Waar is de menselijkheid in de Jeugdzorg?

Waar is de menselijkheid in de Jeugdzorg? Dat vraag ik me al bijna een week af. En het motiveert mij alleen maar meer en meer in mijn studie om op die vraag antwoord te gaan krijgen. Natuurlijk niet alleen de Jeugdzorg, maar daar gaat het voor mij nu wel even om. 

Op een eerder blog heb ik eens de reactie gehad: "Ik begrijp je verbazing/verontwaardiging over de situatie niet." Laten we voorop stellen dat ik sommige reactie echt wel kan begrijpen, jullie lezen flarden van mijn situatie in mijn blogs, waarin ik niet alles kan en mag delen. Ik probeer me altijd zo goed mogelijk te verwoorden en besef ook dat ik soms anders overkom dan dat ik zou willen, dat vind ik ook echt het lastige aan schrijven. Maar de verontwaardiging zit hem voor mij niet zo zeer over de situatie, meer over het handelen van de Jeugdbeschermers, die zouden moeten handelen in het belang van de kinderen en ouders. Hiermee wil ik echt niet iedereen over 1 kam scheren, er zijn echt wel mensen die willen luisteren en daar ook iets mee doen. Ik heb 15 maanden geleden de keuze gemaakt om de kinderen tijdelijk uit huis te laten plaatsen, op vrijwillige basis. Dit is een ontzettend lastige keuze geweest, zeker omdat ik er op dat moment ook niet helemaal was. Ik stond in overlevingsstand, wist niet hoe ik verder moest met mijn leven, laat staan dat van de kinderen. Afijn, dat is meer over te lezen in mijn ander blogs. En ik zit me hier nu weer te verantwoorden, terwijl dat eigenlijk helemaal niet nodig is, maar goed. Helaas is het allemaal anders gelopen dan dat mijn in eerste instantie verteld was. Hier moet ik dagelijks mee zien te leven, en zoals ook in andere blogs te lezen is word ik ook nog regelmatig veroordeelt om de keuze die ik toen heb gemaakt. Ik durf nu eigenlijk wel te zeggen dat de keuze voor mij werd gemaakt, maar goed daar wil ik geen discussie over. Inmiddels is de vrijwillige uithuisplaatsing omgezet naar een gedwongen uithuisplaatsing met een onder toezicht stelling (OTS). Ik sta hier nog altijd een beetje dubbel in, maar goed. Door de OTS maatregel is Jeugdbescherming Brabant (JBB) ondertussen betrokken, sneller dan verwacht. Gelukkig ook maar, want er moet een hoop gebeuren en veranderen (daar kan ik nog wel 100 blogs over schrijven!). Tijdens de overgang van CJG naar JBB ben ik benaderd door een lokale stichting die zich inzet voor gezinnen rondom de feestdagen, en dan in het bijzonder voor Sinterklaas. Vorig jaar ben ik hier met de kinderen geweest, hebben het ontzettend naar hun zin gehad en hebben het daar nog regelmatig met mij over. Deze lieve dame stuurde mij een berichtje of ik dit jaar ook wilde komen met de kinderen. Ik zelf had nagedacht over wat ik zou willen, maar kwam er niet goed uit. Ik was dus ontzettend blij met deze vraag. Er was een beetje haast bij, iv.m inkopen en organisatie. Nou, dat begrijp ik als geen ander. Op de dag dat zij mij benaderde was het ook bezoekdag aan mijn kinderen. Dus teruggekoppeld aan haar dat ik de kinderen later die middag zou zien en dan een verlanglijstje met de kinderen zou maken.

Alsof de duvel er mee speelde vroeg mijn zoon nog voor hij hoi tegen mij had gezegd: "Sinterklaas is weer in en land, en vorig jaar mochten we naar zijn feestje komen, mag dat dit jaar weer?" Ik gaf aan dat ze uitgenodigd waren en dat we maar snel een verlanglijstje moesten gaan maken. Zo gezegd zo gedaan, en die lijstjes heb ik dezelfde avond nog teruggekoppeld aan de organisatie. Meteen ook de vraag uitgezet onder alle betrokken hulpverleners en JBB dat we zijn uitgenodigd met het hele verhaal en planning erbij. Ik had op dat moment al een emailadres een betrokken Jeugdbeschermer van JBB, maar een kennismaking hadden we nog niet gehad. Na flink wat pushen is het gelukt die kennismaking wel plaats te laten vinden. En ook daar weer aangegeven dat we zijn uitgenodigd voor het Sinterklaasfeest, tijdsschema doorgegeven, want er moet begeleiding mee. Dat heeft ooit iemand verzonnen, ik mag mijn kinderen onbegeleid niet bezoeken. Dat zou er vorig jaar februari al af gaan omdat het CJG had geconstateerd dat het eigenlijk overbodig is (en ook belachelijk veel geld kost!) De jeugdbeschermers gaven aan het dossier nog niet volledig te kennen, dus tijdens de kennismaking konden ze nog geen antwoord geven. Ze zouden later die week overleg hebben me alle betrokken instanties en hulpverleners over de gang van zaken en dus ook de begeleiding voor die avond, het zou gaan van 17:30 tot ongeveer 19:30 uur. Toen bekroop me al een heel naar gevoel. Een overleg, waar ik niet bij aanwezig ben, ik dus niet aan kan vullen of argumenten naar voren kan brengen dat de feestdagen al zo ontzettend klote zijn zonder de kinderen, en dat ik eigenlijk in de maand december het liefst wegvlucht om het allemaal dragelijker te maken. Maar goed, ik zou afwachten. Die dagen van afwachten kropen voorbij. Het overleg zou op vrijdag ochtend plaats vinden, die dag is een dag dat ik thuis moet studeren, maar ik was er met mijn hoofd niet bij en heb die dag wel 80 keer mijn mail geopend om te kijken of er al bericht was. Een appje gestuurd of ze me alsjeblieft kon mailen. En toen kwam daar de mail: begeleiding regelen was onmogelijk voor dat moment en onbegeleid kan niet! 

