Verder zonder Tom

Hoe gaat het? Ik vind dat tegenwoordig zo'n moeilijke vraag om te beantwoorden. Ik weet het antwoord vaak zelf niet en als ik me ellendig voel, zit degene die me de vraag stelt op mijn verhaal over mijn gevoel te wachten? Ik zou voor mijn gevoel soms uren over Tom en alles wat ik voel, kunnen praten.

Ik ga verder, het leven gaat verder. Zonder Tom in mijn buik, zonder Tom in huis. Dagen waarin ik me ellendig voel en de hele dag alleen maar kan huilen, afgewisseld met dagen waarin ik nauwelijks huil. Op die dagen, als ik 's avonds naar bed ging, dacht ik: "Mis ik Tom wel? Ik voelde me helemaal niet zo verdrietig vandaag." En op het moment dat ik dat dacht, kwamen de tranen weer. Het verdriet was er wel degelijk, maar ik voelde me schuldig als ik genoot. 

De dagen waarin ik me zo verdrietig voel, zijn ook dagen dat ik wil dat ik alles terug zou kunnen draaien, dat ik terug zou kunnen gaan naar de dag waarop ik Tom voor het laatst voelde. Dagen dat ik spijt heb omdat ik voor mijn gevoel te weinig heb genoten van mijn zwangerschap. Want: ik had nog niks gekocht voor Tom, ik dacht dat dat wel na de 20-wekenecho zou komen. Ook had ik nauwelijks foto's gemaakt van mijn buik en heb ik te weinig genoten van zijn bewegingen in mijn buik. Ik weet best waarom ik dat deed. Tijdens de 20-wekenecho van Niek kregen we te horen dat hij te klein was. We hebben meerdere GUO's gehad en een vruchtwaterpunctie laten doen. Hoewel er niets uitkwam, was die zwangerschap ontzettend spannend. Ik wilde nu eerst een goede 20-wekenecho voordat ik zou kunnen genieten (dacht ik). Het was zelfbescherming geweest. Uiteindelijk weet je toch dat het niet uitmaakt, want je houdt van het kindje dat in je buik groeit, of je nou wel of geen goede 20-wekenecho hebt.

Ik vraag me soms af of ik wel genoeg uit de tijd heb gehaald dat Tom bij ons was na zijn geboorte. En ook de angst bekruipt me soms: stel dat we nog een kindje krijgen, zou ik daar net zoveel van kunnen houden? Zou ik van die zwangerschap wel kunnen genieten, of zou ik alleen maar bang zijn? 

De laatste dagen passeren vaak gedachten dat ik nu bijna verlof zou hebben als ik nog zwanger zou zijn geweest. De tijd waarin we zouden gaan aftellen naar de geboorte van Tom. In plaats daarvan ben ik weer aan het opbouwen op het werk.

Inmiddels hebben we drie afspraken met de gynaecoloog gehad. Uit de onderzoeken die we hebben laten doen, is niks gekomen. Ik had geen infectie, de placenta zag er goed uit, er zijn geen genetische afwijkingen gevonden, Tom was duidelijk een jongetje, zijn organen waren goed aangelegd en zijn lengte en gewicht pasten bij de termijn waarin hij was overleden. We hebben ook laten onderzoeken of ik het antifosfolipidensyndroom heb. Er kwamen geen afwijkende waarden uit het bloedonderzoek, dus verder onderzoek was niet nodig. Ook mijn baarmoeder zag er normaal uit.

Bij een eventuele volgende zwangerschap mag ik Ascal slikken, wat mij enigszins geruststelt. Maar de vragen zijn er, de angst is er en het verdriet is er. Iets waar ik mee zal moeten leren omgaan, hoe moeilijk ik dat ook vind.