Verslaafde ouder

Vandaag ben ik exact 14 jaar clean. 

Het is dat stuk van mijn leven wat ik liever vergeet, of liever gezegd, dat deel waar ik me het meest voor schaam. Maar ergens denk ik ook dat als ik eenmaal de moed heb gevonden om het te delen met anderen, het tevens een verhaal is wat hoop en kracht geeft. Misschien zelfs wel mensen inspireert. 

Ik was amper 18 jaar toen ik mama werd van mijn oudste zoon. Ondanks mijn leeftijd, had ik toen al flink wat op mijn bordje gehad. Als kind midden in een vechtscheiding. Als slachtoffer van seksueel geweld. De verantwoordelijkheid van een kind kon ik niet aan. Ik was zelf nog een kind. Ondanks alles heb ik nooit spijt gehad van het kiezen voor mijn zoon. De keuze was heel bewust, al had ik nog geen idee wat mij te wachten stond. Waar ik wel spijt van heb, is hoe ik niet in staat was om de moeder te zijn die hij verdiende. 

Destijds was ik een zeer gebroken kind, wat moeite had met emotie regulatie, met het gevoel dat niemand iets om haar gaf. Ik vond mezelf minderwaardig, voelde me heel erg dom, en vond mezelf nalatig in alles. Ik was voortdurend bang dat ik niet genoeg was. Achteraf gezien zo depressief dat ik geen enkele verantwoordelijkheid aan kon. Ik vond dat de wereld meer verdiende dan mij, en zeker mijn zoon. Ik vluchtte weg van de mensen om me heen en begon zeer destructief gedrag te vertonen in de vorm van harddrugs. Tel daarbij op dat ik in een gewelddadige relatie zat. Terwijl mijn gedachten en emoties me met de dag erger begonnen te terroriseren, begon ik steeds vaker en steeds meer drugs te gebruiken. Ik voelde me wegglijden op ieder gebied, en hoewel de mensen om me heen mijn potentie zagen, zag ik dat niet. Ik voelde me een leeg omhulsel en ik zag geen toekomst. Ik hield zielsveel van mijn zoon, maar gunde hem zoveel meer dan wat ik was. Het was maar beter dat hij zo min mogelijk bij me was. Ik verdronk in mijn GHB- en speedverslaving, en alles wat ik over mezelf dacht, maakte ik ook al snel waar. Alles in mijn leven mislukte, ik faalde op ieder gebied, en hoewel nu logisch.. zag ik toen niet in dat niet ik het was die faalde, maar dat dit mijn verslaving was. Ik dacht echt oprecht dat ik van mezelf een mislukkeling was. Ik dacht serieus dat de drugs me in ieder geval nog soms gelukkig maakte en snapte de link tussen een slecht leven en drugsgebruik niet.

En zo belandde ik op mijn 21ste op de intensive care na een overdosis. Niet voor de eerste keer. Wel voor de eerste keer dat een politieagent aan mijn bed stond en ik vergeet nooit meer dat hij me op het hart drukte dat ik zoveel meer verdien. Dat mijn zoontje zoveel meer verdient. Drie dagen later werd ik opgenomen op de PAAZ, zes weken later volgde een opname van zes maanden in een afkickkliniek.

Eenmaal buiten de kliniek, waren we praktisch dakloos. Misschien alleen voor mijn gevoel, maar we leefden in slechte omstandigheden op een camping, en het voelde echt als een zwervend bestaan. Het lag niet in mijn macht om daar meteen iets aan te doen. Maar ik wist wel dat als ik een toekomst wilde, ik maar beter hard kon gaan vechten. Dat mijn leven een aaneenschakeling van overleven werd, had ik nooit verwacht. Ik heb me nooit voorbereid op wat me te wachten stond. 

