Waarom willen we zo graag uniek zijn?

Ik blijf graag op de hoogte van wat zich afspeelt in moederland en volg dan ook verschillende platforms, winkels en magazines die zich met opvoeden en kinderen bezig houden. Iedere dag verschijnt er wel een lijstje met unieke babynamen op mijn tijdlijn. Een marginale ergernis, maar wel eentje die me bezighoud. Want unieke babynamen, dat zijn er niet zoveel. De kans dat de naam op dat lijstje al aan een ander kindje is gegeven is namelijk vrij groot, ik denk vrijwel 100%. Op het moment dat je dus zo'n unieke naam kiest voor jouw wondertje is deze niet uniek meer, er was immers al een baby die met zijn naam op dat lijstje kwam. 

Uniek, betekend namelijk: enig in zijn soort. En niet enigst trouwens, waar veel mensen ook nog weleens moeite mee hebben.Ik herinner me de uitspraak van mijn geschiedenis leraar die het verschil haarfijn wist uit te leggen: "Misschien is dat enig kind ook wel de enigste, maar dat is subjectief. Dat ze de enige is, daar is geen twijfel over". Enfin, daar ging mijn ergernis niet over. De ergernis gaat over het rondstrooien met de term uniek en de drang om het te willen zijn. 

Waarom zou je zo graag een unieke naam voor je kind willen hebben? Ik hoor u al roepen: "Ik wil niet dat als ik de naam van mijn kind roep er drie kinderen omkijken." De kans dat dat gebeurd is vrij klein. Na een kijkje op de site van het CBS en SVB zag ik de volgende cijfers: in 2015 zijn er (om en nabij) 83000 meisjes geboren. Dat jaar was Emma de populairste meisjesnaam die 793 keer is gegeven. Een snelle rekensom brengt mij tot de conclusie dat dit nog niet eens 1% van de meisjes is die zijn geboren in 2015. Maar wacht eens even, er zijn ook populaire namen die anders worden geschreven, maar ook hierbij zijn de statistieken niet schrikbarend: Saar, Sara en Sarah bij elkaar opgeteld kwam aan 1,7%. Niet te verwaarlozen, maar om er nu Zarah van te maken om zo lekker uniek te zijn vind ik wat overdreven. De uitkomst blijft dat je kind gewoon Sara heet alleen dan lekker hip geschreven, met als gevolg dat je kind haar hele leven zal moeten zeggen Zarah met een Z en een H op het einde. 

De vraag die bij mij dan ook bovenkomt is, wil je zelf graag lekker uniek zijn omdat je kind zo lekker anders heet of wil je je kind uniek laten zijn? Zich uniek laten voelen? Ik herinner me dat ik vroeger graag wilde zijn zoals mijn klasgenootjes, als je niet teveel uit de toon valt is dat over het algemeen het fijnste voor een kind. Maar wij als ouders willen graag onze eigenheid tonen door onze kinderen. Hipster kinderen, niet teveel Hema want half Nederland ligt zo in de wieg. Het moet gek, hip, modieus, edgy en het liefst ook nog grappig. Want hey: hoe unieker mijn kind, hoe unieker ikzelf lijkt het credo. 

Maar waarom willen we nu zo graag allemaal uniek zijn? Ik vind het heerlijk om herkenning te vinden bij andere vrouwen, moeders, stadsgenoten whomever. Dat is juist wat de cohesie brengt, overeenkomsten. De populaire illusionist Victor Mids gebruikt dit zelfs voor zijn trucs. Hij stelt een (niet bestaande) overeenkomst vast om vertrouwen te winnen. "Hoe heet je, Linda? Dat is ook toevallig, zo heet mijn moeder ook". 

Het lijkt me dus helemaal niet zo fijn als we allemaal unieke schepseltjes gaan modelleren. Al hoewel, het naam spel trauma zal bij de komende generaties wel wat herkenning opleveren evenals de: Ik mocht van mijn moeder niet naar de H&M en ZARA maar moest hippe designkleren aan kinderen of de mijn moeder streste een paar maanden de pan uit voordat ik jarig was omdat mijn kinderfeestje wel uniek moest zijn garde. 

Kinderen zijn met al hun karaktertrekken, uiterlijkheden, intelligentie, denkwijzen en talenten al uniek genoeg. Geniet daarvan en als je dan zo heel erg de drang hebt om uniek te zijn, ga skiën in de Sahara of probeer de eerste mens te worden die haren eraan kan knippen in plaats van eraf. Maar laat je kinderen alsjeblieft gewoon lekker zichzelf zijn.  

zoals jij is er geen één en dat is al uniek genoeg. 

Bron: loesje.nl