Herstellen, dat doe je zelf!

Herstellen doe je zelf, maar niet alleen. Deze term hoor je tegenwoordig overal wel voorbij komen. Maar wat als je complete sociale netwerk weg valt? Natuurlijk is er een huisarts, praktijkondersteuner en in mijn geval al een behandelaar binnen de GGZ. Maar dat is toch anders dan de mensen die je langer en beter kennen en dichterbij je staan. Nu hoor ik je afvragen wat er gebeurd is dat mijn netwerk weg viel en alleen mijn partner overbleef. Op onze zomervakantie heeft zich een incident van huiselijk geweld voorgedaan, waar de kinderen getuigen van zijn geweest en ik een gebroken neus e hersenschudding op liep. Na drie weken apart van hem te hebben geleefd besloot ik om terug naar huis te gaan en door te gaan met onze relatie. Mijn kinderen wilden niet, waren bang en voelde zich niet veilig in ons huis. Ik stond na het incident op standje overleven, kon nauwelijks voor mezelf zorgen of keuzes maken, laat staan voor hun. Zo is de netwerkplaatsing ontstaan waar je in een andere post meer over kan lezen. Voor het incident was ik al in behandeling bij GGZ, voor depressie, burn-out en voor de diagnoses die eerder vast gesteld waren; ADHD, borderline, dwangmatige persoonlijkheidsstoornis en vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Maar het huislijk geweld je het feit dat ik de kids niet meer elke dag zag heeft me behoorlijk onderuit gehaald. De overweldiging was echt heel groot, ik was mezelf compleet verloren, vertrouwen was gebroken en mentaal was dit de genadeklap. Suïcide, automutilatie (mezelf snijden), nachtmerries en een heftige depressie overheerste mijn leven. Toen ik besloot door te gaan met mijn relatie snapten niemand dit. Iedereen vond dat ik beter af was zonder, dat ik maar weer opnieuw moest beginnen. Ik wilde dit niet. Ik geloof in het goede van de mens, in verandering en ik heb vanaf het moment dat dit gebeurde altijd geweten dat dit iets is wat ook hij niet wilden. Gelukkig is gebleken dat mijn gevoel gelijk had. Hij kwam tot inzicht dat er hulp nodig was en heeft dit tot op de dag van vandaag ook nog! De afgelopen maanden hebben we samen heel hard gewerkt, individueel en samen. En daar ben ik blij om! 

Even terug naar de fase van overweldiging, want dat was heftig. En waar begin je als je jezelf volledig kwijt bent? Zoals ik al zei, ik was gelukkig al in behandeling en ik denk eerlijk gezegd dat dat ook wel mijn redding is geweest. Met suïcidale neigingen op een wachtlijst moeten staan is niet tof. Bij mijn behandelaren gingen alle alarmbellen af en er werd van alles ingezet. Om mijn emoties te leren reguleren ging ik de emotie regulatie cursus volgen (Basis-vers), dat gaf inzicht en was fijn om in een groep te doen. Ik had eerder al een crisis signaleringsplan, maar dit ging er net wat dieper in. Maar het bleek niet genoeg. Ik was mijn dagstructuur en invulling compleet kwijt. Diederick zijn leven ging door, moest gewoon elke dag naar zijn werk. En mijn doelen waren weg, geen kinderen om voor te zorge, niemand om op terug te vallen. Een 6 weeks programma werd opgezet om me uit crisis te halen. Een deeltijd programma op de HIC werd opgezet, opname wilde ik niet. Ik moest en zou in de avond gewoon thuis in mijn eigen bed slapen Leuk, maar na 6 weken viel ik weer in een gat. Op dat moment dacht ik ook dat ik hier nooit meer uit zou komen. De grote ommekeer kwam voor mij toen ik de serie over de Yes we can kliniek keek op Videoland. Ik weet niet precies hoe, maar dat heeft mij in beweging gebracht en heb daarmee opnieuw om hulp gevraagd. En daar begon mijn herstel! Ik voelde een bepaalde vechtlust opkomen, voor mezelf en voor mijn kinderen. Ik vroeg opnieuw om hulp. Ik ging iedere week trouw naar de vaste gesprekken met psycholoog en psychiater, maar er was meer nodig dan dit. Ik moest onder de mensen komen, handvatten maken voor de rest van mijn leven. En zo kwam ik terecht bij Centrum voor Veerkracht en Stabiliteit (CV&S). 12 weken lang reed ik 4 dagen per week naar Tilburg op en neer, om een programma te volgen in groepsverband. Een intens en heel mooi programma volgende, in een groep. Met professionele begeleiding, professioneel, bekwaam en ook heel vriendschappelijk. Vanaf het eerste moment dat ik dat binnen kwam voelde ik me veilig. Er viel toen al een last van mij af. Ze hielpen met alles, maar ik moest het zelf doen. 

