Voorstelling van Dafne en haar gezinnetje

Mijn naam is Dafne en ik ben 25 winters jong. Ik woon samen met mijn vriend Patrick, mijn zoontje Keano (bijna 10 maanden) en twee honden (+13 pups!!) in Meppel, Drenthe. Ik studeer Grafische Vormgeving aan het CIBAP in Zwolle. Ik zit nu in mijn afstudeerjaar en vind het allemaal erg spannend. Waarom? Nou de hele situatie is gewijzigd, nadat ik wist dat ik zwanger was.

In de lente van 2013 was daar het verlossende antwoord. Mijn zwangerschapstest gaf aan dat ik toch echt zwanger was. Mijn hoofd ontplofte, zoveel gedachten ontstonden er tegelijk. Het jaar ervoor was al zo apart geëindigd en dan nu zoiets bijzonders! 

In oktober 2012 kwam ik namelijk weer in het zoveelste traject, in verband met depressieve klachten. Ik wist dat ik deze keer eerder aan de bel moest trekken, dus weer contact gezocht met huisarts. Hij verwees mij door naar een tussenpersoon en deze constateerde deze keer iets nieuws. Namelijk dat er best een grote kans was dat ik ADD zou hebben. Zij wilde dit heel graag onderzoeken voor mij en ik werd verwezen naar een psycholoog van het GGZ. 
Na een eerste intake was het eigenlijk al compleet duidelijk. Ik had ADD. De drukte wat een ADHD'er uit, heb ik in mijn hoofd, dat is hoe ik ADD uitleg. Deze mannelijke psycholoog schetste een paar thuissituaties voor en het leek net of hij bij mij thuis kon kijken. Zo bizar gevoel was dat. Ik had eindelijk het puzzelstukje kunnen leggen op de plek die ik niet kon vinden. Heerlijk en raar tegelijk. Want hè hè ik had eindelijk gevonden wat ik had. Eerder kreeg ik altijd de diagnose depressief. Dit voelde voor mij wel als correct, maar ik had altijd het idee dat het niet de kern van mij probleem was. Alsof ik depressief werd door een andere klacht. Dat bleek dus het geval. 
Toen ging het snel. Ik kwam in een groep terecht, om mijn acceptatie te versnellen of te vergroten en ik kreeg medicatie toegediend. Deze sloegen helaas verkeerd aan, waardoor ik in de war raakte en angstig werd. 
In de tussentijd ging ik eerst gewoon naar stage, want ik deed mijn laatste jaar van mijn opleiding. Ik wilde zo graag mijn diploma, dus ging ik gewoon door waar ik kon. Maar uiteindelijk na de angstige ervaringen en het in de war raken waardoor ik erg emotioneel kon worden, moest ik mijn stage stoppen. Dit was een klap in mijn maag, puur omdat ik school zo graag wilde afronden, maar het ging gewoon weg niet. Ik was net een paar weken begonnen met een antidepressiva, toen ik te horen kreeg dat ik zwanger was. Meteen stoppen was het advies, dat liet ik mij niet twee keer vertellen. 

Het leek verbazingwekkend genoeg mij goed te doen, het zwanger zijn. Ik was gemotiveerd en stond zeer positief in het leven. Ik ging gezonder eten, gezonder leven en gezonder doen. Dit bleek mijn hoofd ook prettig te vinden, hoewel het nog wel druk was in mijn hoofd maar het ging. Ik kon er mee leven. Heerlijk, dit wil ik altijd wel! School stond op een heel laag pitje. Ik maakte opdrachten die ik nog niet gehaald had voor de stage om meer kans te maken om mijn diploma te halen. Stage was geen optie meer, omdat ik zwanger was. We hadden eerst het idee nog om in de zomer van 2013 stage af te ronden, maar dit bleek te zwaar voor mij te zijn volgens vele docenten. Daarom op het laatst besloten om een jaar er tussen uit te gaan en om in 2014 mijn afstudeerjaar te gaan afmaken. Nu ik wist wat mijn 'planning' een beetje was, kon ik het ook omarmen. Even rust, genieten van het groeiende wonder in mijn buik. En dat heb ik echt gedaan.

Wat vond ik het heerlijk, dat groeiende gevoel in mijn buik. Elk moment, elke minuut genoot ik. Ultiem genieten. Ik kwam ook andere zwangeren tegen, die vrij negatief er tegen aan stonden. Maar ik herkende dat eigenlijk niet. Ik stond er zo positief in. Het ging ook allemaal goed. De controles gingen allemaal super. Met zowel mij als de kleine ging het gewoon continue super. Het leek alsof het mij dit keer gewoon echt gegund was. Dat alles klopte of zo. Ik weet niet hoe ik het beste kan verwoorden. Maar het was compleet. Ik moest gewoon mama worden, dat hoorde bij mij en dat zou mij helpen. Om te groeien naar wie ik wil zijn. Heerlijk vond ik ook het idee om jong mama te worden. Ik was namelijk 24 jaar. Ook wel een wensje wat ik altijd had, jong mama worden. 