Ik studeerde af van MBO, HBO, en universiteit. Terwijl ik kapot ging van verdriet, omdat mijn moeder was overleden aan de gevolgen van een hersentumor, schreef ik in tranen de masterthesis. Mijn moeder was maar net gecremeerd of ik was alweer aan het schrijven. Ik hield me vast aan het halen van mijn master, om maar niet in te storten. Het doorgaan, nooit durven stoppen, geen moment rust, is voor mij de manier om niet terug te vallen in het leven wat ik had. De beproevingen, naast mijn verslaving, die ik heb gehad zijn echt onmenselijk hard. Ik ben drie jaar na het overlijden van mijn moeder, mijn tante die aanvoelde als een zus, verloren aan longkanker. Mijn wereld stortte in. Van de drie meest belangrijke mensen in mijn leven, waren twee van hen dood. Zij was mijn steun en toeverlaat, dankzij haar stond ik nog recht. Zij is, samen met mijn zoons, mijn alles en dat zal zij altijd blijven. Het was het soort pijn wat niet te omschrijven valt en opnieuw viel ik in een diepe depressie. Ik sloot mezelf op in huis en draaide compleet door. Helemaal alleen. Ik had de moed niet om te delen met anderen hoe slecht het met me ging. De enige twee volwassenen waar ik dat ooit mee deelde zijn dood. Ik voelde me eenzaam, verdrietig, wanhopig. 

Midden in mijn depressie kwam ik een man tegen. Het perfecte plaatje, dacht ik. En na zes maanden samen te zijn, pakte ik mijn spullen in en verhuisde ik naar België. Niet veel later was ik zwanger. Gewenst en geliefd vanaf het begin. Een droom die uitkwam. Die droom spatte compleet uiteen toen ik tijdens een routine onderzoek er achter kwam dat ons zoontje ernstig ziek was. We hebben een beslissing moeten nemen die geen enkele ouder zou moeten maken. Het moment dat de artsen met een naald in mijn buik prikte om zijn hartje te laten stoppen met kloppen is het meest traumatische wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Het meest pijnlijke. Hartverscheurend. Toen zijn hart stopte met kloppen, is een deel van mij met hem meegegaan. Een deel wat ik nooit meer heb teruggevonden. Na twee jaar zoeken, uitvinden, en hopen, besef ik me nu dat het voorgoed verdwenen is. Ik ben niet meer zo sociaal. Ik negeer soms. Ik ben soms te kwaad. Te verdrietig. Te kapot. 

Exact een jaar later, op de geboortedag van Lucien*, kwam ik er achter weer zwanger te zijn. Een week later, exact een jaar na de crematie van mijn kleine ster, bedroog zijn papa mij met een ander. Weg perfect plaatje. 

Ik ben trots dat ik geen drugs meer gebruik. Ik ben dankbaar voor mijn baan en hoe ik daarmee een dak boven mijn hoofd kan betalen. Dat mijn kinderen wel verzekerd zijn dat zij nooit, maar dan ook nooit, thuisloos (meer) zullen zijn. Ik ben trots op wie ik ben geworden, ondanks het wankele pad. Ik heb inmiddels geleerd dat opleiding niks betekent, dat geluk en gezondheid het enige zijn wat telt. Ik heb geleerd dat mijn klein gezinnetje alles is. En ondanks alles, had ik het voor niks in de wereld willen missen. Ik ben dankbaar voor mijn moeder. Ik ben dankbaar dat ik een soulmate zoals mijn tante had. En ik ben dankbaar dat ik drie prachtige zoons heb. Twee hier en eentje die ik dagelijks in mijn hart voel en ons vanaf boven beschermd. Ik ben dankbaar voor het leven wat ik heb en anderzijds niet meer belast ben met de angst voor de dood. Dankbaar dat ook Lucien* niet alleen is. Hoe moeilijk het leven soms ook is, en hoe oneerlijk het ook voelt, er is nog zoveel waar ik wel mijn geluk uit haal en dat besef heb ik iedere dag.