders van Marius. Ze mochten de auto in de parkeer garage zetten van de ambulance. Zodat we niet door de grote hal hoeven te lopen. Maar door een rustige sluip route naar de auto kunnen.

Ze komen met 2 rolstoelen. 1 voor mij en Yfke en 1 voor de wieg. De verpleegkundige helpt ons met alles in te pakken. 

En dan komt het moment dat ik instort. Ik vind het zo moeilijk. Ik ben nog niet buiten de kamer geweest. En hier konden we altijd samen blijven, hier was het veilig en daar komt nu een eind aan. Ik moet gaan loslaten en dat begint met het loslaten van de kamer.

Ik wil alles zelf doen...Ze is mijn dochter en ik zal voor haar zorgen. Ik maak het mandje van riet mooi voor haar op. We leggen er koelelementen in en dan onze trots onze mooie meid. De tranen biggelen over mijn wangen. Ik huil om haar, om Yfke zo volmaakt. Maar zo ziek...wat is het oneerlijk.

We leggen alle knuffeltjes om haar heen. En dat zijn er al heel veel. Zo geliefd is ze....dat doet me goed.

Nu moeten we de boze buitenwereld weer in. Hoe zal dat ons vergaan? De buren weten het al. Dit om te voorkomen dat ze ons komen te feliciteren of zoals bij Hidde zijn geboorte aanbellen en de buurt ooievaar in de tuin plaatsen.

We lopen over de gang. Yfke moet weer afgedekt  dit voelt zo naar. Maar begrip heb ik wel. 

We lopen naar de auto ik kijk alleen maar naar het mandje en de tranen komen nog steeds. Marius duwt me en verder ben ik in mijn eigen wereldje. Denk bewust even mezelf beschermen. De rit naar huis gaat goed. Wat pijn aan litteken maar dat is logisch. We praten wat over koetjes en kalfjes. En Yfke ligt bij Marius op schoot in haar mandje.

Als we thuis zijn is Marius zijn broer bij ons thuis . Hij doet de deur open want een sleutel hebben we niet. Die zijn we toen in alle hectiek vergeten. De mannen zetten de wieg in elkaar. Het was de bedoeling om de wieg boven in Yfke haar kamertje te zetten. Maar ik wil haar bij me hebben en het traplopen lukt me nog niet heel goed.

Dus ze komt mooi in de wieg in de woonkamer te liggen. Eerst ligt ze nog in haar mandje. Ze ligt lekker op mijn bed in de kamer. Daar kom ik eerst even tot rust van alles. En iedereen gaat naar huis. Wij hebben nog even een uurtje voor ons zelf. De kraamverzorgster komt om 12 uur en de begrafenisondernemer komt die middag.  Een heel raar idee om beide tegelijk in huis te hebben. Zo hoort het niet te zijn.

Yfke blijft nog even in haar mandje zolang de begrafenis ondernemer er niet is want die zorgt voor een koeler. Nu ligt ze nog op haar koelelementen.

Om 12 uur komt de kraamverzorgster. Marius en ik hebben duidelijk afgesproken dat er een echte klik moet zijn anders doen we het zonder. Ze hoeft me toch geen borstvoeding tips te geven....wat ik zo ontzettend graag had gewild.

Ze is een wat oudere vrouw van 61 jaar en oogt vriendelijk. Er is niet direct een klik maar dat is prima, ze is wat afwachtend. Ze vraagt of ze haar witte kleding wel of niet moet dragen. Ik vind dat geen probleem. 

We spreken af dat zij het huishouden doet en zorgt dat wij eten op vaste tijden. En mij ondersteund in dingetjes.

Ze zorgt ervoor dat alles door blijft gaan met alle drukte. Erg fijn. Achteraf hadden we ook niet zonder haar gekund. Echt een grote steun geweest.

Om 2 uur komt de begrafenisondernemer. Hier heb ik ook niet direct een klik mee maar ze is goed in haar werk. Ze legt alles een beetje uit. En het is de bedoeling dat we eerst met de kaart bezig gaan.

Die moeten we vanavond ontwerpen en door mailen. En dan wordt hij morgen (zondags) gedrukt en kunnen ze op de post zodat ze maandags worden bezorgt.

Rond 4 uur gaat ze weer en komen Marius ouders met Hidde. Hij moet eventjes wennen. Maar wat is het heerlijk om weer thuis te zijn met ons gezin. Het voelt zo compleet zo met ons viertjes.

Yfke ligt weer lekker in haar wieg op een sterke koeler...Deze vriest tot -18 °C. Dus ze bevriest echt.  Haar vasthouden is nu snel gebeurd. Ze is hard en ijskoud niet fijn meer om haar vast te houden. Maar het is goed zo blijft ze tot aan het afscheid mooi en we hebben haar al in ons hart gesloten. Iedere dag zijn er momentjes van afscheid nemen. En dat is ook goed denk ik. Vroeger werd het kindje bij je weg gehaald en kreeg je geen tijd om afscheid te nemen. Wij krijgen daar 8 dagen voor en dat is erg fijn.

We gaan aan tafel eten met ons drietjes en Marius en Hidde spelen nog wat samen. Zoals altijd. Wat kan je dan genieten van zulke normale dingen. Daarna gaan ze op de bank zitten, naast de wieg en lezen een boekje samen. Zo had het moeten zijn.... Ik kijk op ze neer en geniet van deze momenten. Mijn complete gezinnetje....

Daarna gaat Hidde op bed. En dat gaat ondanks alles heel goed. Hij slaapt als een roosje.

Wij gaan direct bezig met de kaart want die moet vanavond nog op de mail. De voorkant is duidelijk. Dat wordt een foto van make a memory van onze beide handen met Yfke haar voetje en haar naam in het oud roze.

Op de linker binnenzijde komt het gedichtje wat ik een paar blogs eerder heb geschreven.

De rechter zijde wordt in 2 varianten geschreven 1 voor de mensen die uitgenodigd worden en 1 voor de rest.

Wat was dat lastig.  We vonden het belangrijk dat mensen wisten dat Yfke 5 uur bij ons was geweest en niet dood is geboren. Ook wilden we laten weten dat ze een grote meid was. van 2500 gram en 43cm . 

Dat alles is gelukt. En we zijn er heel trots op. Raar maar daar kun je echt trots op zijn dat je dat voor je meisje hebt gedaan.

We mailen het door en zijn heel benieuwd naar het eind resultaat. Ik kan jullie al laten weten dat die geweldig was. Precies zoals we in ons hoofd hadden.

Het is erg laat en we gaan op bed. Marius boven ik beneden. Vind ik wel fijn om bij Yfke te waken. En er brand de hele tijd een kaarsje voor haar. 

Alleen het koeler slaat iedere 2a5 minuten aan. Dus het slapen gaat heel slecht. Ik spook wat door de woonkamer. Ook een slaaptablet werkt hier niet tegen. Het is een erg lange nacht. En de tv aanzetten vind ik nu zo ongepast. Voel me behoorlijk eenzaam.  Lag nu graag naast Marius. Maar heb nog geen trap gelopen. Dat is voor morgen met de kraamverzorgster een nieuwe uitdaging . 

Dit was de eerste dag thuis samen met Yfke....wat voelde dat dubbel. Maar die avond samen eten en boekje lezen was als van ouds. En Hidde die boven de wieg hangt en Yfke een aaitje geeft oooh zo mooi.