Met week 38 leek het nog gewoon te gaan zoals het ging. Ik had totaal nog niet het idee om te bevallen. Vond het nog heerlijk. Genoot nog van alles en elk moment. Tuurlijk wordt het dan wel wat zwaarder, maar hij mocht van mij nog wel even blijven zitten. Maar met week 38 dag 5 wilde meneertje Keano er toch uit. 's Ochtends op 28 november braken mijn vliezen om ongeveer half acht en gingen mijn vriend en ik naar het ziekenhuis. Ik moest sowieso in het ziekenhuis bevallen voor mijn afwijkende baarmoeder, maar als ik dat niet had gehad had ik het ook gewild. Zag mijzelf absoluut niet met complicaties en drama in een loeiende ambulance gehaast naar het ziekenhuis toe te jagen, omdat ik zo nodig thuis moest bevallen. Haha, misschien echt iets voor mij om er een ramp van te maken, maar ja, dat was hoe ik het zag. 
Aangekomen in het ziekenhuis ging het allemaal ook volgens het boekje eigenlijk. De harde buiken kwamen rustig op, daarna kwamen de weeën rustig op. En toen kwam het moment rond kwart voor negen 's avonds dat ik mocht gaan persen. Met zeven persweeën was Keano daar al om 21.04 uur en mocht ik hem zelf pakken (een echte aanrader! Net als met spiegel bevallen trouwens. Ik wist nu waar ik heen moest persen.). Dat was zo'n bijzonder moment. Voor het eerst mijn zoontje, mijn lieve Keano in mijn armen heerlijk tegen mijn borst neergelegd en genieten. 

Wat extra bijzonder was dat mijn moeder bij ons kraamde. Ze is een zzp Kraamverzorgster en wist al voor dat ik zwanger was dat ik graag wilde dat mijn moeder bij mij zou kramen. Heerlijk! Ik heb geen klik of zo te hoeven maken met haar, want die was er natuurlijk al. Zij begreep mij meteen en ik haar. Ze was ook de hele dag in het ziekenhuis erbij. 

De kraamweek was echt een super week. Borstvoeding kwam als natuurlijk op gang en Keano begreep het ook snel, net als ik. We moesten even naar een goede houding zoeken, in verband met mijn harde toeschiet reflex, maar na deze perfecte houding gevonden te hebben ging het allemaal super. Borstvoeding is echt super, vind ik. Je haalt er zo veel energie en liefde uit. Ik kan ook niet echt begrijpen waarom vrouwen het in de eerste plaats al helemaal niet zouden willen proberen. Maar dat is ieder voor zich natuurlijk!

Het herstel ging wat moeizamer, ik was vaak duizelig en slap. Veel testen gedaan, maar daar kwam niks uit. Ik viel ook enorm snel af, dus dat hebben we uiteindelijk als oorzaak gezien. Gewoon rustig aan gedaan en gelukkig was er genoeg hulp om mij heen. Uiteindelijk ben ik nu al bijna 25 kg afgevallen! Vind ik helemaal niet erg trouwens ;)

In april 2014 weer contact gezocht met school over hoe nu verder. Een gesprekje gehad op school, waarin bleek dat ik helaas niet alle gehaalde opdrachten mee kon nemen als een vrijstelling. Dit omdat de inspectie vind dat na een jaar de resultaten zijn verjaard. Erg jammer, want ik had er nog best veel extra energie ingestoken om bijvoorbeeld het examen van Engels te behalen. 

Nu ben ik inmiddels al weer bijna twee maanden bezig en het verloopt allemaal super. Ik geef nog borstvoeding, waardoor ik moet kolven op school. Maar zelfs dat is goed geregeld hier. Ik heb een prima kamertje, waar ik fijn rustig kan kolven. Het verloopt verder allemaal super. De aandacht naar school vinden is na een pittige nacht soms wel moeilijk, maar dit houdt de variatie er ook in. Hopelijk ga ik deze periode afsluiten met goede voldoendes en ga ik dit jaar slagen met vlag en wimpel.

Dit vind ik voor nu best een goede voorstelling van mijzelf en mijn gezinnetje. 

Hope you like it! 

Pssst.. 
De foto is gemaakt op vakantie in Italië afgelopen zomer. Onze eerste vakantie als een gezinnetje ♡