Wereldlichtjesdag: het verhaal van onze Robin.

Ook ik steek vandaag twee kaarsjes aan. Een kaarsje voor het in 2015 overleden zoontje van goede vrienden en het andere kaarsje is voor mijn eigen lieve Robin. Hieronder zijn verhaal.

Op 21 oktober 2006 zijn Nino en ik getrouwd. Een belangrijke reden om te trouwen was dat we dolgraag samen een gezinnetje wilden gaan stichten. Een paar maanden voor onze grote dag was ik daarom ik met de pil gestopt en een kindje was meer dan welkom. Toch hielden we er rekening mee dat zwanger worden wel eens niet vanzelf zou kunnen gaan. Zowel mijn ouders als mijn grootouders hadden namelijk maar 1 kindje gekregen en dan ook nog pas na vele jaren huwelijk.

Onze trouwdag was prachtig, de zon scheen, al onze familie en vrienden waren erbij en we waren dolgelukkig. Drie dagen later vertrokken we op huwelijksreis naar Orlando, Florida. We genoten volop, gingen naar alle Disney Parken, maar opeens was ik doodziek. Ik moest overgeven en was ontzettend misselijk. Vast iets verkeerds gegeten dacht ik nog, maar toevallig had Nino hetzelfde gegeten en die had nergens last van. Opeens viel het kwartje: ik zou toch zeker niet zwanger zijn??? Snel naar een Walgreens voor een zwangerschapstest. We hadden die dag met oude vrienden van Nino afgesproken, dus ik deed de test ‘s pas avonds in ons hotel. Nou die test was binnen letterlijk 5 seconden hartstikke positief! We waren stomverbaasd, dit hadden we echt niet zo snel verwacht! Nino zei zelfs: “Doe die test morgen nog maar een keertje over, dan is alles vast weer normaal!”. Na een slapeloze nacht deed ik in alle vroegte nog een test, en zelfs nog een derde test. Toen konden we er niet meer omheen! We werden echt papa en mama! Dat we door het dolle heen waren, is heel zwak uitgedrukt. We kochten meteen de schattigste Disney baby kleertjes en knuffeltjes die we maar konden vinden, verzonnen namen en planden al volop aan de toekomst van ons kleine mannetje. Ik had namelijk van begin af aan heel sterk het gevoel dat er een klein lief jongetje in mijn buik zat. Ook stelden we het thuisfront op de hoogte: wederzijdse ouders konden zich gaan opmaken voor de komst van hun eerste kleinkind!

Vier dagen later kwamen er echter al de eerste scheurtjes in ons grote geluk. We zouden die dag terug naar huis vliegen, maar in de ochtend verloor ik een beetje bloed. We dachten aan een innestelingsbloeding, maar bij ons allebei greep de angst ons om het hart. In het vliegtuig moest ik nog een keer naar het toilet: geen bloed. Een immense opluchting. Maar eenmaal geland in Amsterdam was er wel weer bloed, en meer dan eerst. Toch belde ik vol goede moed de verloskundige. Mijn idee was dat als ik maar vertrouwen hield in ons mannetje en er rotsvast in geloofde dat het goed zat, het ook niet mis zou kunnen gaan.

De verloskundige stuurde me door voor een echo. Op vrijdag 17 november, na een slopende week afwachten, was het eindelijk zover. Nino zat voor zijn werk in de VS en kon niet met me mee. Gelukkig ging een lieve vriendin met me mee om met te steunen. In het kleedhokje aaide ik over mijn buik en smeekte ik mijn mannetje om alsjeblieft helemaal in orde te zijn. Tijdens de echo bleek echter dat het vruchtje vier weken oud was, terwijl ik op dat moment al acht weken zwanger had moeten zijn. Dit, in combinatie met het bloedverlies, wees erop dat ik waarschijnlijk binnenkort een miskraam zou krijgen. De echoscopiste zei letterlijk dat ik meer kans had om de loterij te winnen dan om dit kindje te voldragen. Nino en ik waren gebroken, we waren net aan het idee gewend dat dit lieve kleintje in ons leven zou komen en nu was het alweer voorbij.

Omdat ik echter altijd een onregelmatige cyclus gehad heb, maakte het ziekenhuis toch een afspraak voor een nieuwe echo voor over 2 weken. Die 2 weken waren slopend. Werken kon ik niet, ik kon alleen maar huilen en was ontzettend gefocust op ieder krampje en ieder pijntje in mijn buik. Het bloedverlies hield niet op, maar zette ook niet door. Misselijk van de zenuwen gingen Nino en ik samen naar de tweede echo. Tijdens die echo stond onze wereld weer opnieuw op zijn kop, naar nu in positieve zin! Ons kleintje was gegroeid en zat nu keurig op 6 weken! Ook werd er een klein wondje in mijn vagina ontdekt dat het bloedverlies zou kunnen verklaren. Nino en ik konden het niet geloven en waren dolgelukkig, al bleef de angst op de achtergrond ook zeker aanwezig. Het vruchtzakje kan immers doorgroeien nadat het kindje al overleden is en met 6 weken is er nog net geen hartactie.