Kijk, ik snap dat er met mij nog meer gezinnen in heel Nederland waarvan de ouder hun kind alleen onder begeleiding mag zien. En ik snap ook dat iedereen een werktijd heeft, en ik snap dat de Jeugdbeschermers werken van 09:00 uur tot 17:00 uur, en dat ze daarna hun privé hebben. Snap ik echt allemaal, maar kom op, uitzonderingen zijn er ook om gemaakt te worden. Zeker rondom de feestdagen! Als ouder van een uithuisgeplaatst kind of kinderen moet je al zoveel missen. Tel daar dan ook nog het feit bij op dat we al ruim een jaar draaien op een traject waarin gewoon geen duidelijkheid is, er het afgelopen half jaar meer bezoeken zijn afgezegd dan dat er zijn doorgegaan en dat ik ze maar 1 keer per twee weken zie! Waar ik het gewoon niet mee eens ben! De herfstvakantie zou ik iets leuks met ze gaan doen en zonder dat van te voren te communiceren is dat ook niet door gegaan! Er is mij de afgelopen maanden zoveel ontnomen! Ook de overgangsfase van het vrijwillig kader naar het gedwongen kader is gewoon niet netjes verlopen. En je mag zeggen dat ik nu heel makkelijk in een slachtoffer rol kruip, dat dit iets is waar ik zelf voor gekozen heb en het allemaal even zwart wit moet zien, mag allemaal. Maar ik heb hier niet voor gekozen! Ik heb gekozen voor veiligheid van mijn kinderen, niet voor een circus waar ik in ben beland, waarin niet gecommuniceerd wordt, waarin mijn rechten als moeder niet 1 keer geschonden zijn, maar meerdere keren opnieuw. Waarin misbruik is gemaakt van het vrijwillig kader, want moeder vind het toch wel goed. Nee, ik vind heel veel dingen niet goed, en dat mag ik kenbaar maken. Ik ben hier niet de enige die tegen aanloopt, en het moet eens een keer afgelopen zijn! Het is niet zwart of wit, er zit heel veel tussen. Daar mag wat meer naar gekeken worden, ook als hulpverlener en jeugdbeschermer. En dan wordt er door de jeugdbeschermer gezegd: "Wellicht kunnen we een Sinterklaas momentje inlassen tijdens het reguliere bezoek op 6 december." Fijn, maar daar gaat het niet om. Het gaat er voor mij om, dat leuke momenten worden afgenomen, waar iemand zich belangeloos inzet voor mijn kinderen! Die haar hele ziel en zaligheid in dit stopt, ten behoeve van een ander. En dat ze mij dan een moment afpakken oké, maar de kinderen, dat doet me nog veel meer pijn. Dan vraag ik me af waar de mens is in de Jeugdzorg, de echte mens. Want die mis ik. En daar leer ik van hè, net zo goed. Daar leer ik van dat ik als toekomstig Ervaringsdeskundige dat stukje menselijkheid in de zorg en welzijn terug wil brengen, mensen wil zien voor wie ze werkelijk zijn. Beleid mag er zijn, maar het moet wel menselijk blijven! 

Gelukkig is er ook en betrokken hulpverlener die wel mens is, mij tot steun is en mij de komende tijd ook gaat steunen, door samen te kijken wat ik wel wil en wat wel mogelijk is. Er moeten dingen veranderen, er moeten duidelijke afspraken gemaakt worden omtrent de kinderen en het aller belangrijkste voor mij is dat 1. de hulpverlening van de kinderen eindelijk geregeld gaat worden omtrent de trauma verwerking en 2. dat de bezoeken vast worden gelegd, met duidelijke afspraken voor als het een keer niet door kan gaan. Want ik ben en blijf moeder en wil mijn kinderen gewoon kunnen blijven zien, meer nog dan sommige mensen denken! Ik sta er mee op en ga er mee naar bed..... Het sijpelt door in alles wat je doet, maar met de feestdagen juist nog even meer! 

Lees ook: Waarom jij de DEPLAY Kids Tablet wil hebben