Wie ben ik nog?

Ik denk dat bijna elke nieuwe ouder diens nieuwe identiteit moet ontdekken.

Ik leef al een compleet ander leven vanaf het tweede trimester. Ineens was ik compleet afhankelijk. Ik had hulp nodig bij mezelf wassen, aan/uitkleden, koken, huishoudelijke taken, het huis uit gaan et cetera.

Voor de zenuwschade naar mijn linkerbeen (lees hierover meer in andere blogs) was ik vrij ondernemend. Ik had een voetreflexpraktijk aan huis en zag geregeld vrienden.

Ook met het gezin (mijn man Jelle heeft 2 zoons uit een eerder huwelijk) ondernamen we leuke uitstapjes. 

Kortom ik had gewoon een fijn leven wat we wilden delen met nog een kindje; Ons kindje.

Afhankelijkheid geeft onbalans. Jelle was niet alleen mijn man, maar ook mijn mantelzorger. En ook mijn moeder zat voornamelijk in de verzorgende rol. 
Dit was voor ons allemaal wennen. Mijn moeder had me wel vaker verzorgd, voor Jelle was het nieuw.
Samen vonden we een weg waarin we ook man en vrouw konden blijven. Onze liefde voorop.

Ik vond het jammer dat ik voor de zwangerschap niet nog wat laatste dingen kon doen voor de baby kwam. Maar meer dan 'jammer' was dat niet. Mijn focus lag op sterk worden voor de baby kwam. Vrienden kwamen in het ziekenhuis op visite en ook toen ik thuis was. Ik kon lastig ergens naartoe. En eerlijk gezegd had ik het druk genoeg met  ziekenhuis bezoeken en het zwanger zijn.

De babykamer werd klaargemaakt. Deze ruimte was eerst mijn voetreflexpraktijk. 

De spullen uit mijn voetreflexpraktijk werden verkocht of opgeslagen. Wie weet kon ik ooit een doorstart maken. Voor nu was het kamertje nodig voor de baby.

Helaas bleek net na de geboorte van Joah dat de praktijk opnieuw starten door nieuwe regelgeving m.b.t. de Wajong die ik ontvang niet meer haalbaar zou zijn.

Ik vond het wel even slikken, nooit meer voetreflextherapeut zijn.

Maar ik ben wel van: Waar de ene deur sluit opent een raam. Er zal vast wel weer wat op mijn pad komen.

De eerste tijd na de keizersnede en de complicaties (lees hierover meer in eerdere blogs) had ik geen energie om iets te ondernemen. Naast dat ik het fysiek ook niet kon.
Aan huis was genoeg aanloop, ik had thuiszorg, een Saar aan Huis, Ouder/Kind begeleiding, fysiotherapie en een huishoudelijke hulp.

Maar de meeste hulp stopte weer. Eerst stopte de Saar aan Huis, toen de thuiszorg, de fysiotherapie ging over naar eenmaal per week in de praktijk, Ouder/Kind begeleiding werd afgerond, de huishoudelijke hulp indicatie liep af en ook aan fysiotherapie gaat een einde komen.

Net op het moment dat ik fysiek weer sterk genoeg werd om bij een vriendin op visite te gaan en dit wilde voorstellen, verbrak zij de vriendschap.
Een andere vriendschap was al stilgevallen.

Dit waren net de mensen die ik voor de zwangerschap veel zag en redelijk in de buurt wonen.

En toen zat ik vooral thuis met een baby. Wie ben ik nog?
Ik werk niet en ben 24/7 met Joah. Ik mis de volwassen gesprekken.
Mijn man zegt: Ga er op uit. Maar waar moet ik heen?

Dit stuk is iets wat ik van te voren niet had kunnen bedenken. Het weer oppakken van het leven na 1,5 jaar.

Wat is iets van mij, wat maakt mij Michella?
En hoe verdelen we 'eigen tijd' eerlijk? Mijn man heeft zijn hobby's en sport grotendeels kunnen blijven doen de afgelopen 1,5 jaar. Nu moet ik weer invoegen in het leven.

Met vallen en opstaan vinden we hier onze draai in.
We vinden steeds meer een balans.

Wat ook helpt is de gastouder. Op de sociaal medische indicatie van de gemeente hebben we 1 dag in de week een gastouder. Die dag hoef ik niet 'aan te staan' en me 8 uur lang niet druk te maken over hapjes of vieze luiers. Dat is echt mijn dag.

Via mijn man ben ik ook in de LEGO hobby terecht gekomen en staan we met onze bouwwerken op beurzen.
Bouwen samen met een baby/dreumes is eigenlijk onmogelijk.
Gelukkig vind mijn moeder het belangrijk dat ik mijn eigen ding kan doen en dus heeft zij soms een Oma dag.
Heerlijk om dan een dag creatief bezig te kunnen zijn.

Ook ben ik me aan het oriënteren voor vrijwilligerswerk wat ik met Joah kan gaan doen.

Deze blog is ook van mij. Iets waar ik mijn gedachtekronkels kwijt kan.

Samen met Joah heb ik net de cursus Muziek op Schoot afgerond. Iets van ons samen met andere kindjes en diens verzorgers. 

Langzaamaan kruip ik uit mijn cocon en vind ik mezelf terug.

Iets wat ik de afgelopen 1,5 jaar ook meer heb moeten doen dan ooit is hulp vragen. Ik was er slecht in, nu zou ik mezelf toch wel een 8 geven.
En ik vraag dus ook hulp om leuke dingen te kunnen doen. Iets wat van mij is en waar ik energie en voldoening uit haal.

It takes a village to raise a child. Maak gebruik van je village!