De eerste dag werd ik ook gelijk al voorgedragen om inbreng te doen. Heel spannend, want voor het eerst moest ik naar mijn gevoel toe. Begon de overlevingsstand, die een aantal maanden heeft geduurd, van mij af te vallen. Ik begon van alles te voelen. Ik leerde mijzelf uiten op en positieve manier, echt naar de kern van mezelf te gaan. Wat heb ik nodig, wie ben ik buiten mijn psychische kwetsbaarheden, wat kan ik, waar ben ik goed in? Allemaal vragen die naar boven kwamen. Na het uitwerken van een gedachtendschema over wat er is gebeurd tussen mij en mijn partner kon ik alles op tafel gooien wat mij dwars zat. Helaas alleen in de kliniek, tot de dag van vandaag heb ik nog niet alles uit kunnen spreken tegen Diederick wat mij dwars zit. Maar dat komt wel. Herstel kun je niet dwingen, alles op zijn tijd. Natuurlijk wil je zo snel mogelijk weer de oude zijn. Maar ik zal de oude niet meer worden. Ik leef nu op veel vlakken voorbij mijn kwetsbaarheid, op sommige vlakken nog met en wat de kinderen betreft overweldigt mij het nog steeds. Op verschillende levensgebieden zit ik in verschillende fases van herstel. En ik ben me er ook zeer van bewust dat er geen einddoel is in herstel, het is nooit klaar. Maar door dat je weet hoe met bepaalde dingen om te gaan gaat het in de loop van de tijd sneller. Kun je je sneller herpakken.De belangrijkste boodschap die een psychisch verpleegkundige mij mee gaf: “Niemand, maar dan ook helemaal niemand heeft het recht jou leven zuur te maken”. 

Na een paar weken leefde ik weer helemaal op, het onder de mensen zijn deed mij goed. Ik voelde me kind aan huis. Daagde mijzelf uit met vragen, maar ook mensen in mijn groep durfde ik wat meer uit te dagen. Een persoon die mij het meest is bij gebleven, de ervaringsdeskundige. Ik heb zulke fijne, mooie, moeilijke, emotionele gesprekken met haar gehad. En op het laatst werd bewezen dat toeval niet bestaat. Het allerlaatste lesblok wat ik met haar had, was individueel. Dat had echt zo moeten zijn. Het kijken van de docu van de Yes we can kliniek had al een zaadje geplant, de ervaringsdeskundige van CV&S heeft dat plantje water gegeven. Halverwege mijn tijd wist ik al dit wil ik ook. En daarom was vooral dat laatste gesprek, 1 op 1 zo fijn. En dan van zo iemand te mogen horen dat ze mijn doorzettingsvermogen en veerkracht bewondert, is het fijnste wat je kan horen. Toen de 12 weken erop zaten was het even spannend. Maar er waren nieuwe doelen gesteld, handreikingen gedaan en inzichten gegeven. Dingen in een keer weer zelf gaan doen en niet meer dagelijks onder de mensen zijn was even schakelen: maar uiteindelijk viel het wel mee. Gelukkig heb ik nog steeds contact met mensen waar ik samen mee in de groep zat. En daar ben ik enorm dankbaar voor! En die mensen weten, dat ik net zoals de ervaringsdeskundige mijn doorzettingsvermogen en kracht bewonderde, ik gun bewonder voor al wat ze hebben bereikt. Achteraf gezien heb ik dus niet helemaal alleen hoeven herstellen. En dat kan ook niet. Wij mensen hebben elkaar nodig. 

Ik ben me door blijven ontwikkelen, aangemeld voor cursussen met betrekking tot herstel, ben nieuwe vriendschappen aan het opbouwen en mag in september starten met de hbo opleiding tot ervaringsdeskundige! Ik kijk hier enorm naar uit. Ik wil dat sprankje hoop, dat lichtpuntje zijn aan het begin van iemand zijn herstel, dat lichtpuntje of sprankje hoop dat zo ver weg lijkt in het begin. Ik wil de ander helpen, motiveren en helpen het beste in zichzelf naar boven te halen. Naast iemand lopen in persoonlijk herstel. Want herstellen doe je echt zelf, maar niet alleen. ❤️

Liefs Sanne 

*Delen wordt enorm gewaardeerd! Help mij de taboe te doorbreken en anderen te motiveren! 🙏🏽