Wat een jaar

In mijn vorige blog vertelde ik hoe de operatie van onze zoon de dag van te voren afgezegd werd, hoe we de sonde eruit haalden en dat we een afspraak hadden bij de fertiliteitsarts.
Helaas bracht deze niet zo'n best nieuws. Er zit een grote Niche door de keizersnede en calcificaties. Wat dit precies doet met mijn vruchtbaarheid weten we niet. Ook weten we nog niet of de verklevingen terug zijn. Ik mocht bloed prikken om de hormoonlevels te checken en moet nadenken of ik weer terug het hele ziekenhuisgebeuren in wil op weg naar een tweede kindje, waar we eigenlijk nog niet klaar voor zijn, maar die we wel heel graag willen. De fertiliteitsarts zei:

Slik... dat had ik niet verwacht. Dit i.c.m. een heel heftige gebeurtenis op het werk en de spanning rondom zijn operatie was even te veel. Die week en de week erna ging het niet goed meer op het werk. Dan besluiten de arbo-arts, mijn werkgever en ik samen dat het even genoeg is. Ik blijf een paar weken thuis. Hierin valt ook zijn verjaardag en de nieuwe datum van de operatie, dus alleen ontspannen zal het niet worden. Het is een heleboel herbeleven. 

Gelukkig gaat het heel goed met het leren drinken en eten. De sonde blijft eruit en hij maakt steeds meer stapjes. Op zijn verjaardag eet hij voor het eerst enkele hapjes krentenbrood en op zijn verjaardagsfeestje zelfs een groot stuk kwarktaart. Zijn verjaardagsfeest was perfect. Hij heeft het enorm naar zijn zin gehad, goed gegeten en we hebben fijn genoten met familie en vrienden. Niet normaal wat er in een week allemaal gebeurd is in dat koppie van hem. Het één na het andere wil hij proeven en hij eet met de dag meer fruit en groente. Boterhammen lukken nog niet goed, eierkoek en krentenbol wel.

We zijn zo trots op hem dat hij dit allemaal doet. Een tijdje geleden hadden we nooit verwacht nu sondevrij te zijn. Maar wat zal de operatie met zijn eetgedrag doen?
11December worden we gebeld of we al wat eerder kunnen komen, want de operatie is vervroegd, dus we rijden vroeg naar Rotterdam toe. Onderweg moet ik al een traantje wegpinken door alle herinneringen en gevoelens die dit met zich meebrengt. Ik ben nerveus of het wel doorgaat. Hij zal toch niet te verkouden zijn?
Eenmaal daar met ons kind weer in hetzelfde ziekenhuisbedje als waar hij maanden in gelegen heeft, kom je weer gelijk in de ziekenhuismodus. We liggen op de kamer bij een ander kindje van 4 maanden wat al geopereerd is. Ik zie het gewicht van het kindje op het whiteboard staan. Slik. 4 maanden.. zo oud was die van ons tijdens zijn grote openhartoperatie. Ook zijn gewicht stond toen op zo'n whiteboard, maar dit kindje weegt veel meer dan onze inieminie toen woog.

Mijn man en ik voelen allebei dat we hier ook weer weken kunnen zijn en in de ziekenhuismodus staan, als het nodig is. Bizar hoe geprogrammeerd we inmiddels zijn. Dan beseft het personeel zich dat hij niet lang genoeg nuchter is gebleven om al eerder voor de OK te mogen. Prima... we wachten wel. Hij krijgt een verdovende zalf op zijn handen voor de infuusjes en we doen er sokken overheen. Het OK-jasje wordt weer klaargelegd en ik zie hem weer voor me rondom zijn hartcatheterisatie in datzelfde jasje. Zo wit als hij toen was. Een arts komt langs en bekijkt zijn billen. Die zijn een beetje rood. Ik zou het zelf niet eens luieruitslag durven noemen. Toch vindt de arts het onverantwoord om hem nu te opereren aan zijn ballen als het daar al geirriteerd is. We moeten naar huis en sudocreme gaan smeren. De operatie gaat niet door.
Ik ben woest. Niemand heeft ons verteld dat we moeten letten op luieruitslag... bij een kind van 12 maanden. Natuurlijk hebben die soms uitslag! Als we dit hadden geweten, hadden we eerder sudocreme gesmeerd. Dit had voorkomen kunnen worden.
Natuurlijk is het vervelend dat we meer dan een uur gereden hebben, hij nuchter is gebleven, mijn man vrij heeft geregeld op het werk enzovoorts, maar daar gaat het in ons geval niet eens over. We komen hier alles herbeleven. We leven tijden in spanning hiernaartoe. Hij moet binnenkort ook nog een hartcatheterisatie en met de logopedist en diëtiste zijn we keihard aan het werk om hem te leren eten. En dit is nu de tweede keer dat de operatie gecanceld wordt, door een totaal te voorkomen reden.
Pijnlijk...  

Eenmaal thuis probeer je een knop om te zetten, maar dit gaat niet zomaar. We gaan weer energie steken in dingen die iets opleveren. 
Al het verdriet en de frustratie is er al genoeg. Mogen dingen dan gewoon even rustig verlopen? Kan ik even aan iets anders denken dan de angst om mijn kind te verliezen en de angst om geen tweede kindje te mogen verwelkomen?

Ik start een eigen bedrijf.

Ik ga wasbare newbornluiers verhuren. Om mensen te helpen kennis te maken met het mooiste product voor babies wat er is.
BamBooBum heb ik het genoemd. Hij staat ingeschreven bij de KVK en de website is bijna klaar. Nu hopen dat vrouwen in verwachting net zo blij worden van dit product als ik dat werd.
www.instagram.com/bamboobumluiers

"Als ik alles kon vergeten
Als ik nu zou mogen kiezen
Om nooit meer zo te breken
Omdat er niets te breken was
Als ik jou zou kunnen ruilen
Voor een ongeschonden hart
Maar door de pijn te wissen
Zou vergeten wie je was
Dan zou ik het wel weten lief
Doe mij maar het verdriet"

Doe mij maar het verdriet- Maaike Ouboter