We kregen daarom opnieuw een afspraak voor een derde echo, weer anderhalve week afwachten. Volgens de nieuwe telling zou ik dan 7 weken en 3 dagen zwanger zijn en dan moest er op de echo zeker weten een kloppend hartje te zien zijn.

Bang maar ook vol vertrouwen in ons kleine mannetje gingen Nino en ik op 11 december naar de derde echo afspraak. Groot was de klap toen bleek dat er toch geen hartje was en dat al onze hoop nu definitief verloren was. Ons lieve kleintje was er niet meer.

Omdat deze situatie nu al langer dan een maand duurde en ik al die tijd al bloed verloor, werd besloten tot een curettage op 13 december. Ik koos ervoor de ingreep onder volledige narcose te ondergaan. Hoe minder ik ervan mee zou krijgen, hoe beter. Ook vroeg ik of we ons kleintje na de ingreep mee naar huis mochten nemen. In het ziekenhuis zou hij namelijk samen met het andere “ziekenhuisafval” verbrand worden. Dat voelde voor ons absoluut niet goed. Hoe klein hij ook was en hoe kort hij ook in ons leven geweest was, dit was ons kindje, we hielden van hem en we wilden hem een waardig afscheid geven.

De curettage was 2 dagen later op woensdag en het was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Hoewel ik wist dat mijn kindje overleden was en dat het voor mijn eigen gezondheid echt uit mijn lijf moest, voelde het verschrikkelijk. Zolang ons mannetje nog in mijn buik zat, had ik het gevoel dat hij veilig en warm was en dat ik toch nog een klein beetje voor hem kon zorgen.

Toen ik bijkwam uit de narcose, voelde ik een messcherpe pijnscheut in mijn buik. Tegelijk zag ik een klein wit potje aan het voeteinde van mijn bed staan. Alles wat er over was van onze dromen over een gezinnetje. Omdat kinderen krijgen in mijn familie namelijk best moeizaam ging, waren we echt doodsbang dat we onze eigen enige kans op een kindje nu verspeeld hadden.

Die zaterdag reden Nino en ik samen naar Maastricht. Het potje op mijn schoot. Ik had het samen met een kleine Nijntje knuffel in een gele Nijntje omslagdoek gewikkeld. Het potje zelf had ik helemaal versierd met Bambi - stickers en ik had er de naam van ons kleintje opgezet: 🦋Robin🦋.

Samen hebben we ons kindje begraven achter het graf van mijn opa en oma van moederskant. Mijn oma heeft bij ons in huis gewoond en heeft altijd voor mij gezorgd toen ik klein was. Ik vond het een troostend idee dat ze nu ook voor onze Robin zou zorgen.

Ter nagedachtenis aan Robin kreeg ik van Nino een prachtige kristallen Swarovski vlinder. Zelf kocht ik een klein gouden vlindertje dat ik sindsdien altijd draag, eerst aan een kettinkje en nu aan mijn armband. Ik omring me sowieso graag met vlinders en als ik ‘s zomers een vlindertje zie fladderen, voelt het, zelfs na al die jaren, nog steeds als een kleine groet van ons mannetje.

Robin bleek gelukkig niet onze enige kans op een kindje. Eind mei 2007 was ik zwanger van ons lieve Regenboogje Charlotte en anderhalf jaar na haar geboorte mochten we ook onze lieve Caitlyn in ons gezin verwelkomen. Toch had ik altijd het gevoel dat we nog een zoontje hadden moeten hebben. Dat Robin ook echt onderdeel van ons gezin had moeten zijn. Ik had de hoop al bijna opgegeven, toen ik, op mijn 40e, toch nog zwanger bleek van ons derde kindje. Van het begin af aan wist ik dat het deze keer een zoontje zou zijn en ik was ook uitgerekend in dezelfde week dat Robin geboren zou zijn.

Op 22 juli 2013 verwelkomden Nino en ik dan eindelijk ons lieve zoontje. We noemden hem Liam Nino Robin, naar zijn opa van vaderskant, naar zijn papa en naar zijn kleine grote broertje. Na bijna 7 jaar maakte Liam ons gezinnetje zo alsnog compleet.